Despite being a multifaceted artist interested in different techniques, the most substantial and interesting part of the artistic production of Natalia Codevilla, a Milanese painter of Russian origin, is to be established from the beginning of the XXI century with countless naturalistic landscapes of impressionistic value, and floral paintings of clear decorative and symbolic character.
The artist definitively abandons the preparatory drawing to be able to recreate the reality that surrounds it through her talent and emotions, her historical memory and the images dear to her (as Charles Baudelaire said in 1859 “any natural site has not value if not for the actual feeling that the artist knows to introduce”), without for this renouncing a volume of shapes given by the color itself, just as in the works of Paul Cézanne (1839-1906) and Camille Pisarro (1830-1903 ), the two greatest exponents of the 19th century Impressionist movement. It is the color that makes the atmospheric depth of the air and of the subjects examined: thanks to a quick and precise drafting, and in some cases with the use of thin veils, the color is imprinted on the canvas with pulsating and live material strokes , short and brilliant, that recover the sense of the immediate and the reality.
In her Russian and Siberian, Mediterranean, American, African, Chinese and Japanese landscapes, Natalia Codevilla manages to recreate the realism and the optical truth of nature with the impression of reality, as can be seen in Winter-Spring, melting snow 2002 where the artist clearly evokes the technique of Claude Monet (1840-1926) and in particular his Impression: Soleil levant (1872, today at the Musée Marmottan in Paris): in the painting of the Milanese painter there is the vision of a natural phenomenon nat in its impalpable aspects; the real world is thus dematerialized in an evanescent luminosity that makes it more evoked than described.
Thanks to her experience and to all that she has seen and loved, directly and indirectly, the artist extrapolates the memory and imprints it on the canvas with a quick, almost blotchy gesture that very closely recalls the technique of the Macchiaioli current (second half of the nineteenth century). Examples are the canvases with Russian landscape on the Volga river of 2005, Road in the woods, Fall of 2012, Brook in the woods of 2012, Italian landscape with river of 2015, Russian landscape with birch meadow of 2017, and finally Sardinia, sea in storm with Liberty sailboat of 2018, in which the rustle of the tree fronds and the power of water are rendered by small brushstrokes of stained material.
Finally, in other landscape works, such as in the Passo dello Stelvio in 2005, the Milan public gardens in 2008, Lake Hanghzou in spring 2014 and the Russian landscape with birches and water lilies in 2015, Natalia Codevilla goes further: to make the best the reflections of the water, the evanescence of the sky and the depth of the mountains, the artist proceeds through light, nuanced and homogeneous veils of Leonardo’s ancestry, thus taking into consideration both the aerial and the chromatic perspective.
The production of the Milanese painter is also rich in paintings that have as their subject the flowers, no longer considered as a simple accessory, a minor art, at the service of Major art as we have witnessed with the evolution of art history, but as a genre with its own clear and decorative and symbolic value. Born of feminine life and beauty, the works of Natalia Codevilla can not therefore be defined as still lifes or Vanitas, but real examples of impressionist reproduction of nature that plays with shapes, volumes and colors. As you can see in Fucsia in the wind of 2008 (reminiscent of the compositional and chromatic system of the 1767 Swing by Jean-Honoré Fragonard and today at the Wallace Collection in London), in 2008 Great Girasoli, in Rose of the Rose Garden Monza of 2012, in Yellow roses Joy of 2018 and in Blue vase with white iris of 2018, the creamy brushstrokes imprinted on the canvas with darting touches closely resemble the floral compositions of Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), without however, forgetting the rhythm and proportion, balance and harmony that are the visit card of Natalia Codevilla.
Natalia Codevilla en de zoektocht naar de atmosferische kleur
Ondanks het feit dat het een veelzijdig kunstenaar is die geïnteresseerd is in verschillende technieken, is het meest substantiële en interessante deel van de artistieke productie van Natalia Codevilla, een Milanese schilder van Russische afkomst, vanaf het begin van de XXI eeuw gevestigd met talloze naturalistische landschappen van impressionistische waarde, en bloemschilderijen met een duidelijk decoratief en symbolisch karakter.
De kunstenares laat de voorbereidende tekening definitief achterwege om de werkelijkheid die haar omringt te kunnen herscheppen door haar talent en emoties, haar historische herinnering en de beelden die haar dierbaar zijn (zoals Charles Baudelaire in 1859 zei: “elke natuurlijke plek heeft geen waarde, zo niet voor het eigenlijke gevoel dat de kunstenares weet in te voeren”), zonder hiervoor af te zien van een volume aan vormen die de kleur zelf geeft, zoals in de werken van Paul Cézanne (1839-1906) en Camille Pisarro (1830-1903 ), de twee grootste exponenten van de 19e eeuwse impressionistische beweging. Het is de kleur die de atmosferische diepte van de lucht en van de onderzochte onderwerpen maakt: dankzij een snelle en precieze formulering, en in sommige gevallen met het gebruik van dunne sluiers, wordt de kleur met pulserende en levende materiële streken, kort en briljant, op het doek ingeprent, die het gevoel van het onmiddellijke en de realiteit terugkrijgen.
In haar Russische en Siberische, mediterrane, Amerikaanse, Afrikaanse, Chinese en Japanse landschappen slaagt Natalia Codevilla erin het realisme en de optische waarheid van de natuur te herscheppen met de indruk van de werkelijkheid, zoals te zien is in Winter-Spring, melting snow 2002 waar de kunstenaar duidelijk de techniek van Claude Monet (1840-1926) en in het bijzonder zijn Impression oproept: Soleil levant (1872, vandaag in het Musée Marmottan in Parijs): in het schilderij van de Milanese schilder is er de visie van een natuurverschijnsel nat in zijn ongrijpbare aspecten; de werkelijke wereld is dus gedematerialiseerd in een vluchtige helderheid die het meer oproept dan beschreven.
Dankzij haar ervaring en alles wat ze gezien en geliefd heeft, direct en indirect, extrapoleert de kunstenares de herinnering en drukt ze die in op het doek met een snel, bijna vlekkerig gebaar dat heel dicht bij de techniek van de Macchiaioli stroming (tweede helft van de negentiende eeuw) ligt. Voorbeelden zijn de doeken met Russisch landschap op de Wolga rivier van 2005, Weg in het bos, Herfst van 2012, Beek in het bos van 2012, Italiaans landschap met rivier van 2015, Russisch landschap met berkenweide van 2017, en tenslotte Sardinië, zee in storm met Liberty-zeilboot van 2018, waarin het geritsel van de boomfronten en de kracht van het water worden weergegeven door kleine penseelstreken van bevlekt materiaal.
Tot slot gaat Natalia Codevilla in andere landschapswerken, zoals in de Passo dello Stelvio in 2005, de openbare tuinen van Milaan in 2008, het Hanghzou-meer in het voorjaar van 2014 en het Russische landschap met berken en waterlelies in 2015, verder: om de weerspiegeling van het water, de vluchtigheid van de hemel en de diepte van de bergen zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen, gaat de kunstenaar te werk met lichte, genuanceerde en homogene sluiers van Leonardo’s afkomst, waarbij hij zowel rekening houdt met het lucht- als met het chromatische perspectief.
De productie van de Milanese schilder is ook rijk aan schilderijen die als onderwerp de bloemen hebben, niet langer beschouwd als een eenvoudig accessoire, een kleine kunst, ten dienste van de grote kunst zoals we hebben gezien met de evolutie van de kunstgeschiedenis, maar als een genre met een eigen duidelijke en decoratieve en symbolische waarde. Geboren uit vrouwelijk leven en schoonheid, kunnen de werken van Natalia Codevilla daarom niet worden gedefinieerd als stillevens of Vanitas, maar echte voorbeelden van impressionistische reproductie van de natuur die speelt met vormen, volumes en kleuren. Zoals u kunt zien in Fucsia in de wind van 2008 (dat doet denken aan het compositorische en chromatische systeem van de Swing uit 1767 van Jean-Honoré Fragonard en vandaag de dag in de Wallace Collection in Londen), in 2008 Great Girasoli, in Rose of the Rose Garden Monza uit 2012, in Yellow roses Joy uit 2018 en in Blue vase with white iris uit 2018, De romige penseelstreken die op het doek zijn ingeprent met dartingtinten lijken sterk op de bloemencomposities van Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), zonder echter het ritme en de proportie, het evenwicht en de harmonie te vergeten die de visitekaartje van Natalia Codevilla zijn.
