art collections – Italian&Dutch Art by Elisa Manzoni

Ask the artist: Marieke Samuels

Posted on November 9, 2022October 28, 2022 by criticoarte in Blog, Blog ing

Today I am very happy to present an artist I met a little over a year ago at the group exhibition Donna 2021, organised by Giulio Pettinato and the Castel Gandolfo Art Centre (September, Sala Nagasawa via Appia Antica, Rome): Marieke Samuels from Brabant, and more precisely from Etten-Leur. Right from the start, there was a spark for the Dutch artist’s work thanks to the strong but delicate personality and sensitivity that shines through: her female protagonists emerge like ancient frescoes from the support that is treated in an expressionistic and abstract manner by a mix of techniques. Delicate yet determined, the protagonists emerge from the canvas as if they were spiritual apparitions that have remained imprisoned for a long time: a contemporary and divine version of the Graces that scrutinise the observer, interrogating him. After having represented the artist in Rome and subsequently in a winter group exhibition in Appelscha, I had the pleasure of hosting her at the small Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde for almost the whole of 2022, gaining much favour and appreciation for her artistic poetics.

Marieke Samuels, Carmine, mixed media, 2022, 80×40 cm.

I would now like to give the floor to Marieke Samuels so that readers can get to know her better.

How and when was the artist born in you?

The artist was born gradually. It all started slowly with my first exhibition in 2007. I was invited by the grandmother of a classmate of my children, who organised exhibitions in her employer’s building. At her insistence, I agreed to exhibit my work. She thought my work was of quality. Gradually, more exhibitions followed. Then I was asked to teach and some gallery owners invited me to their galleries. So I was actually persuaded or convinced by the outside world to become an artist. It was not something I had in mind for myself. Today, I realise that I am not an average person and that I have an above-average creative ability. The outside world only saw it first….

Where do you get your inspiration from? Can you explain how you technically make a portrait?

I get inspired by seeing the work of other artists. I have also always been fascinated by beautiful female faces. Nature is a source of inspiration for my use of colour and texture.

My portraits on canvas start very intuitively with an abstract background. The use of colour and texture depends entirely on my mood. Then, when the background has become interesting enough, I try to discover a face in it. This also happens very intuitively. Then I sketch the face on the background with charcoal or pencil and in some cases directly with acrylic paint. I usually use photographic material as a reference to give a realistic look. Then I work on the face with as little paint as possible and think about what is needed for the finish in order to get a strong whole.

Your work is a mixture of expressionism and abstraction. Why this choice of style to enhance the female face?

I find abstract work more interesting than realistic work. It touches me sooner and also leaves more room for imagination. As an artist, I can also express my intuitions and feelings in abstraction and expressionism. And those are my greatest motivations to create.

How important is the mix of media and especially the expressionist choice of colours?

My intuition and feelings are the biggest motivators and I can express them well in the way I use paint or pastel. I allow myself quite a lot of freedom with many wild and impetuous actions, whereas when creating the face I am very controlled and precise. And my choice of medium allows me to do all these things. My use of colour is determined by my taste and mood. They are mostly earthy and natural colours. I actually work with a limited colour palette, but my colours mix beautifully with each other. That’s very important to me, because I let the colours flow into each other.

What are your plans after two years of uncertainty about the pandemic? It promises to be the year of Venus, beauty, and positive female energy.

My future plans are to continue painting and I hope to be able to sell my works. The latter I’d better let others do, because selling myself is not really my strong suit. I also think that teaching on a small scale is a nice addition to my work. I can express my passion for portraiture, and I also appreciate the social aspect.

I would like to sincerely thank Marieke Samuels for her time and, while waiting to have her as a welcome guest again at the Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, I would like to invite you to visit her website and her instagram page, as well as to recommend a visit to her atelier in Etten-Leur near Breda.

To watch the video on YouTube, this is the link.

Domanda all’artista: Marieke Samuels

Posted on November 9, 2022October 28, 2022 by criticoarte in Blog, Blog ita

Oggi sono davvero contenta di presentare un’artista conosciuta poco più di un anno fa in occasione della Mostra collettiva Donna 2021, organizzata da Giulio Pettinato e dal Centro Arte Castel Gandolfo a cui ho potuto collaborare (settembre, Sala Nagasawa via Appia Antica, Roma): Marieke Samuels dal Brabante, e più precisamente da Etten-Leur. Per i lavori dell’artista olandese, fino da subito, è scoppiata la scintilla grazie alla forte ma delicata personalità e sensibilità che ne traspare: le sue protagoniste femminili emergono come antichi affreschi dal supporto che viene trattato in maniera espressionistica ed astratta da un mix di tecniche. Delicate ma determinate, le protagoniste emergono dalla tela come se fossero apparizioni spirituali rimaste a lungo imprigionate: una versione contemporanea e divina delle Grazie che scrutano l’osservatore interrogandolo. Dopo avere rappresentato l’artista a Roma e successivamente in una mostra collettiva invernale ad Appelscha, per quasi tutto il 2022 ho avuto il piacere di ospitarla presso la piccola Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde riscuotendo molti favori ed apprezzamenti per la sua poetica artistica.

Vorrei ora dare la parola a Marieke Samuels per dare modo ai lettori di conoscerla meglio.

Come e quando è nata l’artista che c’è in te?

L’artista è nata gradualmente. Tutto è iniziato lentamente con la mia prima mostra nel 2007. Sono stata invitata dalla nonna di un compagno di classe dei miei figli, che organizzava le mostre nell’edificio del suo datore di lavoro. Su sua insistenza, ho accettato di esporre i miei lavori. Pensava che il mio lavoro fosse di qualità. Gradualmente sono seguite altre mostre. Poi mi è stato chiesto se avessi voluto insegnare e alcuni galleristi mi hanno invitato nelle loro gallerie. Quindi, in realtà, sono stato persuasa o convinta dal mondo esterno a diventare un artista. Non è una cosa che avevo in mente per me stessa. Oggi mi accorgo di non essere una persona media e di avere una capacità creativa superiore alla media. Il mondo esterno l’ha visto solo prima…

Da dove trai ispirazione? Puoi spiegare come crei tecnicamente un ritratto?

Mi ispiro vedendo il lavoro di altri artisti. Mi hanno sempre affascinato anche i bei volti femminili. La natura è una fonte di ispirazione per il mio uso del colore e delle texture.

I miei ritratti su tela iniziano in modo molto intuitivo con uno sfondo astratto. L’uso del colore e della texture dipende interamente dal mio stato d’animo. Poi, quando lo sfondo è diventato abbastanza interessante, cerco di scoprirvi un volto. Anche questo avviene in modo molto intuitivo. Poi abbozzo il volto sullo sfondo con il carboncino o la matita e in alcuni casi direttamente con la pittura acrilica. Di solito uso del materiale fotografico come riferimento per dare un aspetto realistico. Poi elaboro il viso con la minor quantità di vernice possibile e considero ciò che è necessario per la finitura per ottenere un insieme forte.

Il tuo lavoro è un misto di espressionismo e astrazione. Perché questa scelta di stile per valorizzare il viso femminile?

Io stesso trovo il lavoro astratto più interessante di quello realistico. Mi tocca prima e lascia anche più spazio all’immaginazione. Quando lavoro come artista, posso anche esprimere le mie intuizioni e i miei sentimenti nell’astrazione e nell’espressionismo. E queste sono le mie più grandi motivazioni per creare.

Quanto è importante il mix di media e soprattutto la scelta espressionista dei colori?

La mia intuizione e i miei sentimenti sono i più grandi motivatori e riesco ad esprimerli bene nel modo in cui uso la pittura o il pastello. Mi concedo una discreta libertà con molte azioni selvagge e impetuose, mentre quando creo il viso sono molto controllato e preciso. E la mia scelta dei media mi permette di fare tutte queste sfaccettature. Il mio uso del colore è determinato dal mio gusto e dal mio umore. Si tratta principalmente di colori terrosi e naturali. In realtà lavoro con una tavolozza di colori limitata, ma i miei colori si mescolano magnificamente tra loro. Per me è molto importante perché lascio che i colori fluiscano l’uno nell’altro.

Dopo 2 anni di incertezza della pandemia, quali sono i tuoi piani futuri? Promette di essere l’anno di Venere, della bellezza e dell’energia femminile positiva.

I miei progetti futuri sono di continuare a dipingere e spero di riuscire a vendere le mie opere. Quest’ultimo è preferibile che sia fatto da altri, dato che vendere me stesso non è proprio il mio forte. Trovo inoltre che insegnare su piccola scala sia una bella aggiunta alla realizzazione del mio lavoro. Posso esprimere la mia passione per il ritratto e apprezzo anche l’aspetto sociale.

Vorrei ringraziare di cuore Marieke Samuels per il tempo che ci ha dedicato e, nell’attesa di averla ancora come gradita ospite presso la Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde, vorrei invitarvi a visitare il suo sito e la sua pagina istagram, oltre che a consigliarvi di visitarla direttamente nel suo Atelier ad Etten-Leur vicino a Breda.

Per vedere il video su YouTube, questo è il link.

Het portreit van de ziel

Posted on April 30, 2022May 27, 2022 by criticoarte in Blog, blog-nl

“De animatie van het doek is een van de moeilijkste problemen van de schilderkunst.”

(Alfred Sisley)

De evolutie van het portret in de kunstgeschiedenis kan worden gelijkgesteld met de evolutie van de weergave van de beeltenis van de kindertijd naar de volwassenheid. De impuls om portretten te schilderen is een spontane en primordiale noodzaak: vertrekkend van een opzettelijk portret komen we, dankzij de persoonlijke groei van de kunstenaar, tot het fysionomische portret dat niet alleen concrete somatische kenmerken heeft, maar ook het psychologische karakter, de spiritualiteit en het morele oordeel van de geportretteerde analyseert. Ook al werd het in de oudheid beschouwd als een genre dat inferieur is aan het historische tafereel, voor sommige historici is het portret het oudste en meest verbreide artistieke genre dat de ontwikkeling van de cultuur van de samenleving tastbaar volgt: er zijn maar weinig historische tijdperken en beschavingen waarin het portret niet aan bod komt.

De tentoonstelling Het portreit van de ziel wil dus de hedendaagse situatie documenteren van dit genre dat altijd een grote aantrekkingskracht heeft gehad. De zes aanwezige kunstenaars hebben het doel van Alfred Sisley (1839-1899) bereikt: zij hebben een ontwikkelingsstadium bereikt waarin zij in staat zijn het onderwerp van het werk te animeren, dat wil zeggen dat zij ziel en geest in het materiaal brengen door er hun persoonlijke artistieke en creatieve toets aan toe te voegen. Laten we ze beter leren kennen.

Sinds 2015 concentreert de Milanese kunstenares Susanna Maccari zich op de analyse van de vrouwelijke figuur in aquarellen: haar vitale en waterige toetsen zijn elegant en delicaat, en tonen de innerlijke kracht, schoonheid en intelligentie van de vrouw met pasteltinten van uiterste verfijning.

Met een heel andere techniek onderzoekt de kunstenaar Leonardo Vecchiarino uit Foggia ook de schoonheid van de hedendaagse vrouw: fascinerende moderne nimfen met een prerafaëlitische inslag (19e eeuw), geschilderd in olieverf met bleke, koude kleuren, worden geplaatst in volkomen surrealistische symbolische contexten die bestaan uit collages met fragmenten uit het dagelijks leven.

Een andere belangrijke exponent van de hedendaagse Lombardische portretkunst is ongetwijfeld de kunstenaar Giorgio Riva, die ons met zijn werken op hout ertoe aanzet de vrouwenfiguur te interpreteren in een dromerige, symbolische en transcendente versie die doet denken aan de Art Nouveau (1890-1910): de ruimten worden in de tijd opgeschort en stralen rust en harmonie uit dankzij de kleur en de grafische oogjes die het beeld creëren.

De jonge Bresciaanse kunstenares Laura Zani, een nieuwkomer in het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland dat door Manzoni Kunst Galerie wordt gesteund, is bij verzamelaars ook bekend om haar inktwerken en fine art prints met kinderportretten. Dankzij het spel van het licht en de transparantie van de gebruikte media creëert de kunstenares een zuiver universum waarin gratie natuurlijk is en, zoals ze zelf zegt, “waar je nog kunt hopen dat alles mogelijk is en waar je toevallig zeemeerminnen ontmoet”.

De enige Nederlandse portrettiste in de tentoonstelling is de Brabantse Marieke Samuels, die dankzij haar artistieke poëtica de geportretteerde vrouw uit het abstracte doek laat oprijzen als ware het een visioen uit een droom: de toeschouwer krijgt zo de gedachte en de essentie van de protagoniste te pakken.

Wat de beeldhouwkunst betreft, is de enige beeldhouwer in de galerie Claudio Caporaso uit Ligurië, die zich concentreert op de diepgaande en voortdurend veranderende identiteiten van de onderwerpen in brons. De geportretteerde lijdende zielen zijn geïdealiseerd en schetsen met grote gevoeligheid de hedendaagse geest van de mens.

De tentoonstelling Het portreit va de ziel geeft zo een volledig beeld van de hedendaagse maatschappij, realistisch in haar fenomenale kant, voortdurend op zoek naar een ontsnapping uit de dagelijkse angsten door middel van symboliek, dromen, emoties en illusies.

29 april – 26 juni 2022

Manzoni Kunst Galerie (Snellingerdijk 122, Oosterwolde)

English version

The portrait of the soul

“The animation of the canvas is one of the most difficult problems of painting.”

(Alfred Sisley)

The evolution of the portrait in the history of art can be equated with the evolution of the reproduction of the image from childhood to adulthood. The impulse to paint portraits is a spontaneous and primordial necessity: starting from an intentional portrait we arrive, thanks to the personal growth of the artist, at the physiognomic portrait that not only has concrete somatic features but also analyses the psychological character, spirituality and moral judgement of the subject. Even though in ancient times it was considered an inferior genre to the historical scene, for some historians the portrait is the oldest and most widespread artistic genre that tangibly follows the development of society’s culture: there are very few historical epochs and civilisations in which the portrait is not taken into consideration.

The exhibition Het portreit van de ziel thus aims to document the contemporary situation of this genre that has always had great appeal. The six artists present have achieved Alfred Sisley’s (1839-1899) goal: they have reached a stage of evolution where they are able to animate the subject of the work, that is to say, they infuse soul and spirit into the material by adding their personal artistic and creative touch. Let’s get to know them better.

Since 2015, Milanese artist Susanna Maccari has been concentrating on analysing the female figure in watercolours: her vital and watery touches are elegant and delicate, and show the inner strength, beauty and intelligence of women with pastel tones of extreme refinement.

With an extremely different technique, the artist Leonardo Vecchiarino from Foggia also investigates the Beauty of contemporary women: fascinating modern nymphs with a Pre-Raphaelite flavour (19th century), painted in oils with pale, cold colours, are set in completely surreal symbolic contexts made of collages showing fragments of everyday life.

Another important exponent of contemporary Lombard portraiture is certainly the artist Giorgio Riva who, with his works on wood, encourages us to interpret the female figure in a dreamlike, symbolic and transcendental version reminiscent of Art Nouveau (1890-1910): the spaces are suspended in time and convey calm and harmony thanks to the colour and graphic eyelets that create the image.

The young Brescian artist Laura Zani, a newcomer to the Contemporary Italian Art in the Netherlands project supported by Manzoni Kunst Galerie, is also well known to collectors for her ink works and fine art prints featuring portraits of children. Thanks to the play of light and the transparency of the media used, the artist creates a pure universe in which grace is natural and, as she herself says, “where you can still hope that anything is possible and where you happen to meet mermaids”.

The only Dutch portraitist in the exhibition is Marieke Samuels from Brabant who, thanks to her artistic poetics, makes the portrayed female subject emerge from the abstract canvas as if it were a vision from a dream: the spectator thus grasps the thought and essence of the protagonist.

As far as sculpture is concerned, the only sculptor in the gallery is Claudio Caporaso from Liguria, who concentrates on the profound and constantly changing identities of his bronze subjects. The suffering souls portrayed are idealised and sketch the contemporary spirit of the human being with great sensitivity.

The exhibition Het portreit va de ziel thus fully captures today’s contemporary society, realistic in its phenomenal side, constantly searching for an escape from everyday anxieties through symbolism, dreams, emotions and illusions.

Il ritratto dell’anima

Posted on April 29, 2022April 29, 2022 by criticoarte in Blog, Blog ing, Blog ita

“L’animazione della tela è uno dei più difficili problemi della pittura.”

(Alfred Sisley)

L’evoluzione del ritratto nella storia dell’arte può essere equiparata all’evoluzione della riproduzione dell’immagine dall’età infantile all’età adulta. L’impulso al ritratto è una necessità spontanea e primordiale: partendo da un ritratto intenzionale si arriva, grazie alla crescita personale dell’artista, al ritratto fisiognomico che oltre ad avere tratti somatici concreti analizza anche il carattere psicologico, la spiritualità e il giudizio morale del soggetto. Anche se anticamente è stato considerato un genere inferiore alla scena storica, per alcuni storici il ritratto è il genere artistico più antico e diffuso che segue tangibilmente lo sviluppo della cultura della società: sono davvero rare le epoche storiche e le civiltà in cui il ritratto non viene preso in considerazione.

La mostra Het portreit van de ziel vuole così documentare la situazione contemporanea di questo genere che ha sempre avuto grande fascino. I sei artisti presenti hanno raggiunto l’obiettivo che si prefiggeva Alfred Sisley (1839-1899): sono giunti a uno stadio evolutivo in cui riescono ad animare il soggetto dell’opera, ossia, infondono anima e spirito alla materia aggiungendo il loro personale tocco artistico-creativo. Andiamo a conoscerli meglio.

L’artista milanese Susanna Maccari dal 2015 si sta concentrando nell’analisi della figura femminile ad acquarello: i suoi tocchi vitali ed acquosi sono eleganti e delicati, e mostrano la forza interiore, la bellezza, l’intelligenza della donna con toni pastello di un’estrema raffinatezza.

Con una tecnica estremamente diversa, anche l’artista foggiano Leonardo Vecchiarino indaga la Bellezza della donna contemporanea: affascinanti ninfe moderne dal sapore Preraffaelitico (XIX secolo), dipinte ad olio con colori pallidi e freddi, sono inserite in contesti simbolici completamente surreali realizzati a collage che mostrano frammenti di quotidianità.

Un altro esponente importante per la ritrattistica lombarda contemporanea è certamente l’artista Giorgio Riva che, con le sue opere su legno, stimola ad interpretare la figura femminile in una versione onirica, simbolica e trascendentale che ricorda l’Art Nouveau (1890-1910): gli spazi sono sospesi nel tempo e trasmettono calma e armonia grazie al colore e agli occhielli grafici che creano l’immagine.

Anche la giovane artista bresciana Laura Zani, new entry del progetto Arte italiana contemporanea in Olanda sostenuto dalla Manzoni Kunst Galerie, è ormai conosciuta ai collezionisti per le sue opere ad inchiostro e per le stampe fine art che hanno per soggetto i ritratti di bambini. Grazie ai giochi di luce e alla trasparenza del media usato, l’artista crea un universo puro in un cui la grazia è naturale e, come dice lei stessa “dove si può ancora sperare che tutto sia possibile e dove capita di incontrare le sirene”.

Unica ritrattista olandese in mostra è Marieke Samuels dal Brabante che, grazie alla sua poetica artistica fa fuoriuscire dalla tela astratta il soggetto femminile ritratto come se fosse una visione di un sogno: lo spettatore coglie così il pensiero e l’essenza della protagonista.

Per quanto riguarda la scultura, l’unico scultore presente in galleria è il ligure Claudio Caporaso che si concentra sulle identità profonde in continuo mutamento dei soggetti realizzati in bronzo. Le anime sofferenti ritratte vengono idealizzate e tratteggiano con grande sensibilità lo spirito contemporaneo dell’essere umano.

La mostra Het portreit va de ziel coglie quindi in pieno la società contemporanea odierna, realista nella sua parte fenomenica, alla constante ricerca di una via di fuga dalle inquietudini quotidiane tramite le simbologie, i sogni, le emozioni e le illusioni.

29 aprile – 26 giugno 2022

Manzoni Kunst Galerie (Snellingerdijk 122, Oosterwolde)

English version

The portrait of the soul

“The animation of the canvas is one of the most difficult problems of painting.”

(Alfred Sisley)

Vraag aan de kunstenaar: Rob Koedijk

Posted on September 30, 2021September 21, 2021 by criticoarte in Blog, blog-nl

Het is alweer een tijdje geleden sinds het laatste interview in de rubriek “Vraag aan de kunstenaar”, dat tot doel had in detail de geheimen te onderzoeken van de kunstenaars die deelnemen aan het project Hedendaagse Italiaanse kunst in Nederland, dat gesteund wordt door de neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde. Eind juli hadden we het genoegen iets meer te weten te komen over de artistieke poëtica van de jonge beeldende kunstenares Ilaria Sperotto uit Vicenza, maar, zoals ik van meet af aan had aangekondigd, breidt het project zich uit en opent het zijn deuren voor Nederlandse kunstenaars om een constructieve en proactieve artistieke en culturele dialoog tussen Italië en Nederland tot stand te brengen.

Met grote trots stel ik u vandaag de eerste Nederlandse kunstenaar voor die de “uitdaging” is aangegaan: Rob Koedijk uit Assen. Wat mij in de kunst van Rob Koedijk zo boeit is zijn kleuropvatting, die hij tot in de finesses uitwerkt in twee totaal verschillende media, die een totaal verschillend eindresultaat opleveren. Het eerste medium dat gebruikt wordt is groot en zeer groot doek waarin naast verschillende tactiele materialen ook kleur tot leven komt in enorme achtergronden, waardoor werken ontstaan met een abstract-informele materiesmaak. Het tweede medium dat de Assense kunstenaar gebruikt is glas waarin, hoewel kleur altijd de baas is, de toepassing op zo’n ander medium resulteert in een abstract-informeel poëtisch teken waarin de toeschouwer met zijn fantasie kan spelen en beelden uit zijn eigen geheugen en contrasterende emotionele sensaties kan ontdekken.

De Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde is verheugd enkele werken op glas, epoxyhars en fusion van de kunstenaar Rob Koedijk te kunnen aanbieden; fraaie werken in verschillende formaten en prijzen die door de hoge technische kwaliteit die is uitgevoerd, kunnen verbazen.

Laten we eindelijk overgaan tot de vragen aan Rob Koedijk:

U bent een kunstenaar met een diepgaande artistieke cultuur, maar waar komt uw passie voor abstracte kunst en materieel informalisme vandaan? Wat betekent abstractie voor jou?

Voor mij is abstracte kunst het uitdrukking geven aan mijn eigen ik en mijn eigen gevoelens door middel van kleur.

De vorm en de verfstreken die ik op het doek zet, zijn in eerste instantie secundair aan de gevoelens die ik op dat moment ervaar. Maar naar mate mijn werk vordert, maken de kleuren en de wijze waarop deze in elkaar overvloeien, een wezenlijk onderdeel uit van het proces. Tijdens het schilderen ontstaat ongemerkt een schilderij doordat ik mijn gedachten en gevoelens op dat moment alle ruimte geef. Mijn werk is een manier van vormgeven dat door iedereen met open mind ‘gelezen’ kan worden en waar een ieder zijn eigen interpretatie aan kan en mag geven. Vorm in zijn algemeenheid is voor mij erg belangrijk. Echter in het abstraheren daarvan door middel van kleur en materialen, kan ik mijn expressie beter tot uitdrukking brengen.

Hoe is je leven veranderd nadat je de kunst leerde kennen door je bezig te houden met media en kleuren?

Tijdens mijn studie aan de A.K.I. (Academie voor Kunst en Industrie), waren het vooral de vakken Architectuur, Mode, Grafische Vormgeving en Kleurtechnieken, die ik met enthousiasme volgde. In de loop van mijn studie werd mij duidelijk dat hetgeen ik daar leerde, een belangrijk facet in mijn leven zou worden.

Kunt u de lezers iets vertellen over uw creatieve proces, van begin tot eind? Waar haal je je inspiratie vandaan totdat je wegloopt van het werk en zegt “nou, nu is het af”.

Ik begin met het uitzoeken van de materialen waarmee ik het schilderij wil maken, de kleuren en de grootte van het doek. Vervolgens ontstaan door de gedachten en gevoelens die op dat moment bij mij binnenkomen, spontane, onbevangen en willekeurige verfstreken op het doek met het daarbij behorende kleurenspectrum. De volledige overgave aan mijn gevoelens en de vrijheid waarmee ik zelf het doek kan vullen, evolueert dan van idee naar een voltooid werk. Als mijn werk na voltooiing mij voldoening geeft, dan is het “af”. Zo niet, dan laat ik het enige tijd rusten en begin ik opnieuw.

Hoewel u altijd uw persoonlijke abstracte artistieke poëtica volgt, voert u uw werken uit op twee totaal verschillende dragers, doek en glas: waarom deze keuzes? Vertel ons meer over je techniek.

Het werken met meerdere materialen en dragers is voor mij een uitdaging. Het blijkt dat ook mijn eigen ‘handschrift’ door dit gebruik enigszins verandert. Het werken op doek met grove kwasten kan bijvoorbeeld een snel resultaat opleveren, terwijl het aanbrengen van verf op glas met een paletmes totaal. Andere structuren laat zien. Door op deze manier te werken wordt mijn creativiteit geprikkeld, mede omdat het uiteindelijke resultaat vaak verrassend en heel verschillend is.

Gelooft u dat abstracte kunst de sleutel kan zijn om het denken van de mensen te veranderen en de hedendaagse wereld te verbeteren?

Voor de toeschouwer kan het aanschouwen van abstracte kunst en het zich inleven in het kleurgebruik, de vorm en de compositie van een werk, een moment van rust geven. De toeschouwer kan door zijn eigen interpretatie even met zijn gedachten loskomen van de realiteit van het leven van alle dag en daardoor de betrekkelijkheid van dingen gaan inzien. Ik hoop dat ik met mijn werk daartoe kan bijdragen.

Hartelijk dank voor de tijd die Rob Koedijk heeft gereserveerd voor onze lezers. Voor alle informatie sta ik tot uw beschikking. Ik nodig u uit om in de galerie te genieten van de artistieke poëtica van Rob Koedijk of om zijn pagina te bezoeken op https://criticoarte.org/dutch-paintings/rob-koedijk/.

De kunstenaar geeft u ook de gelegenheid om andere werken in zijn Atelier te zien.

Ask the artist: Rob Koedijk

Posted on September 30, 2021September 21, 2021 by criticoarte in Blog, Blog ing

It has been a while since the last interview in the “Ask to the artist” column, which aimed to investigate in detail the secrets of the artists participating in the Italian Contemporary Art in the Netherlands project, supported by the neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde. At the end of July, we had the pleasure of getting to know a little more about the artistic poetics of the young visual artist Ilaria Sperotto from Vicenza, but, as I had announced from the outset, the project is expanding and opening its doors to Dutch artists to create a constructive and proactive artistic and cultural dialogue between Italy and Netherlands.

With great pride, today I would like to introduce to you the first Dutch artist who has accepted the “challenge”: Rob Koedijk from Assen. What thrilled me about Rob Koedijk’s art is his conception of colour, which he enhances to the nth degree in two totally different media, which achieve a completely dissimilar end result. The first medium used is large and very large canvas in which colour comes to life in enormous backgrounds in addition to various tactile materials, giving rise to works with an abstract-informal material flavour. The second medium used by the Assen-based artist is glass in which, although colour is always the dominant element, the application on such a different medium results in an abstract-informal poetic sign in which the observer can play with his imagination and discover images from his own memory and contrasting emotional sensations.

The Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde is pleased to host some works on glass, epoxy resin and fusion by the artist Rob Koedijk; fine works in different formats and prices that have the capacity to amaze for the high technical quality executed.

Let’s finally move on to the questions to Rob Koedijk:

You are an artist with a profound artistic culture, but where does your passion for abstract art and material informalism come from? What does abstraction mean to you?

For me, abstract art is the expression of my own self and my own feelings through colour. The shape and the brushstrokes I put on the canvas are initially secondary to the feelings I am experiencing at that moment. But as my work progresses, the colours and the way they flow into each other become an essential part of the process. While painting, a painting emerges unnoticed because I give my thoughts and feelings all the space they need at that moment. My work is a way of designing that can be ‘read’ by anyone with an open mind and to which everyone can and may give their own interpretation. Form in general is very important to me. However, in abstracting it by means of colour and materials, I can better express myself.

How did your life change after you learned about art through media and colour?

During my studies at the A.K.I. (Academy of Art and Industry), it was mainly the subjects of Architecture, Fashion, Graphic Design and Colour Techniques that I followed with enthusiasm. During my studies, it became clear to me that what I learned there would become an important facet of my life.

Can you tell the readers something about your creative process, from start to finish? Where do you get your inspiration from until you walk away from the work and say “well, now it’s finished”.

I start by choosing the materials with which I want to make the painting, the colours and the size of the canvas. Subsequently, the thoughts and feelings that enter me at that moment, give rise to spontaneous, uninhibited, and random brushstrokes on the canvas with the corresponding colour spectrum. The complete surrender to my feelings and the freedom with which I can fill the canvas myself evolves from an idea to a finished work. If my work gives me satisfaction after completion, then it is “finished”. If not, I let it rest for a while and start again.

Although you always follow your personal abstract artistic poetics, you execute your works on two totally different supports, canvas, and glass: why these choices? Tell us more about your technique.

Working with multiple materials and supports is a challenge for me. It turns out that my own ‘handwriting’ also changes somewhat through this use. Working on canvas with coarse brushes, for example, can produce a quick result, while applying paint to glass with a palette knife shows completely different. Paint on glass with a palette knife shows completely different structures. Working in this way stimulates my creativity, also because the final result is often surprising and very different.

Do you believe that abstract art can be the key to changing people’s minds and improving the world today?

For the viewer, looking at abstract art and empathising with the use of colour, form and composition of a work can provide a moment of peace. Through his own interpretation, the spectator can briefly detach his thoughts from the reality of everyday life and see the relativity of things. I hope that I can contribute to this with my work.

Thank you very much for the time Rob Koedijk has reserved for our readers. For any information I am at your disposal. I invite you to the gallery to enjoy Rob Koedijk’s artistic poetics or to visit his page on https://criticoarte.org/dutch-paintings/rob-koedijk/.

The artist also gives you the opportunity to see other works in his Atelier.

Domanda all’artista: Rob Koedijk

Posted on September 30, 2021September 21, 2021 by criticoarte in Blog, Blog ita

È passato un po’ di tempo dall’ultima intervista della rubrica “Domanda all’artista” che aveva lo scopo di indagare nel dettaglio i segreti degli artisti partecipanti al progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda, supportato dalla neo Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde. Alla fine di luglio, abbiamo avuto il piacere di conoscere un po’ più da vicino la poetica artistica della giovane visual artist Ilaria Sperotto da Vicenza, ma, come avevo annunciato sino dall’inizio, il progetto è in via di espansione ed apre le porte agli artisti olandesi per creare un dialogo artistico e culturale costruttivo e propositivo tra Italia ed Olanda.

Con grande orgoglio, oggi vorrei presentarvi il primo artista olandese che ha accettato la “sfida”: Rob Koedijk da Assen. Quello che mi ha entusiasmato nell’arte di Rob Koedijk è la sua concezione del colore che esalta all’ennesima potenza in due supporti totalmente diversi, ottendo un risultato finale completamente dissimile. Il primo supporto usato è la tela di grande e grandissimo formato in cui il colore prende vita in enormi campiture in aggiunta a vari materiali tattilmente percepibili, facendo nascere così opere dal sapore astratto – informale materico; il secondo supporto utilizzato dall’artista di Assen è invece il vetro in cui, sebbene il colore ne fa sempre da padrone, la stesura su un media tanto diverso dà come risultato una poetica astratta – informale segnica in cui l’osservatore può giocare con la fantasia e scovare immagini della propria memoria e sensazioni emotive contrastanti.

La Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde ha il piacere di ospitare alcune opere su vetro, resina epossidica e fusione dell’artista Rob Koedijk; opere di pregio di diversi formati e prezzi che hanno la capacità di stupire per l’alta qualità tecnica eseguita.

Passiamo finalmente alle domande a Rob Koedijk:

Lei è un artista con una profonda cultura artistica, ma da dove viene la sua passione per l’arte astratta e l’Informale materico? Cosa significa per lei l’astrazione?

Per me, l’arte astratta è l’espressione del mio io e dei miei sentimenti attraverso il colore. La forma e le pennellate che metto sulla tela sono inizialmente secondarie rispetto alle sensazioni che sto vivendo in quel momento. Ma man mano che il mio lavoro progredisce, i colori e il modo in cui fluiscono l’uno nell’altro diventano una parte essenziale del processo. Mentre dipingo, un quadro emerge inosservato perché do ai miei pensieri e sentimenti tutto lo spazio di cui hanno bisogno in quel momento. Il mio lavoro è un modo di progettare che può essere “letto” da chiunque abbia una mente aperta e a cui ognuno può dare la propria interpretazione. La forma in generale è molto importante per me. Tuttavia, astraendo attraverso il colore e i materiali, posso esprimermi meglio.

Come è cambiata la sua vita dopo aver imparato l’arte attraverso i media ed il colore?

Durante i miei studi all’A.K.I. (Accademia di Arte e Industria), sono state soprattutto le materie di Architettura, Moda, Disegno Grafico e Tecniche del Colore che ho seguito con entusiasmo. Nel corso dei miei studi, mi fu chiaro che ciò che avevo imparato lì sarebbe diventato un aspetto importante della mia vita.

Puoi dire ai lettori qualcosa sul tuo processo creativo, dall’inizio alla fine? Da dove prendi l’ispirazione fino a quando ti allontani dal lavoro e dici “bene, ora è finito”.

Inizio scegliendo i materiali con cui voglio fare il quadro, i colori e le dimensioni della tela. In seguito, i pensieri e i sentimenti che mi entrano in quel momento, danno origine a pennellate spontanee, disinibite e casuali sulla tela con il corrispondente spettro di colori. Il completo abbandono ai miei sentimenti e la libertà con cui posso riempire la tela da solo si evolve da un’idea a un lavoro finito. Se il mio lavoro mi dà soddisfazione dopo il suo completamento, allora è “finito”. In caso contrario, lo lascio riposare per un po’ e ricomincio.

Pur seguendo sempre la tua personale poetica artistica astratta, esegui le tue opere su due supporti totalmente diversi, la tela ed il vetro: perché queste scelte? Ci dica di più sulla sua tecnica.

Lavorare con più materiali e supporti è una sfida per me. Si scopre che anche la mia “scrittura” cambia un po’ attraverso questo uso. Lavorare su tela con pennelli grossolani, per esempio, può produrre un risultato rapido, mentre applicare la pittura sul vetro con una spatola rivela un risultato completamente diverso. Dipingere su vetro con una spatola mostra strutture completamente diverse. Lavorare in questo modo stimola la mia creatività, anche perché il risultato finale è spesso sorprendente e molto diverso.

Crede che l’arte astratta possa essere la chiave per cambiare la mente delle persone e migliorare il mondo di oggi?

Per lo spettatore, guardare l’arte astratta ed entrare in empatia con l’uso del colore, la forma e la composizione di un’opera può fornire un momento di pace. Attraverso la propria interpretazione, lo spettatore può staccare brevemente i suoi pensieri dalla realtà della vita quotidiana e vedere la relatività delle cose. Spero di poter contribuire a questo con il mio lavoro.

Ringrazio di cuore il tempo che Rob Koedijk ha riservato ai nostri lettori. Per qualsiasi informazione sono a vostra disposizione. Vi invito in galleria a godere della poetica artistica di Rob Koedijk oppure a visitare la pagina a lui dedicata su https://criticoarte.org/dutch-paintings/rob-koedijk/

L’artista inoltre dà l’occasione di potere vedere altre opere nel suo Atelier.

Vraag aan de kunstenaar: Bianca Beghin

Posted on June 17, 2021June 3, 2021 by criticoarte in Blog, blog-nl

We zijn aangekomen bij de op twee na laatste afspraak met de rubriek “Vraag aan de kunstenaar” en vandaag zullen we het genoegen hebben kennis te maken met de schilderes Bianca Beghin, kunstenares uit Padua die in haar grote doeken de emoties uitademt die voortkomen uit het directe contact met de Natuur. De artistieke poëtica van de schilder is gebaseerd op de gewaarwordingen tijdens de volledige onderdompeling in de natuur (in het bijzonder in het bos) die het middel wordt om de spanningen te ontladen en de innerlijke rust te hervinden. Uit de interactie met de natuur ontstaan doeken met een grote emotionele impact, kostbaar gemaakt door het gebruik van gemengde media, ontwikkeld in jaren van experimenteren, en het wijze gebruik van symbolische kleurspreiding op een expressionistische manier, die doet denken aan de Franse beweging van de Fauves. Men kan stellen dat, als de Natuur een raadselachtig gedicht is zoals de Fransman Michel de Montaigne (1533-1592) beweerde, Bianca Beghin de juiste sleutel heeft gevonden om het te lezen en te interpreteren. Bianca Beghin, reeds aanwezig in Italiaanse, Duitse en Amerikaanse collecties, is nu ook in Nederland aanwezig met het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland, ondersteund door de neo-Manzoni Kunst Galerie van Oosterwolde, dat tot doel heeft het beste van de Italiaanse kunstscène onder de aandacht van Nederlandse verzamelaars te brengen.

Laten we eindelijk een praatje maken met Bianca Beghin:

Uw werken kunnen worden omschreven als expressionistisch en geven de emotie vrij van het moment dat u ervaart in direct contact met de natuur. Kunt u de lezers in detail vertellen hoe uw doeken tot stand komen?

Als we het expressionisme beschouwen, de tendens om de emotionele kant van de werkelijkheid maximaal te verheffen ten opzichte van de objectief waarneembare, dan zijn mijn werken zeker expressionistisch te noemen. In mijn werken verbeeld ik de emoties die ik voel, niet alleen in het contact met de natuur, maar ook in de relatie met mensen. Ik wandel graag in de bossen en in de bergen, waar de stilte mij omringt en de ziel gedwongen wordt om stil te staan en na te denken. Elke boom, elk blad zendt een harmonieuze en zoete vloeistof uit die hart en geest heelt en mij regenereert. Het benaderen van de natuur helpt mij om mijn energie te harmoniseren en een juiste harmonie te creëren tussen mijn spirituele wezen en mijn fysieke lichaam. Ik probeer bepaalde momenten in beelden vast te leggen, ik fotografeer bomen die bepaalde emoties opwekken die ik op het doek probeer terug te brengen. Het kan me niet schelen of de boom objectief gezien niet echt is, wat ik wil is emotionele momenten vastleggen, gevoelens verkennen, de plaatsen van de ziel weergeven: verwondering, spijt, bevrijding, verheffing, schoonheid…

Laten we het eens hebben over het onderwerp dat u op een expressionistische, bijna abstracte manier weergeeft: waarom koos u voor bomen en in het bijzonder voor boomstammen?

De boom is een metafoor voor het leven. Zoals ieder mens geboren wordt, groeit, zich ontwikkelt, in volheid van volwassenheid leeft, sterft, en altijd een metgezel is, een vertrouweling, een vriend die mij volgt in de transformaties van mijn leven. De mens leeft in de natuur en hij moet haar waarderen en zich zo inzetten dat zij een gemeenschappelijke waarde blijft, hij moet de harmonie van de natuur kunnen voelen en haar innerlijke drijfveren kunnen vatten. Bovendien koos ik de boom omdat die het symbool is van vrouwelijkheid en moederschap. Het is moeder gevoelig en delicaat, moedig en magnetisch. De ziel van elke boom trilt en is vol bekommernissen, vreugden, nederlagen, veerkracht. Schuilen in een boom is als schuilen in de schoot van een moeder, altijd klaar om te verwelkomen en aan te moedigen. Daarom zijn mijn favoriete onderwerpen bomen en vooral de stammen, verankerd in de aarde, tastbaar, sterk, zoals de emoties die wij lichamelijk beleven.

Wat betreft de techniek die u verkiest: hoe slaagt u erin de bomen die u voorstelt te laten spreken?

Ik concentreer me veel op de kleur die moet “spreken” en emoties moet kunnen overbrengen, een kleur die nooit zuiver is, maar altijd uit verschillende mengsels wordt verkregen, en op het doek wordt gelegd dat eerst wordt klaargemaakt om haar te ontvangen. Soms smeer ik een laag krijt om een meer materiële achtergrond te creëren, andere keren vertrek ik rechtstreeks van de grisaille, een monochrome schets die geschikt is om de licht- en schaduwzones te bepalen en de volumes te modelleren. Daarna ga ik verder met glaceren en het aanbrengen van de kleur, die daardoor intenser en dieper wordt, klaar om emoties te vertellen. Zelfs de titels brengen bepaalde sensaties over, ze zijn nooit willekeurig gekozen, maar ontworpen en bestudeerd om mijn gevoelens en die van elke vrouw te versterken en te benadrukken: Tederheid, Tranen van liefde, Waanzin in de lucht, Omhelzing, Illusie, Betovering, Zoektocht, Aanzet …

Kunstenaars hebben altijd een bijzondere gave, namelijk een grote en uitgesproken gevoeligheid die hen ertoe brengt verder te zien dan wat in eerste instantie wordt waargenomen. Volgens de schilderes Bianca Beghin waar huist de ware Schoonheid?

De schoonheid? Het is de harmonie van verschillende, vormen en kleuren; de taak van de kunstenaar is deze harmonie zichtbaar te maken. Het is geen inherente eigenschap van het werk, maar een subjectief gegeven van waarneming van genot, onafhankelijk van het bestaan van het gerepresenteerde subject. En deze Harmonie is in staat om reflecties uit te lokken over het eigen bestaan in relatie tot de natuurlijke wereld.

U bent geen academicus, maar dat betekent niet dat u geen uitstekend kunstenaar bent. Hoe hebben uw humanistische studies uw artistieke poëtica beïnvloed?

Autodidact zijn betekent niet dat je geen artistieke kennis hebt. Deze kunnen worden verkregen met veel studie, via individuele trajecten of door het volgen van cursussen met erkende masters. Ik geloof dat mijn humanistische opvoeding mijn kunst zeker heeft beïnvloed, vooral omdat zij mij de waarde van kennis, studie en onderzoek heeft bijgebracht. Het bestuderen van literatuur, geschiedenis en filosofie heeft mij geholpen om de wereld om mij heen beter te begrijpen, om het contact met de natuur te waarderen en om een grotere gevoeligheid te hebben wanneer je emoties en gevoelens op doek moet overbrengen.

Ik dank Bianca Beghin voor de tijd die zij ons vriendelijk ter beschikking heeft gesteld en voor het feit dat zij ons de gelegenheid heeft geboden om nader kennis te maken met haar persoonlijke artistieke visie, die ons dichter bij de natuur en bij de emotionele ziel van ieder van ons brengt. Ik herinner de lezers eraan dat u de aan haar gewijde pagina kunt bekijken op http://www.criticoarte.org/galleria-gallery/bianca-beghin/.

Ask the artist: Bianca Beghin

Posted on June 17, 2021June 3, 2021 by criticoarte in Blog, Blog ing

We have now reached the third-to-last appointment with the column “Question to the artist” and today we have the pleasure of getting to know the painter Bianca Beghin, an artist from Padua who enhances in her large canvases the emotions derived from direct contact with Nature. The painter’s artistic poetics are in fact based on the sensations perceived during complete immersion in nature (particularly in the woods), which becomes a means of releasing tension and recovering inner peace. Interaction with Nature gives rise to canvases of great emotional impact, made precious by the use of mixed media, developed over years of experimentation, and by the skilful use of symbolic colour applied in an expressionist manner, reminiscent of the French Fauves movement. It can be argued that if Nature is an enigmatic poem, as the Frenchman Michel de Montaigne (1533-1592) maintained, Bianca Beghin has found the right key to its interpretation and interpretation. Already present in Italian, German and American collections, Bianca Beghin is now present in Holland with the Contemporary Italian Art in the Netherlands project supported by the neo-Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, which aims to bring the best of the Italian art scene to the attention of Dutch collectors.

Let’s finally have a chat with Bianca Beghin:

Your works can be defined as expressionistic and release the emotion of the moment experienced in direct contact with Nature. Can you tell our readers how your canvases are created in detail?

If we consider Expressionism, the tendency to maximise the emotional side of reality over the objectively perceptible one, my works are certainly Expressionistic. In my works, I represent the emotions I feel not only in contact with nature, but also in my relationship with people. I love walking in the woods and in the mountains, where silence surrounds me and the soul is forced to stop and reflect. Every tree, every leaf transmits a harmonious and sweet fluid that heals my heart and mind and regenerates me. Getting close to nature helps me to harmonise my energy by creating a right harmony between my spiritual being and my physical body. I try to fix certain moments in images, I photograph trees that arouse particular emotions in me, which I try to bring back to the canvas. I don’t care if the tree is not objectively real, what I want is to capture emotional moments, explore feelings, represent places of the soul: wonder, regret, liberation, elevation, beauty…

Let’s talk about the subject that you represent in an expressionistic, almost abstract way: why did you choose trees, and in particular trunks?

The tree is a metaphor for life. Like every person, it is born, grows, develops, fully experiences adulthood, and dies; and it is always a companion, a confidant, a friend who follows me in the transformations of my life. Man lives in Nature and should appreciate it and strive for it to remain as a common value; he should be able to feel the Harmony of Nature and grasp its inner drives. Furthermore, I chose the tree because it is the symbol of femininity and motherhood. It is mother sensitive and delicate, courageous and magnetic. The soul of every tree vibrates and is full of trepidations, joys, defeats, resilience. Taking refuge in a tree is like taking refuge in a mother’s womb, always ready to welcome and encourage. That’s why my favourite subjects are trees and especially trunks, anchored to the earth, tangible, strong, like the emotions we physically experience.

Regarding your favourite technique: how do you manage to make the trees you represent speak?

I focus a lot on the colour, which must “speak” and be able to convey emotions, a colour that is never pure, but always obtained from various mixtures, and laid on the canvas, which is first prepared to receive it. Sometimes, I apply a coat of chalk to create a more material background, others, I start directly from the grisaille, which is a monochromatic sketch, suitable for identifying the areas of light and shade and modelling the volumes. I then proceed by glazing and applying the colour, which thus becomes more intense, deeper, ready to narrate emotions. Even the titles convey particular sensations, they are never chosen at random, but designed and studied to enhance and highlight my feelings and those of every woman: Tenderness, Tears of love, Madness in the air, Embrace, Illusion, Enchantment, Seeking, Impetus…

Artists always have a special gift, namely a great and marked sensitivity that leads them to see beyond what is perceived in the first instance. According to the painter Bianca Beghin, where does true Beauty lie?

Beauty? It is the harmony of different, forms and colours; the artist’s task is to make this harmony visible. It is not an inherent property of the work, but a subjective datum of perception of pleasure, independent of the existence of the represented subject. And this harmony is capable of provoking reflections on one’s own existence in relation to the natural world.

You are not an academic, but that does not mean you are not an excellent artist. How have your humanistic studies influenced your artistic poetics?

Being self-taught does not mean being without artistic knowledge. It can be obtained with a lot of study, through individual paths or by taking courses with recognised masters. I believe that my humanistic education has definitely influenced my art, especially because it has taught me the value of knowledge, study and research. Studying literature, history and philosophy has helped me to better understand the world around me, to appreciate contact with nature and to have greater sensitivity when it comes to conveying emotions and feelings on canvas.

I would like to thank Bianca Beghin for the time she has kindly given us and for giving us the opportunity to enter more into her personal artistic vision which brings us closer to Nature and to the emotional soul of each of us. I would like to remind readers that you can view the page dedicated to her on http://www.criticoarte.org/galleria-gallery/bianca-beghin www.criticoarte.org/galleria-gallery/bianca-beghin/.

Vraag aan de kunstenaar: Fabrizio Spadini

Posted on April 28, 2021April 14, 2021 by criticoarte in Blog, blog-nl

Fabrizio Spadini, grafisch ontwerper, kunstleraar en illustrator uit Lombardije, woont sinds 2009 in Toscane: hier laat hij zich inspireren door het licht en de landschappen die hem ertoe aanzetten elke dag en plein air te schilderen, net zoals de leden van de groep Macchiaioli dat in de tweede helft van de negentiende eeuw deden. Bij het bekijken van de werken van de jonge kunstenaar wordt de toeschouwer getroffen en meegevoerd naar een verleden tussen het surrealistische en het realistische: elementen van de iconografie van de Japanse tekenfilmseries uit de jaren ’70 en ’80 worden op elegante wijze gecombineerd met de realistische stijl en sfeer van de negentiende-eeuwse schildertraditie. De nieuwe helden en fantastische iconen, nu in de collectieve verbeelding, materialiseren zich op een realistisch vlak: een ingebeelde en surrealistische toekomst gemaakt van wachtende sferen, onbeweeglijk en stil, mogelijk gemaakt door de snelle niet-materiële penseelstreek.
Voor zijn artistieke poëtica wordt hij al gewaardeerd in Italië, Engeland en Amerika, en hij maakt deel uit van het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland dat ondersteund wordt door Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde.

Laten we de kunstenaar Fabrizio Spadini beter leren kennen aan de hand van vijf vragen:

Veel mensen hebben u gevraagd waarom u negentiende-eeuwse kunst combineert met de fantastische personages van Japanse manga en anime en cultfilms/tv-series als Star Trek en Star Wars, zou u dat aan ons publiek willen uitleggen? Als je terug in de tijd kon gaan, met wie zou je dan je dag doorbrengen? En, fantaserend, als je in een stripboek kon komen welke zou je kiezen?

Ik geloof dat sommige verhalen die behoren tot de culturele verbeelding van de massa, overgebracht door film, televisie, science fiction literatuur, strips, aan de basis liggen van wat ons heden is. In feite vormen zij gevestigde culturele modellen die traditie zijn geworden, zoals de pre-industriële visuele beeldtaal van de 19e eeuw kan worden beschouwd als de kinderschoenen van de maatschappij van de eerste decennia van de 21e eeuw. Het naast elkaar plaatsen van deze “visuele en culturele wortels” door middel van picturale kunstgrepen lijkt mij een goede manier om mensen te doen nadenken over onze hedendaagsheid. Als ik terug in de tijd kon gaan, zou ik mijn dag doorbrengen met een boer uit het midden van de 19e eeuw, zo een die je kunt zien op een schilderij van Fattori, ik denk dat hij mij veel te leren zou hebben. Als ik in een stripboek zou kunnen staan, zou het een verhaal van Milo Manara zijn.

Hoe komt het dat de kunst tussen de 19e eeuw en de eerste decennia van de 20e eeuw de hoofdrol speelt in uw produktie? Hebt u er ooit aan gedacht te experimenteren met renaissance- of barokkunst, bijvoorbeeld de combinatie te maken van Japanse tovenaars en madonna’s, ook al zou het thema heiligschennis kunnen worden?

Stilistisch ben ik geïnteresseerd in de overgang en de evolutie van de schilderkunst tussen de negentiende en de twintigste eeuw. De verbreiding van de fotografie heeft de schilderkunst in staat gesteld zich los te maken van de zuiver mimetische weergave van de werkelijkheid en aangezien de referentiemodellen in mijn werken de grens tussen werkelijkheid en verbeelding bewandelen, vind ik het interessant om visueel in te gaan op de beeldtaal die zich in die historische periode heeft ontwikkeld. Ik ben van plan een reeks werken te maken over het thema van de “tovenaressen” van de Japanse animatie, maar dan in verband met een thema dat de vrouwelijke figuur in de eerste decennia van de twintigste eeuw op een bijzondere manier heeft beziggehouden, maar ik wil daar nu niet op vooruitlopen.

Hoe gaat u te werk wanneer het artistieke idee bij u opkomt: vertel ons alle geheimen van de creatie van uw werk…

Gewoonlijk noteer ik ideeën die verband houden met een onderwerp, een suggestie, maar vaak ontstaan er voor het lege doek nieuwe ideeën en werk ik bijgevolg vrij snel. Meestal maak ik geen voorbereidende tekening en schilder ik vrij. Als het onderwerp dan vorm krijgt, doe ik iconografisch onderzoek en zoek ik naar referenties die ik als leidraad voor het schilderij kan gebruiken. Ik luister vaak naar radiodrama’s of audioboeken terwijl ik werk. In plaats daarvan luister ik, als ik me wil opladen, naar themaliedjes van tekenfilms of filmsoundtracks die me op dat moment weer in de gemoedstoestand brengen die ik met mijn werk wil uitdrukken.

Reclusion thema: hoe is de kunstenaar Fabrizio Spadini omgegaan met de gedwongen sluitingen veroorzaakt door Covid-19 in 2020? Heeft kunst je geholpen om niet in de vergetelheid te raken door grootse nieuwe werken te creëren?

Eenzaamheid is nooit een probleem geweest voor mij en mijn werk. Ik heb getracht de verleiding te weerstaan om via mijn werken het heden op een didactische manier te willen vertellen. Ik ben geïnteresseerd in de relatie tussen de mens en de technologie, de kunstmatige intelligentie, de mens en de media; in die zin ondergaat de loop van de geschiedenis een versnelling waarvan wij ons pas over enkele jaren bewust zullen zijn, en achteraf zullen wij objectieve conclusies kunnen trekken, ten goede of ten kwade. De huidige situatie in verband met wat er sinds eind 2019 in de wereld gebeurt, schept veel verdeeldheid, het archetype van de “vijand” van de vreemdeling, de oorlogsretoriek, benadrukken deze aspecten alleen maar. Ik geef de voorkeur aan de kleuren van mijn werken, waarbij de “rode zone” verwijst naar de laatste zonnestralen in de schemering.

Heeft u plannen voor deze 2021? Ik weet dat u zich met Japanse Eksters zult bezighouden: welke is uw favoriet en hebt u de ideale omgeving al in gedachten?

In 2021 experimenteer ik met nieuwe verhaallijnen met het oog op komende tentoonstellingen en voorstellingen in 2022. In het bijzonder werk ik aan doeken op groot formaat in relatie tot de meesters van het begin van de twintigste eeuw. Hoewel ze niet echt een tovenares is, maar toch over ongekende krachten beschikt, is Lamu (of Lum Urusei Yatsura) absoluut mijn favoriet. Ik schilder momenteel een groot doek waarop ze staat afgebeeld in een Venetiaans carnaval bij nacht.

Ik dank Fabrizio Spadini dat hij zijn wereld en zijn artistieke gedachten met ons heeft willen delen. Ik nodig de lezers uit de aan hem gewijde pagina op de site criticoarte.org te bekijken: Fabrizio Spadini – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org).