Tag: emotional art

NATALIA CODEVILLA E LA RICERCA DEL COLORE ATMOSFERICO

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ing, Blog ita, blog-nl

A grande richiesta riposto una critica d’arte che avevo scritto tempo fa: la poetica artistica di Natalia Codevilla, pittrice di talento di origini russe ma in stanza a Milano, evoca forti emozioni e per questo motivo piace molto agli appassionati d’arte. Oltre che in italiano, ripropongo lo scritto più sotto anche in inglese ed in olandese.

By popular demand, I am re-posting an art criticism I wrote some time ago: the artistic poetics of Natalia Codevilla, a talented painter of Russian origin but based in Milan, evokes strong emotions and is therefore very popular with art lovers. As well as in Italian, I am also proposing the article below in English and Dutch.

Op veler verzoek plaats ik opnieuw een kunstkritiek die ik enige tijd geleden schreef: de artistieke poëtica van Natalia Codevilla, een getalenteerde schilderes van Russische afkomst maar gevestigd in Milaan, roept sterke emoties op en is daarom zeer geliefd bij kunstliefhebbers. Behalve in het Italiaans, stel ik het onderstaande artikel ook voor in het Engels en het Nederlands.

Pur essendo un’artista poliedrica interessata a diverse tecniche, la parte più consistente della produzione artistica di Natalia Codevilla è stata eseguita a partire dall’inizio del XXI secolo con innumerevoli paesaggi naturalistici di valore impressionistico e dipinti floreali di chiaro carattere decorativo e simbolico.

L’artista milanese di origini russe abbandona definitivamente il disegno preparatorio per poter ricreare la realtà che la circonda attraverso il suo talento e le sue emozioni, la sua memoria storica e le immagini a lei care (come diceva Charles Baudelaire nel 1859 “qualsiasi luogo naturale non ha valore se non per la sensazione attuale che l’artista sa introdurre”), senza per questo rinunciare a un volume di forme dato dal colore stesso, proprio come nelle opere di Paul Cézanne (1839-1906) e Camille Pisarro (1830-1903 ), i due massimi esponenti del movimento impressionista del XIX secolo. È il colore che rende la profondità atmosferica dell’aria e dei soggetti presi in esame: grazie a una stesura rapida e precisa, ed in alcuni casi con l’uso di sottili velature, il colore si imprime sulla tela con tratti materici pulsanti e vivi, brevi e brillanti, che recuperano il senso dell’immediato e della realtà.

Nei suoi paesaggi russi e siberiani, mediterranei, americani, africani, cinesi e giapponesi, Natalia Codevilla riesce a ricreare il realismo e la verità ottica della natura con l’impressione della realtà, come si può vedere in Winter-Spring, melting snow del 2002 dove l’artista evoca chiaramente la tecnica di Claude Monet (1840-1926) ed in particolare la sua Impression: Soleil levant (1872, oggi al Musée Marmottan di Parigi): nella pittura della pittrice c’è la visione di un fenomeno naturale nato nei suoi aspetti impalpabili; il mondo reale viene così smaterializzato in una luminosità evanescente che lo rende più evocato che descritto.

Grazie alla sua esperienza e a tutto ciò che ha visto ed amato, direttamente e indirettamente, l’artista estrapola la memoria e la imprime sulla tela con un gesto rapido, quasi a macchia, che ricorda molto da vicino la tecnica della corrente dei Macchiaioli (seconda metà dell’Ottocento). Ne sono un esempio le tele con Paesaggio russo sul fiume Volga del 2005, Strada nel bosco, Autunno del 2012, Ruscello nel bosco del 2012, Paesaggio italiano con fiume del 2015, Paesaggio russo con prato di betulle del 2017, ed infine Sardegna, Mare in tempesta con barca a vela Liberty del 2018, in cui il fruscio delle fronde degli alberi e la potenza dell’acqua sono resi da piccole pennellate di materia macchiata.

Infine, in altre opere paesaggistiche, come nel Passo dello Stelvio del 2005, nei Giardini pubblici di Milano del 2008, nel Lago Hanghzou della primavera 2014 e nel Paesaggio russo con betulle e ninfee del 2015, Natalia Codevilla va oltre: per rendere al meglio i riflessi dell’acqua, l’evanescenza del cielo e la profondità delle montagne, l’artista procede attraverso velature leggere, sfumate e omogenee di ascendenza leonardesca, prendendo così in considerazione sia la prospettiva aerea che quella cromatica.

La produzione della pittrice milanese è anche ricca di dipinti che hanno come soggetto i fiori, non più considerati come un semplice accessorio, un’arte minore, al servizio dell’arte maggiore come abbiamo assistito con l’evoluzione della storia dell’arte, ma come un genere con un proprio chiaro valore decorativo e simbolico. Nate dalla vita e dalla bellezza femminile, le opere di Natalia Codevilla non possono quindi essere definite nature morte o Vanitas, ma veri e propri esempi di riproduzione impressionista della natura che gioca con forme, volumi e colori. Come si può vedere in Fucsia al vento del 2008 (che ricorda l’impianto compositivo e cromatico dell’Altalena del 1767 di Jean-Honoré Fragonard e oggi alla Wallace Collection di Londra), in Girasoli grandi del 2008, in Rosa del Roseto di Monza del 2012, in Rose gialle Joy del 2018 e in Vaso blu con iris bianco del 2018, le pennellate cremose impresse sulla tela con tocchi guizzanti ricordano da vicino le composizioni floreali di Claude Monet e Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), senza però dimenticare il ritmo e la proporzione, l’equilibrio e l’armonia che sono il biglietto da visita di Natalia Codevilla.

NATALIA CODEVILLA AND THE SEARCH FOR ATMOSPHERIC COLOUR

Although she is a multifaceted artist interested in various techniques, the bulk of Natalia Codevilla’s artistic production has been carried out since the beginning of the 21st century with countless naturalistic landscapes of impressionistic value and floral paintings of a clearly decorative and symbolic nature.
The Milanese artist of Russian origin definitively abandoned the preparatory drawing in order to recreate the reality that surrounds her through her talent and her emotions, her historical memory and the images she holds dear (as Charles Baudelaire said in 1859 “any natural place has no value except for the current sensation that the artist knows how to introduce”), without renouncing the volume of form provided by the colour itself, just as in the works of Paul Cézanne (1839-1906) and Camille Pisarro (1830-1903 ), the two greatest exponents of the 19th century Impressionist movement. It is the colour that renders the atmospheric depth of the air and of the subjects examined: thanks to a rapid and precise application, and in some cases with the use of subtle glazing, the colour is impressed on the canvas with pulsating, vivid, short and brilliant strokes that recapture the sense of the immediate and of reality.
In her Russian and Siberian, Mediterranean, American, African, Chinese and Japanese landscapes, Natalia Codevilla succeeds in recreating the realism and optical truth of nature with the impression of reality, as can be seen in Winter-Spring, melting snow of 2002 where the artist clearly evokes the technique of Claude Monet (1840-1926) and in particular his Impression: Soleil levant (1872, now at the Musée Marmottan in Paris): in the painter’s painting there is a vision of a natural phenomenon born in its impalpable aspects; the real world is thus dematerialised in an evanescent luminosity that makes it more evoked than described.
Thanks to his experience and to all that he has seen and loved, directly and indirectly, the artist extrapolates memory and impresses it on the canvas with a rapid, almost blotchy gesture that closely resembles the technique of the Macchiaioli movement (second half of the 19th century). Examples of this are the canvases Russian Landscape on the Volga River from 2005, Road in the Woods, Autumn from 2012, Stream in the Woods from 2012, Italian Landscape with River from 2015, Russian Landscape with Birch Meadow from 2017, and finally Sardinia, Stormy Sea with Liberty Sailboat from 2018, in which the rustling of the tree branches and the power of the water are rendered by small brushstrokes of stained material.
Finally, in other landscape works, such as Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in spring 2014 and Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, Natalia Codevilla goes further: in order to best render the reflections of the water, the evanescence of the sky and the depth of the mountains, the artist proceeds with light, shaded and homogeneous veils of Leonardo’s influence, thus taking into account both the aerial and chromatic perspective.
The production of the Milanese painter is also rich in paintings with flowers as their subject, no longer considered as a simple accessory, a minor art, at the service of major art as we have witnessed with the evolution of art history, but as a genre with its own clear decorative and symbolic value. Born of life and female beauty, Natalia Codevilla’s works cannot therefore be defined as still lifes or Vanitas, but as true examples of impressionist reproduction of nature playing with shapes, volumes and colours. As can be seen in Fuchsia in the Wind of 2008 (reminiscent of the compositional and chromatic layout of Jean-Honoré Fragonard’s Swing of 1767, now in the Wallace Collection in London), in Large Sunflowers of 2008, in Rose of the Monza Rose Garden of 2012, in Yellow Roses Joy of 2018 and in Blue Vase with White Iris of 2018, the creamy brushstrokes imprinted on the canvas with darting touches are closely reminiscent of the floral compositions of Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), but without forgetting the rhythm and proportion, balance and harmony that are Natalia Codevilla’s calling card.

NATALIA CODEVILLA EN DE ZOEKTOCHT NAAR ATMOSFERISCHE KLEUR

Hoewel zij een veelzijdig kunstenares is met belangstelling voor verschillende technieken, wordt het grootste deel van Natalia Codevilla’s artistieke productie sinds het begin van de 21e eeuw gerealiseerd met talloze naturalistische landschappen van impressionistische waarde en bloemschilderijen met een duidelijk decoratief en symbolisch karakter.
De Milanese kunstenares van Russische afkomst heeft de voorbereidende tekening definitief achter zich gelaten om de haar omringende werkelijkheid te herscheppen door middel van haar talent en haar emoties, haar historisch geheugen en de beelden die haar dierbaar zijn (zoals Charles Baudelaire in 1859 zei: “elke natuurlijke plaats heeft geen waarde behalve de actuele sensatie die de kunstenaar weet in te voeren”), zonder afstand te doen van het vormvolume dat de kleur zelf biedt, zoals in het werk van Paul Cézanne (1839-1906) en Camille Pisarro (1830-1903 ), de twee grootste exponenten van de 19e-eeuwse impressionistische beweging. Het is de kleur die de atmosferische diepte van de lucht en van de onderzochte onderwerpen weergeeft: dankzij een snelle en precieze toepassing, en in sommige gevallen met gebruikmaking van subtiele glacis, wordt de kleur op het doek gedrukt met pulserende, levendige, korte en briljante streken die het gevoel van het onmiddellijke en van de werkelijkheid terugbrengen.
In haar Russische en Siberische, mediterrane, Amerikaanse, Afrikaanse, Chinese en Japanse landschappen slaagt Natalia Codevilla erin het realisme en de optische waarheid van de natuur te herscheppen met de indruk van de werkelijkheid, zoals te zien is in Winter-Spring, smeltende sneeuw uit 2002 waar de kunstenares duidelijk de techniek van Claude Monet (1840-1926) oproept en in het bijzonder diens Impressie: Soleil levant (1872, nu in het Musée Marmottan in Parijs): in het schilderij van de schilder is er een visioen van een natuurverschijnsel geboren in zijn ontastbare aspecten; de echte wereld wordt zo gedematerialiseerd in een vluchtige helderheid die haar meer evocerend dan beschreven maakt.
Dankzij zijn ervaring en alles wat hij heeft gezien en liefgehad, direct en indirect, extrapoleert de kunstenaar het geheugen en drukt het op het doek met een snel, bijna vlekkerig gebaar dat sterk lijkt op de techniek van de Macchiaioli beweging (tweede helft 19e eeuw). Voorbeelden hiervan zijn de doeken Russisch landschap aan de rivier de Wolga uit 2005, Weg in het bos, Herfst uit 2012, Beek in het bos uit 2012, Italiaans landschap met rivier uit 2015, Russisch landschap met berkenweide uit 2017 en tot slot Sardinië, Stormy Sea with Liberty Sailboat uit 2018, waarin het ruisen van de boomtakken en de kracht van het water zijn weergegeven door kleine penseelstreken van gebeitst materiaal.
In andere landschapswerken, zoals Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in de lente van 2014 en Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, gaat Natalia Codevilla verder: om de weerspiegelingen van het water, de vluchtigheid van de lucht en de diepte van de bergen zo goed mogelijk weer te geven, gaat de kunstenares te werk met lichte, schaduwrijke en homogene sluiers van Leonardo’s invloed, en houdt ze dus rekening met zowel het luchtperspectief als het chromatische perspectief.
De produktie van de Milanese schilder is ook rijk aan schilderijen met bloemen als onderwerp, niet langer beschouwd als een eenvoudig accessoire, een minder belangrijke kunst, ten dienste van de grote kunst zoals we hebben gezien met de evolutie van de kunstgeschiedenis, maar als een genre met een eigen duidelijke decoratieve en symbolische waarde. De werken van Natalia Codevilla zijn geboren uit het leven en de vrouwelijke schoonheid en kunnen daarom niet worden omschreven als stillevens of Vanitas, maar als ware voorbeelden van impressionistische weergave van de natuur, spelend met vormen, volumes en kleuren. Zoals te zien is in Fuchsia in de wind uit 2008 (die doet denken aan de compositorische en chromatische indeling van Jean-Honoré Fragonards Swing uit 1767, nu in de Wallace Collection in Londen), in Grote zonnebloemen uit 2008, in Roos van de rozentuin van Monza uit 2012, in Gele rozenvreugde uit 2018 en in Blauwe vaas met witte irissen uit 2018, de romige penseelstreken die met penseelstreken op het doek zijn aangebracht, doen sterk denken aan de florale composities van Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), maar zonder het ritme en de verhoudingen, het evenwicht en de harmonie te vergeten die Natalia Codevilla’s visitekaartje zijn.

Vraag aan de kunstenaar: Ilaria Sperotto

Posted on by criticoarte in Blog, blog-nl

We zijn nu bij het laatste interview dat gepland staat voor de rubriek Vraag aan de kunstenaar die sinds december 2020 de vijftien kunstenaars die deelnemen aan het project Italiaanse Hedendaagse Kunst in Nederland, ondersteund door de neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, heeft willen onderzoeken en beter leren kennen: kunstenaars uit heel Italië, kunstenaars met stijlen, technieken, onderwerpen en artistieke wegen die sterk van elkaar verschillen, alleen maar om te laten zien hoe Veelzijdig, Complex en Veelzijdig Kunst is.

Vandaag hebben we als gast de jonge beeldende kunstenares Ilaria Sperotto uit Vicenza, bekend door gemeenschappelijke artistieke vriendschappen en voor wie ik groot respect heb voor de kunstwerken die zij maakt en waarin zij diep ingaat op de essentie van zijn geest en zijn onbewuste: de schilderijen zijn het resultaat van een expressieve artistieke poëtisch-abstracte instinctieve waarin de kleur en de penseelstreken het gevoel geven te worden gekatapulteerd in de primordiale psychische dimensie van emoties.

Reeds bekend in Italië, Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en België, is Ilaria Sperotto vandaag aanwezig op het Nederlandse grondgebied met zes waardevolle werken van klein formaat tegen de prijzen “betaalbaar”.

We geven uiteindelijk het woord aan Ilaria Sperotto:

Velen hebben het u zeker gevraagd, maar het Nederlandse publiek weet niet hoe de kunstenares Ilaria Sperotto deze historische periode, die zeker de geschiedenisboeken zal ingaan, heeft beleefd en nog steeds beleeft: heeft de kunst u geholpen? Zijn er toekomstige projecten of is het nog te vaag om concreet iets te plannen?

Toen de pandemie in 2020 uitbrak, was dat voor mij een breekpunt, aanvankelijk heel moeilijk, onwerkelijk, ik was heel bang. Op een dag besloot ik dat ik moest herstellen, dat ik mijn droom moest hervatten om een normaal leven te leiden. Schilderen was in dit geval fundamenteel, bevrijdend! Door kleur liet ik mijn emoties los en begon ik me weer levend te voelen, te dromen! 2021 is een bijzonder jaar, een voortdurende vooruitgang. Ik neem momenteel deel aan het “Birma Paviljoen”, een internationaal postkunstproject in het Palazzo Zanardi Landi in Guardamiglio Lodi (Italië). Terwijl ik in september 2021 een dertigtal olieverfschilderijen zal tentoonstellen in het historisch centrum van Vicenza: ik zal deel uitmaken van de protagonisten van VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, de nieuwe editie van Fuori Fiera di Vicenzaoro. Ik heb plannen voor 2022, maar daar wil ik nu nog niet over praten.

Schildert u altijd en plein air zoals een hedendaags impressionist of heeft u ook momenten van persoonlijke nabewerking in het atelier? Vertel ons over je creatieve proces…

Met de pandemie en de lockdown moest ik me aanpassen aan de nieuwe situatie, vroeger schilderde ik uitsluitend en plein air, het landschap observerend en opnieuw interpreterend, nu schilder ik voornamelijk in het atelier. Mijn schilderijen komen voort uit mijn verbeelding, uit mijn onderbewustzijn, en dan breng ik ze over op doek. Het zijn visioenen, landschappen die niet bestaan.

Als men de oude impressionistische olieverfschilderijen vergelijkt met de meest recente metafysisch-abstracte werken, dan is er sprake van een grote stijlsprong. Wat veroorzaakte deze stilistische verandering?

Met de afsluiting gebeurde een onverwachte “klik”, in het verleden voelde ik me met olieverfschilderen nooit helemaal vrij, ik voelde me geketend en verankerd aan de invloeden van mijn meesters. Ik hield en hou van impressionistische schilderkunst, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat het helemaal van mij was. Pandemic stelde me in staat mezelf van binnen te verkennen, naar mezelf te luisteren. Mijn laatste werken zijn het resultaat.

U bent een veelzijdig kunstenaar: laten we het eens hebben over uw symbolistische keramiek. Wat inspireert je?

Keramiek is een wereld op zich, ik ben enorm gefascineerd door de aarde, door haar plasticiteit en ik hou ervan te experimenteren en te experimenteren. Sinds enkele jaren laat ik me vooral inspireren door het thema steden, mijn reizen, mijn studies. Een van de dingen die ze me op de architectuurfaculteit hebben geleerd is te kijken, de context te observeren, het landschap, het territorium. Om te verkennen met de blik, om je voor te stellen wat er niet meer is of nog niet is. Ook architectuur komt, net als kunst, voort uit de verbeelding. Stedenbouw zelf is in de eerste plaats een voorspelling. En dus probeer ik mijn zicht te vertroebelen, mijn blik te vertroebelen om verder te kunnen zien dan het zicht.

U bent altijd op zoek naar pure emotie: wat wilt u overbrengen op degenen die voor uw werken blijven hangen?

In mijn werk is schilderen, net als keramiek, instinctief, vol emoties en stemmingen die iedereen, in zijn eigen hart, kan lezen en interpreteren. Wat ik wil overbrengen is een empathische en intuïtieve emotie. Een essentie die niet gevonden moet worden in de materie buiten ons of buiten de werkelijkheid die door de zintuigen wordt waargenomen, maar in ons en in de innerlijke wereld waarin wij leven, waarbij wij leren verder te kijken dan het uiterlijk, voorbij het zichtbare, door de emotie die in de geest huist.

Ik dank Ilaria Sperotto oprecht voor de tijd die zij aan ons heeft gewijd en ik herinner de lezers eraan dat zij de kunstwerken van de jonge kunstenares online kunnen bekijken op www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ of naar de galerie kunnen komen om met eigen ogen de kwaliteit van de uitvoering van de voorgestelde olieverfschilderijen te zien.

Ask the artist: Ilaria Sperotto

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ing

We have now reached the last scheduled interview in Ask the artist column, which since December 2020 has been investigating and getting to know better the fifteen artists taking part in the Italian Contemporary Art in the Netherlands Project supported by the neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde: artists from all over Italy, artists with very different styles, techniques, subjects and artistic paths, demonstrating just how versatile, complex and multi-faceted art can be.

Today we have as our guest the young visual artist Ilaria Sperotto from Vicenza, whom I met through mutual artistic friendships and for whom I have great respect because of the works of art she creates, in which the essence of her own spirit and unconscious is explored in depth: her canvases are the result of an expressive, abstract and instinctive artistic poetics in which the colour and brushstrokes give the sensation of being catapulted into the primordial psychic dimension of emotions.

Already well known in Italy, Switzerland, Austria, France, and Belgium, Ilaria Sperotto is now present in the Netherlands with six valuable small format works at affordable prices.

Let us finally pass the word to Ilaria Sperotto:

You have certainly been asked this question by many, but the Dutch public does not know how the artist Ilaria Sperotto lived and still lives this historical period that will surely enter the history books: has art helped you? Are there any future projects or is it still too nebulous to concretely plan anything?

In 2020 when the pandemic started it was a braking moment for me, initially very difficult, surreal, I was very scared. Then one day I decided that I had to recover, I had to resume my dream of living a normal life. Painting in this case was fundamental, liberating! Through colour, I freed my emotions and began to feel alive again, to dream! 2021 is a special year, a continuous work in progress. I am currently participating in the “Burma Pavilion”, an international postal art project at Palazzo Zanardi Landi in Guardamiglio Lodi (Italy). While in September 2021 I will exhibit about thirty oil paintings in the historical centre of Vicenza: I will be part of the protagonists of VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, the new edition of Fuori Fiera di Vicenzaoro. I am planning 2022, but I prefer not to talk about it for now.

Do you always paint en plein air like a contemporary impressionist or do you have moments of personal reworking in the studio? Tell us about your creative process…

With the pandemic and the lockdown, I had to adapt to the new situation, in the past I used to paint exclusively en plein air, observing and reinterpreting the landscape, now I paint mainly in the studio. My paintings come from my imagination, from my unconscious, and then I transfer them to canvas. They are visions, landscapes that do not exist.

Looking at the old impressionist oil paintings and comparing them with the more recent metaphysical-abstract works, there has been a big stylistic leap. What triggered this stylistic change?

With the lockdown, an unexpected “click” happened. In the past, I never felt totally free with oil painting, I felt chained and anchored to the influences of my masters. I loved and adore Impressionist painting, but I never felt it was totally mine. Pandemic allowed me to explore myself inside, to listen to myself. My latest works are the result.

You are an all-round artist: let’s talk about your symbolist ceramics. What inspires you?

Ceramics are a world of their own, I am extremely fascinated by the earth, by its plasticity and I love to experiment. For several years now, I have been mainly inspired by the theme of cities, my travels, my studies. One of the things they taught me at the Faculty of Architecture is to look, to observe the context, the landscape, the territory. To explore with the gaze, to imagine what is no longer there or not yet there. Architecture, like Art, springs from the imagination. Urban Planning itself is first and foremost a prediction. And so, I try to blur my vision, to blur my look in order to see beyond the vision.

You are always looking for pure emotion: what do you want to convey to those who linger in front of your works?

In my work, painting, like ceramics, is instinctive, charged with emotions and moods that everyone can read and interpret in their own depths. What I want to convey is an empathic and intuitive emotion. An essence that is not to be found in the matter outside of us or beyond the reality perceivable with the senses, but within us and within the inner world in which we live, learning to look beyond appearance, beyond the visible, through the emotion that dwells in the mind.

I would like to thank Ilaria Sperotto for the time she has dedicated to us and remind readers that they can view the young artist’s works of art online at www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ or come to the gallery and see for themselves the quality of the oils on display.

Domanda all’artista: Ilaria Sperotto

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ita

Siamo ormai giunti all’ultima intervista in programma per la rubrica Domanda all’artista che, da dicembre 2020, ha voluto indagare e fare conoscere meglio i quindici artisti che partecipano al progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda, supportato dalla neo Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde: Artisti provenienti da tutta Italia, Artisti con stili, tecniche, soggetti e percorsi artistici molto differenti tra di loro proprio a dimostrazione di quanto l’Arte sia versatile, complessa e multi-sfaccettata.

Oggi abbiamo come ospite la giovane visual artist Ilaria Sperotto da Vicenza, conosciuta tramite amicizie artistiche in comune e per la quale nutro grande stima per le opere d’arte che realizza in cui si indaga a fondo l’essenza del proprio spirito e del proprio inconscio: le tele sono il traguardo di una poetica artistica espressivo-astratta istintiva in cui il colore e le pennellate date di getto danno la sensazione di essere catapultati nella dimensione psichica primordiale delle emozioni.

Già conosciuta in Italia, in Svizzera, in Austria, in Francia e in Belgio, oggi Ilaria Sperotto è presente sul territorio olandese con sei pregevoli opere di piccolo formato dai prezzi “affordable”.

Passiamo finalmente la parola ad Ilaria Sperotto:

Sicuramente te l’hanno chiesto in tanti ma il pubblico olandese non conosce come l’artista Ilaria Sperotto abbia vissuto e vive tutt’ora questo periodo storico che entrerà sicuramente nei manuali di storia: l’arte ti ha aiutata? Ci sono progetti futuri o è ancora troppo nebuloso per programmare concretamente qualcosa?

Nel 2020 quando è iniziata la pandemia per me è stato un momento di freno, inizialmente molto difficile, surreale, ero molto spaventata. Poi un giorno ho deciso che dovevo riprendermi, dovevo riprendere il mio sogno per vivere una vita normale. La pittura in questo caso è stata fondamentale, liberatoria! Attraverso il colore ho liberato le mie emozioni e ho riiniziato a sentirmi viva, a sognare! Il 2021 è un anno particolare, un continuo working progress. Attualmente sto partecipando al “Padiglione Birmania”, progetto internazionale di arte postale presso Palazzo Zanardi Landi a Guardamiglio Lodi (Italia). Mentre a settembre 2021 esporrò una trentina di quadri ad olio nel centro storico di Vicenza: farò parte dei protagonisti del VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, la nuova edizione del Fuori Fiera di Vicenzaoro. Sto progettando il 2022, ma preferisco non parlarne per ora.

Dipingi sempre en plein air come un’impressionista contemporanea oppure hai momenti di rielaborazione personale nello studio? Raccontaci il percorso del tuo processo creativo…

Con la pandemia e il lockdown ho dovuto adattarmi alla nuova situazione, nel passato dipingevo esclusivamente en plein air, osservando e reinterpretando il paesaggio, ora dipingo prevalentemente in studio. I miei quadri nascono dalla mia immaginazione, dal mio inconscio, successivamente li trasferisco su tela. Sono visioni, paesaggi che non esistono.

Guardando i vecchi lavori ad olio di stampo impressionista e mettendoli a confronto con le opere più recenti di stampo metafisico – astratto c’è stato un grande salto stilistico. Cosa ha scatenato questo cambio stilistico?

Con il lockdown è accaduto un “click” inaspettato, in passato con la pittura ad olio non mi sono mai sentita totalmente libera, mi sentivo incatenata e ancorata alle influenze dei miei maestri. Adoravo e adoro la pittura impressionista, ma non l’ho mai sentita totalmente mia. La pandemia mi ha permesso di esplorarmi dentro, ascoltarmi. I miei ultimi lavori ne sono il risultato.

Sei un’artista a tutto tondo: parliamo delle tue ceramiche simboliste. A cosa ti ispiri?

Le ceramiche sono un mondo a sé, sono estremamente affascinata dalla terra, dalla sua plasticità e adoro sperimentarmi e sperimentare. Da diversi anni mi ispiro principalmente al tema delle città, ai miei viaggi, ai miei studi. Una delle cose che mi hanno insegnato alla Facoltà di Architettura è guardare, osservare il contesto, il paesaggio, il territorio. Esplorare con lo sguardo, per immaginare ciò che non c’è più o non ancora. Anche l’Architettura, del resto come l’Arte, scaturisce dall’immaginazione. L’Urbanistica stessa è prima di tutto una previsione. Ed ecco che allora provo ad annebbiare la vista, offuscare lo sguardo per vedere oltre la visione.

Sei sempre alla ricerca dell’emozione pura: cosa vuoi trasmettere a chi si sofferma davanti alle tue opere?

Nei miei lavori, la pittura come la ceramica è istintiva, carica di emozioni e stati d’animo che ognuno, nel proprio intimo può leggere ed interpretare. Ciò che voglio trasmettere è un’emozione empatica e intuitiva. Un’essenza che non va individuata nella materia fuori di noi o al di là dalla realtà percepibile con i sensi, ma dentro di noi e dentro il mondo interiore in cui viviamo, imparando a guardare al di là dell’apparenza, oltre il visibile, attraverso l’emozione che alberga nella mente.

Ringrazio di cuore Ilaria Sperotto per il tempo che ci ha dedicato e ricordo ai lettori che potranno visionare on-line le opere d’arte della giovane artista sul sito www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ oppure venire in galleria ed osservare di persona la qualità esecutiva degli olii proposti.

Vraag aan de kunstenaar: Bianca Beghin

Posted on by criticoarte in Blog, blog-nl

We zijn aangekomen bij de op twee na laatste afspraak met de rubriek “Vraag aan de kunstenaar” en vandaag zullen we het genoegen hebben kennis te maken met de schilderes Bianca Beghin, kunstenares uit Padua die in haar grote doeken de emoties uitademt die voortkomen uit het directe contact met de Natuur. De artistieke poëtica van de schilder is gebaseerd op de gewaarwordingen tijdens de volledige onderdompeling in de natuur (in het bijzonder in het bos) die het middel wordt om de spanningen te ontladen en de innerlijke rust te hervinden. Uit de interactie met de natuur ontstaan doeken met een grote emotionele impact, kostbaar gemaakt door het gebruik van gemengde media, ontwikkeld in jaren van experimenteren, en het wijze gebruik van symbolische kleurspreiding op een expressionistische manier, die doet denken aan de Franse beweging van de Fauves. Men kan stellen dat, als de Natuur een raadselachtig gedicht is zoals de Fransman Michel de Montaigne (1533-1592) beweerde, Bianca Beghin de juiste sleutel heeft gevonden om het te lezen en te interpreteren. Bianca Beghin, reeds aanwezig in Italiaanse, Duitse en Amerikaanse collecties, is nu ook in Nederland aanwezig met het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland, ondersteund door de neo-Manzoni Kunst Galerie van Oosterwolde, dat tot doel heeft het beste van de Italiaanse kunstscène onder de aandacht van Nederlandse verzamelaars te brengen.

Laten we eindelijk een praatje maken met Bianca Beghin:

Uw werken kunnen worden omschreven als expressionistisch en geven de emotie vrij van het moment dat u ervaart in direct contact met de natuur. Kunt u de lezers in detail vertellen hoe uw doeken tot stand komen?

Als we het expressionisme beschouwen, de tendens om de emotionele kant van de werkelijkheid maximaal te verheffen ten opzichte van de objectief waarneembare, dan zijn mijn werken zeker expressionistisch te noemen. In mijn werken verbeeld ik de emoties die ik voel, niet alleen in het contact met de natuur, maar ook in de relatie met mensen. Ik wandel graag in de bossen en in de bergen, waar de stilte mij omringt en de ziel gedwongen wordt om stil te staan en na te denken. Elke boom, elk blad zendt een harmonieuze en zoete vloeistof uit die hart en geest heelt en mij regenereert. Het benaderen van de natuur helpt mij om mijn energie te harmoniseren en een juiste harmonie te creëren tussen mijn spirituele wezen en mijn fysieke lichaam. Ik probeer bepaalde momenten in beelden vast te leggen, ik fotografeer bomen die bepaalde emoties opwekken die ik op het doek probeer terug te brengen. Het kan me niet schelen of de boom objectief gezien niet echt is, wat ik wil is emotionele momenten vastleggen, gevoelens verkennen, de plaatsen van de ziel weergeven: verwondering, spijt, bevrijding, verheffing, schoonheid…

Laten we het eens hebben over het onderwerp dat u op een expressionistische, bijna abstracte manier weergeeft: waarom koos u voor bomen en in het bijzonder voor boomstammen?

De boom is een metafoor voor het leven. Zoals ieder mens geboren wordt, groeit, zich ontwikkelt, in volheid van volwassenheid leeft, sterft, en altijd een metgezel is, een vertrouweling, een vriend die mij volgt in de transformaties van mijn leven. De mens leeft in de natuur en hij moet haar waarderen en zich zo inzetten dat zij een gemeenschappelijke waarde blijft, hij moet de harmonie van de natuur kunnen voelen en haar innerlijke drijfveren kunnen vatten. Bovendien koos ik de boom omdat die het symbool is van vrouwelijkheid en moederschap. Het is moeder gevoelig en delicaat, moedig en magnetisch. De ziel van elke boom trilt en is vol bekommernissen, vreugden, nederlagen, veerkracht. Schuilen in een boom is als schuilen in de schoot van een moeder, altijd klaar om te verwelkomen en aan te moedigen. Daarom zijn mijn favoriete onderwerpen bomen en vooral de stammen, verankerd in de aarde, tastbaar, sterk, zoals de emoties die wij lichamelijk beleven.

Wat betreft de techniek die u verkiest: hoe slaagt u erin de bomen die u voorstelt te laten spreken?

Ik concentreer me veel op de kleur die moet “spreken” en emoties moet kunnen overbrengen, een kleur die nooit zuiver is, maar altijd uit verschillende mengsels wordt verkregen, en op het doek wordt gelegd dat eerst wordt klaargemaakt om haar te ontvangen. Soms smeer ik een laag krijt om een meer materiële achtergrond te creëren, andere keren vertrek ik rechtstreeks van de grisaille, een monochrome schets die geschikt is om de licht- en schaduwzones te bepalen en de volumes te modelleren. Daarna ga ik verder met glaceren en het aanbrengen van de kleur, die daardoor intenser en dieper wordt, klaar om emoties te vertellen. Zelfs de titels brengen bepaalde sensaties over, ze zijn nooit willekeurig gekozen, maar ontworpen en bestudeerd om mijn gevoelens en die van elke vrouw te versterken en te benadrukken: Tederheid, Tranen van liefde, Waanzin in de lucht, Omhelzing, Illusie, Betovering, Zoektocht, Aanzet …

Kunstenaars hebben altijd een bijzondere gave, namelijk een grote en uitgesproken gevoeligheid die hen ertoe brengt verder te zien dan wat in eerste instantie wordt waargenomen. Volgens de schilderes Bianca Beghin waar huist de ware Schoonheid?

De schoonheid? Het is de harmonie van verschillende, vormen en kleuren; de taak van de kunstenaar is deze harmonie zichtbaar te maken. Het is geen inherente eigenschap van het werk, maar een subjectief gegeven van waarneming van genot, onafhankelijk van het bestaan van het gerepresenteerde subject. En deze Harmonie is in staat om reflecties uit te lokken over het eigen bestaan in relatie tot de natuurlijke wereld.

U bent geen academicus, maar dat betekent niet dat u geen uitstekend kunstenaar bent. Hoe hebben uw humanistische studies uw artistieke poëtica beïnvloed?

Autodidact zijn betekent niet dat je geen artistieke kennis hebt. Deze kunnen worden verkregen met veel studie, via individuele trajecten of door het volgen van cursussen met erkende masters. Ik geloof dat mijn humanistische opvoeding mijn kunst zeker heeft beïnvloed, vooral omdat zij mij de waarde van kennis, studie en onderzoek heeft bijgebracht. Het bestuderen van literatuur, geschiedenis en filosofie heeft mij geholpen om de wereld om mij heen beter te begrijpen, om het contact met de natuur te waarderen en om een grotere gevoeligheid te hebben wanneer je emoties en gevoelens op doek moet overbrengen.

Ik dank Bianca Beghin voor de tijd die zij ons vriendelijk ter beschikking heeft gesteld en voor het feit dat zij ons de gelegenheid heeft geboden om nader kennis te maken met haar persoonlijke artistieke visie, die ons dichter bij de natuur en bij de emotionele ziel van ieder van ons brengt. Ik herinner de lezers eraan dat u de aan haar gewijde pagina kunt bekijken op http://www.criticoarte.org/galleria-gallery/bianca-beghin/.

Ask the artist: Bianca Beghin

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ing

We have now reached the third-to-last appointment with the column “Question to the artist” and today we have the pleasure of getting to know the painter Bianca Beghin, an artist from Padua who enhances in her large canvases the emotions derived from direct contact with Nature. The painter’s artistic poetics are in fact based on the sensations perceived during complete immersion in nature (particularly in the woods), which becomes a means of releasing tension and recovering inner peace. Interaction with Nature gives rise to canvases of great emotional impact, made precious by the use of mixed media, developed over years of experimentation, and by the skilful use of symbolic colour applied in an expressionist manner, reminiscent of the French Fauves movement. It can be argued that if Nature is an enigmatic poem, as the Frenchman Michel de Montaigne (1533-1592) maintained, Bianca Beghin has found the right key to its interpretation and interpretation. Already present in Italian, German and American collections, Bianca Beghin is now present in Holland with the Contemporary Italian Art in the Netherlands project supported by the neo-Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, which aims to bring the best of the Italian art scene to the attention of Dutch collectors.

Let’s finally have a chat with Bianca Beghin:

Your works can be defined as expressionistic and release the emotion of the moment experienced in direct contact with Nature. Can you tell our readers how your canvases are created in detail?

If we consider Expressionism, the tendency to maximise the emotional side of reality over the objectively perceptible one, my works are certainly Expressionistic. In my works, I represent the emotions I feel not only in contact with nature, but also in my relationship with people. I love walking in the woods and in the mountains, where silence surrounds me and the soul is forced to stop and reflect. Every tree, every leaf transmits a harmonious and sweet fluid that heals my heart and mind and regenerates me. Getting close to nature helps me to harmonise my energy by creating a right harmony between my spiritual being and my physical body. I try to fix certain moments in images, I photograph trees that arouse particular emotions in me, which I try to bring back to the canvas. I don’t care if the tree is not objectively real, what I want is to capture emotional moments, explore feelings, represent places of the soul: wonder, regret, liberation, elevation, beauty…

Let’s talk about the subject that you represent in an expressionistic, almost abstract way: why did you choose trees, and in particular trunks?

The tree is a metaphor for life. Like every person, it is born, grows, develops, fully experiences adulthood, and dies; and it is always a companion, a confidant, a friend who follows me in the transformations of my life. Man lives in Nature and should appreciate it and strive for it to remain as a common value; he should be able to feel the Harmony of Nature and grasp its inner drives. Furthermore, I chose the tree because it is the symbol of femininity and motherhood. It is mother sensitive and delicate, courageous and magnetic. The soul of every tree vibrates and is full of trepidations, joys, defeats, resilience. Taking refuge in a tree is like taking refuge in a mother’s womb, always ready to welcome and encourage. That’s why my favourite subjects are trees and especially trunks, anchored to the earth, tangible, strong, like the emotions we physically experience.

Regarding your favourite technique: how do you manage to make the trees you represent speak?

I focus a lot on the colour, which must “speak” and be able to convey emotions, a colour that is never pure, but always obtained from various mixtures, and laid on the canvas, which is first prepared to receive it. Sometimes, I apply a coat of chalk to create a more material background, others, I start directly from the grisaille, which is a monochromatic sketch, suitable for identifying the areas of light and shade and modelling the volumes. I then proceed by glazing and applying the colour, which thus becomes more intense, deeper, ready to narrate emotions. Even the titles convey particular sensations, they are never chosen at random, but designed and studied to enhance and highlight my feelings and those of every woman: Tenderness, Tears of love, Madness in the air, Embrace, Illusion, Enchantment, Seeking, Impetus…

Artists always have a special gift, namely a great and marked sensitivity that leads them to see beyond what is perceived in the first instance. According to the painter Bianca Beghin, where does true Beauty lie?

Beauty? It is the harmony of different, forms and colours; the artist’s task is to make this harmony visible. It is not an inherent property of the work, but a subjective datum of perception of pleasure, independent of the existence of the represented subject. And this harmony is capable of provoking reflections on one’s own existence in relation to the natural world.

You are not an academic, but that does not mean you are not an excellent artist. How have your humanistic studies influenced your artistic poetics?

Being self-taught does not mean being without artistic knowledge. It can be obtained with a lot of study, through individual paths or by taking courses with recognised masters. I believe that my humanistic education has definitely influenced my art, especially because it has taught me the value of knowledge, study and research. Studying literature, history and philosophy has helped me to better understand the world around me, to appreciate contact with nature and to have greater sensitivity when it comes to conveying emotions and feelings on canvas.

I would like to thank Bianca Beghin for the time she has kindly given us and for giving us the opportunity to enter more into her personal artistic vision which brings us closer to Nature and to the emotional soul of each of us. I would like to remind readers that you can view the page dedicated to her on http://www.criticoarte.org/galleria-gallery/bianca-beghinwww.criticoarte.org/galleria-gallery/bianca-beghin/.

Domanda all’artista: Bianca Beghin

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ita

Siamo arrivati al terzultimo appuntamento con la rubrica Domanda all’artista ed oggi avremo il piacere di conoscere la pittrice Bianca Beghin, artista padovana che esalta nelle sue tele di grandi dimensioni le emozioni derivate dal contatto diretto con la Natura. La poetica artistica della pittrice si fonda di fatto sulle sensazioni percepite durante l’immersione completa nella natura (in particolare nei boschi) che diviene il mezzo per scaricare le tensioni e recuperare la pace interiore. Dall’interazione con la Natura nascono tele di grande impatto emotivo rese preziose dall’uso della tecnica mista, elaborata in anni di sperimentazioni, e dal sapiente uso del colore simbolico steso in maniera espressionista, che ricorda i tratti del movimento francese dei Fauves. Si può sostenere che, se la Natura è una poesia enigmatica come sostenne il francese Michel de Montaigne (1533-1592), Bianca Beghin ha trovato la giusta chiave di lettura e di interpretazione. Già presente in collezioni italiane, tedesche ed americane, Bianca Beghin è ora presente in Olanda con il progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda sostenuto dalla neo-Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde che ha lo scopo di portare a conoscenza dei collezionisti olandesi il meglio del panorama artistico italiano.

Passiamo finalmente alla chiacchierata con Bianca Beghin:

I tuoi lavori possono essere definiti espressionistici e liberano l’emozione del momento vissuta a contatto diretto con la Natura. Racconti ai lettori come nascono in dettaglio le tue tele?

Se consideriamo l’Espressionismo, la propensione ad esaltare al massimo il lato emotivo della realtà rispetto a quello percepibile oggettivamente, i miei lavori sono senz’altro espressionistici. Nelle mie opere, rappresento le emozioni che provo non solo a contatto con la Natura, ma anche nel rapporto con le persone. Amo camminare nei boschi ed in montagna, dove il silenzio mi circonda e l’anima è costretta a fermarsi e a riflettere. Ogni albero, ogni foglia trasmettono un fluido armonico e dolce che risana cuore e mente che mi rigenera. Accostarmi alla Natura, mi aiuta ad armonizzare la mia energia creando una giusta sintonia tra il mio essere spirituale e il mio corpo fisico. Cerco di fissare in immagini certi momenti, fotografo alberi che mi suscitano particolari emozioni che cerco di riportare sulla tela. Non mi interessa se l’albero non è oggettivamente reale, quello che voglio, è catturare degli istanti emotivi, esplorare i sentimenti, rappresentare i luoghi dell’anima: stupore, rimpianto, liberazione, elevazione, bellezza…

Parliamo del soggetto che rappresenti in modo espressionistico, quasi astratto: come mai la scelta è ricaduta sugli alberi ed in modo particolare sui tronchi?

L’albero è la metafora della vita. Come ogni persona nasce, cresce, si sviluppa, vive in pienezza l’età adulta, muore; ed è sempre un compagno, un confidente, un amico che mi segue nelle trasformazioni del mio vivere. L’uomo vive nella Natura e dovrebbe apprezzarla e impegnarsi affinché rimanga come valore comune, dovrebbe essere capace di sentire l’Armonia della Natura e coglierne le pulsioni interne. Inoltre, ho scelto l’albero perché è il simbolo della femminilità e della maternità. È madre sensibile e delicata, coraggiosa e magnetica. L’anima di ogni albero vibra ed è carica di trepidazioni, gioie, sconfitte, resilienza. Rifugiarsi nell’albero è come rifugiarsi nel grembo materno, sempre pronto ad accogliere e a rincuorare. Ecco perché i miei soggetti preferiti sono alberi e in particolar modo i tronchi, ancorati alla terra, tangibili, forti, come le emozioni che viviamo fisicamente.

Per quanto riguarda la tecnica che prediligi: come riesci a fare parlare gli alberi che rappresenti?

Punto molto sul colore che deve “parlare” ed essere capace di trasmettere emozioni, un colore che non è mai puro, ma sempre ottenuto da mescolanze varie, e adagiato sulla tela che viene prima preparata a riceverlo. Alcune volte, stendo una mano di gesso per creare uno sfondo più materico, altre, parto direttamente dalla grisaglia, che è un abbozzo monocromatico, adatto a individuare le zone di luce e ombra e modellarne i volumi. Procedo poi per velature e stendo il colore che così diventa più intenso, più profondo, pronto a raccontare emozioni. Anche i titoli trasmettono particolari sensazioni, non sono mai scelti a caso, ma pensati e studiati per valorizzare ed evidenziare sentimenti miei e riconducibili anche a ogni donna: Tenerezza, Strappi d’amore, Follia nell’aria, Abbraccio Illusione, Incantamento, Cercarsi, Impeto…

Gli artisti hanno sempre un dono speciale, ossia una grande e spiccata sensibilità che li porta a vedere al di là che si percepisce in prima istanza. Secondo la pittrice Bianca Beghin dove risiede la vera Bellezza?

La Bellezza? È l’armonia dei diversi, forme e colori; compito dell’artista è rendere visibile questa armonia. Non è una proprietà inerente all’opera, ma un dato soggettivo di percezione di piacere, indipendente dall’esistenza del soggetto rappresentato. E questa Armonia è in grado di suscitare riflessioni sulla propria esistenza in rapporto al mondo naturale.

Non sei un’accademica ma ciò non vuole dire assolutamente non essere un’ottima artista. I tuoi percorsi di studi umanistici come hanno influenzato la tua poetica artistica?

Essere autodidatta non significa essere priva di conoscenze artistiche. Queste si possono ottenere con molto studio, attraverso percorsi individuali o seguendo corsi con maestri riconosciuti. Ritengo che la mia formazione umanistica abbia sicuramente influenzato la mia arte, soprattutto perché mi ha insegnato il valore della conoscenza, dello studio, della ricerca. Studiare letteratura, storia, filosofia mi ha aiutato a capire meglio il mondo che mi circonda, ad apprezzare il contatto con la natura e ad avere una sensibilità maggiore quando si deve trasmettere sulla tela emozioni e sentimenti.

Ringrazio Bianca Beghin per il tempo che ci ha gentilmente concesso e per averci dato modo di entrare maggiormente nella sua visione artistica personale che ci avvicina di più alla Natura e all’animo emotivo di ognuno di noi. Ricordo ai lettori che potrete visionare la pagina a lei dedicata su www.criticoarte.org/galleria-gallery/bianca-beghin/

Domanda all’artista: Elisabetta Maistrello

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ita

Inauguriamo questa Primavera 2021 con l’Eccentrismo Cromatico di Elisabetta Maistrello, vicentina di nascita ma residente a Padova da molto tempo, che fa esplodere la tavolozza dei colori nei suoi ritratti femminili. Con la sua sensibilità e grazie alla precisione tecnica, l’artista è arrivata ad una sintesi pittorica di innegabile fascino che dà vita ad opere figurative di forte impatto visivo ed emotivo. L’uso sontuoso della materia, le attente vibrazioni luminose ed il gesto rapido, istintivo ed espressionistico dato dalla perfetta combinazione di spatolate, decise ed armoniose, e di leggeri tocchi in punta di pennello, rendono di ampio respiro internazionale la produzione artistica di Elisabetta Maistrello. Già conosciuta in America, in Russia, in Cina, in Francia ed in Spagna l’artista italiana è oggi presente sul territorio Olandese con il progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda sostenuto dalla Manzoni Kunst Galerie a Oosterwolde.

Ma passiamo finalmente all’intervista:

Sei figlia d’arte del mondo orafo e, pur essendo orafa anche tu, ti esprimi anche nella pittura: come e quando è nato l’amore per l’arte pittorica e particolarmente per il ritratto femminile?

In una parola, atipico. Sono quella che si definisce un’artista autodidatta. Ho sempre sentito nel sangue una vena d’arte che pulsava. Ho respirato l’arte orafa grazie all’azienda di famiglia fin da piccina e con il tempo questa creatività l’ho espressa nella creazione di gioielli. Ma è la pittura la mia vera natura artistica. Non ho frequentato accademie o scuole d’arte; eppure, ho sentito forte il desiderio di intraprendere degli studi, così mi sono affidata al Maestro vicentino Vincenzo Ursoleo e per quattro anni sono stata una sua allieva. Ho sperimentato anche l’iperrealismo di Luigi Pellanda ma, capendo sin da subito che non era il mio genere, mi sono comunque portata a casa tanti spunti per quella che sarebbe diventata la mia forma personale d’arte. Per sopperire alla mancanza accademica ho divorato un sacco di libri d’arte, ero alla ricerca della mia vena stilistica e studiando i grandi del passato mi rendevo conto che alcuni mi risuonavano dentro più di altri, dovevo capire il perché. Con il tempo ho trovato il mio mood, il mio codice stilistico che esprime bene chi sono e cosa voglio comunicare con le mie opere. Mi sono sempre definita un’espressionista, un’istintiva e gestuale. Ho creato un neologismo grazie alle mie opere che ho chiamato Eccentrismo Cromatico. 

Nelle tue tele rappresenti la donna e la sua anima multi sfaccettata ma chi ti ispira? Hai delle modelle? Raccontaci delle tue protagoniste…

Il soggetto che prediligo è il ritratto di donna con cui trasmetto la gamma di emozioni a noi note. Quando una persona osserva una mia opera non cerca messaggi subliminali, legge sé stessa come io leggo l’emozione che mi ha spinto a fare quel volto particolare. In ogni dipinto c’è una me celata che esce dall’inconscio. Ognuno può immedesimarsi con ciò che sente nell’attimo in cui la osserva e, sembra strano, però potrebbe cambiare da un giorno all’altro. Non è un caso che dipinga sempre ritratti, potrebbe essere definita un’ossessione e per questo motivo ho voluto fare delle ricerche. Gli studiosi della psiche ne hanno dato una definizione affermando che il ritratto sia un desiderio smodato di ricerca del sé. Può davvero essere un viaggio del mio inconscio il cercare emozioni che non riconosco, parti di me ad oggi celate. Credo che ogni artista mentre dipinge percorre una strada dentro sé stesso, tutto può essere definito un autoritratto dell’anima, anche un quadro di un paesaggio, un opera astratta o un dipinto espressionista. Non ci sono studi dietro un mio quadro, nessun personaggio in particolare che mi ispiri o circostanze che mi possano illuminare. Dipingo quando l’istinto me lo richiede e guarda caso l’istinto parte sempre dall’Io più profondo.

Parliamo della tua tecnica pittorica che è in continua evoluzione come dimostra la tua ultima produzione. La tua arte è figurativa e prediligi la maniera espressionistica: cosa significa per te il colore? Come scegli i colori per i tuoi soggetti? Come lo stendi?

L’importanza del colore è dichiarata nel nome stesso che io ho scelto per il mio stile pittorico, “Eccentrismo cromatico”, espressione che unisce la spinta centrifuga delle pennellate alla potenza del colore. Le pennellate sono brevi e spesse, spesso materiche, e sembrano richiamare su larga scala i colpi delicati del cesello, strumento che io ho usato nella mia carriera precedente di orafa dell’oro e dell’argento. Ho tradotto nel campo pittorico le caratteristiche di quest’arte millenaria trasformando il cesello nel pennello fine che incide e scava il nero degli occhi, e lasciando al bianco, che sembra emergere in rilievo, il compito di donare luce allo sguardo e all’intera figura. Con gesto rapido e in modo istintivo, applico tocchi di colore sulla tela, dando forma all’informe. Qui non c’è bisogno di linee di contorno, se non di quelle appena accennate che costituiscono l’ombra del viso. Poi il volume si crea da sé. Il colore è sfatto, senza forma, pastoso e tenace sulla tela, ma tenuto insieme da una forza che lo costringe in forma e lo fa emergere dallo sfondo monocromo, per lo più chiaro, che si intravede sotto e dietro la figura come un colore aggiuntivo. Non scelgo il colore è il colore che sceglie me in una forma inconscia ed istintiva.

I tuoi ritratti sono molto richiesti anche oltre oceano. Ti è mai capitata una commissione particolare, magari su un supporto diverso? Potresti diventare “Rosalba Carriera” contemporanea…

Richieste ne ricevo moltissime ma mai nessuno ha mai chiesto supporti particolari perché si attengono al mio stile del momento. D’altro canto, sono io che non smetto mai di sperimentare e studiare tecniche nuove, ad oggi ho utilizzato vari supporti dalla tela all’alluminio vetrificato e ad atri materiali. Sarebbe un grande onore diventare “Rosalba Carriera” contemporanea, è un’artista che apprezzo molto ma non mi ritengo al suo altissimo livello.

Hai fondato il progetto “Arte in Movimento” per portare sulla strada la tua arte. Racconteresti ai lettori di cosa si tratta?

Il progetto è ARTE DA INDOSSARE, ARTE IN MOVIMENTO. Rappresenta un outfit che indossi e poi incornici quando senti che è il momento di farlo. Non è un indumento ma una vera e propria opera d’arte, dipinta a mano, certificata, numerata e unica (ogni immagine dipinta a mano è unica e non si ripete in nessun altro capo). Praticamente indossando un dipinto si diventa parte integrante dell’opera e promotrici assieme a me di ARTE IN MOVIMENTO. Non un’opera statica appesa solo ad una parete ma un’opera che cammina per le strade, nelle vie, nelle piazze; ovunque tu voglia. Questa idea è nata pensando a una vendita emozionale, e a restituire un valore simbolico all’arte contemporanea.

Ringraziando la totale disponibilità di Elisabetta Maistrello, ricordo ai lettori che potranno visionare le opere dell’artista anche sul sito criticoarte.org Elisabetta Maistrello – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org), e qui sotto troverete a vostra disposizione un video che mostra il progetto Art to Wear.

Vraag aan de kunstenaar: Gianluca Cremonesi

Posted on by criticoarte in Blog, blog-nl

Zoals een oud Italiaans gezegde luidt: “De tijd vliegt”, en eigenlijk zijn we al aan de vierde afspraak van de kolom “Vraag aan de kunstenaar” toegekomen. Vandaag hebben we het genoegen om als gast Gianluca Cremonesi te hebben, een jonge kunstenaar uit Ripalta Cremasca (een klein stadje in de buurt van Milaan), die ik ongeveer drie jaar geleden bijna toevallig ontmoette in Treviglio (in de provincie Bergamo): zijn werken trekken onmiddellijk, zelfs de meest verwarde toeschouwer, dankzij de diepe emotionele artistieke waarde en de grote en precieze techniek van de uitvoering van de olieverf. Het is niet verwonderlijk dat Gianluca Cremonesi’s kunst al aanwezig is in privécollecties in Italië, de Verenigde Staten, Japan, Canada, Finland, Engeland, Ierland, Australië, Hong Kong en Zuid-Afrika, en nu wil hij zich ook in Nederland bekendmaken: juist daarom heeft hij zich vanaf het begin met veel enthousiasme aanvaard om deel uit te maken van het project Contemporary Italian Art in Nederland. De schilder uit Lombardije is altijd al geïnteresseerd geweest in de wereld van de kunst en na verschillende artistieke experimenten en dankzij zijn passie voor de natuur heeft de olieverfschilderij zeker zijn hart veroverd: in deze laatste periode is het favoriete onderwerp van Gianluca Cremonesi de zee, een zee in voortdurende evolutie en symbool van het oneindige en het onbekende, die tegenstrijdige emoties en sensaties oproept en die de geest van de kunstenaar laat zien.

Laten we nu verder gaan met de vragen om Gianluca Cremonesi beter te leren kennen:

Wat denkt Gianluca Cremonesi, de kunstenaar, terwijl hij schildert? In wat voor wereld bevindt hij zich als hij het penseel oppakt en de kleuren op het palet mengt?

Ik moet zeggen dat het antwoord deels vervat zit in de vraag: je vraagt me in wat voor wereld ik me bevind terwijl ik schilder, nou dit is het geheim, terwijl ik schilder leef ik in een eigen wereld, een serene, vredige wereld, waar alleen ik met mijn kleuren en een doek waarop ik mijn emoties kan vertellen, soms kan ik me zo in het doek onderdompelen dat ik niet eens merk wat er om me heen gebeurt, alsof een meter van de ezel de wereld wazig wordt.

U bent de schilder van WATER en uw zeeën zijn allemaal verschillend: waarom koos u dit onderwerp, dat zo moeilijk uit te voeren is, voor uw artistieke productie?

Ik denk dat het uiteindelijk de zee was die mij koos! Ik ben al sinds mijn jeugd gepassioneerd door kunst en heb veel technieken en kunstuitingen uitgeprobeerd, ik heb veel verschillende onderwerpen geschilderd; Met de volwassenheid realiseerde ik me dat de olie mijn ware passie was en het medium dat het beste bij mijn manier van schilderen paste, na enkele jaren waarin ik vooral onderwerpen schilderde die geïnspireerd waren door Japan en zijn tradities, vond ik op een dag tijdens het schilderen van een uitzicht op Okinawa (een van de vele eilanden van Japan) dat ik de golven schilderde en dat er iets in me klikte, een soort bliksemschicht, alsof het schilderen van de golven natuurlijk was en me goede gevoelens gaf. …vanaf dat moment ben ik nooit meer gestopt! Uiteraard is er aan de basis een diepe liefde voor de natuur, voor de zee in het bijzonder, die voor mij een metafoor is voor het leven: de golven van de zee zijn vergelijkbaar met het leven van een man, ze worden geboren, groeien, bereiken hun hoogtepunt en rollen dan onvermijdelijk naar de laatste handeling die het strand omarmt, waardoor er ruimte is voor de volgende golf; wij mensen zijn een beetje zoals dat, we moeten ons “ras” op de beste manier leven!

De zee zou ook tot uitdrukking kunnen komen in andere kunstvormen, zoals de beeldhouwkunst, en in andere stijlen, zoals het abstracte: wat heeft de figuratieve olieverfschilderkunst boven andere kunstvormen?

Ik hou van alle vormen van kunst en artistieke expressie, maar ik vind dat het olieverfschilderij voor mij een streepje voor heeft. Vanuit een strikt technisch oogpunt kan ik zeggen dat olieverf een bepaalde schittering en helderheid heeft, wetende de mate van dekking van de kleuren kun je sluiers, dat wil zeggen lagen van kleur meer of minder transparant, om diepte en schittering te garanderen en de onderwerpen levendig en realistisch te maken. In de loop der jaren heb ik een zeer persoonlijke schildertechniek ontwikkeld, waarvan de basis teruggaat tot de techniek die in de vijftiende eeuw door de Vlamingen werd ontwikkeld, die in feite de eerste waren om door middel van opeenvolgende kleurlagen verder te gaan. Vanuit een emotioneel oogpunt kan ik u vertellen dat de keuze van het realisme in wezen te wijten is aan een persoonlijke smaak, ik vind dat het picturale realisme mij directe emoties overbrengt, eenvoudig, er is geen behoefte aan vreemde lucubraties of interpretaties. De onderwerpen zijn eenvoudig, misschien zal iemand zeggen banaal, maar ze geven onmiddellijke en diepe gevoelens.

Laten we het over de toekomst hebben. U heeft al werken van klein formaat en zelfs bladwijzers gemaakt om plaats te maken voor het altijd dragen van uw werken: voor 2021 plant u in plaats daarvan een koerswijziging misschien met de creatie van werken van zeer groot formaat of een echte merchandising?

Ik zou zeggen allebei! Ik ben bezig met de voorbereiding van een serie vrij grote, dikke doeken van 70 x 140 cm. die mij in staat stellen om onderwerpen met een sterke impact te creëren; het idee is om een aantal ervan voor te bereiden in afwachting van mijn volgende solotentoonstelling die ik aan het einde van deze specifieke periode zal definiëren. Tegelijkertijd wil ik doorgaan met het maken van miniatuurwerken op kleine doeken of kleine borden, maar ook werken op papier en boekenleggers; het doel is om originele handgeschilderde werken te hebben met dezelfde vaardigheid als de grote werken, maar goedkoop en betaalbaar voor iedereen, zodat iedereen een kleine zee mee kan nemen of op het bureau in het kantoor kan zetten om de dagen te kleuren.

Laatste vraag en misschien wel de meest intieme. Waarom ben je een kunstenaar en in het bijzonder een schilder? Hoe belangrijk is kunst in je leven geweest en vooral in 2020, een catastrofaal jaar voor de hele wereld vanwege Covid-19?

Dit is misschien wel de moeilijkste vraag om te beantwoorden…. Ik denk dat het iets aangeboren is, diep geworteld in mij. Zoals ik al eerder zei, kunst heeft me altijd aangetrokken, zodra ik een potlood in mijn hand had begon ik te tekenen en te rommelen, ik genoot van het reproduceren van de covers van rockplaten die me in mijn puberteit vergezelden, of het portretteren van de helden van films of stripverhalen. In principe is het voor mij altijd een behoefte geweest, een uitlaatklep, een manier om mijzelf uit te drukken en het is nog steeds, misschien op een meer volwassen en bedachtzame manier, maar de geest is altijd hetzelfde en ik zal nooit het verlangen verliezen om te evolueren en te leren, nieuwsgierigheid is de basis van mijn passie. De kunst heeft me vele malen gered van trieste en moeilijke momenten, vooral in 2020, toen de lockdown en de pandemie ons heeft getroffen en beperkt, heeft de kunst me in staat gesteld om met mijn verbeelding te “reizen” en alle twijfels en angsten in verband met deze vreselijke situatie te ventileren. Dankzij mensen zoals jij is de kunst niet gestopt en zal niet stoppen! Goede kunst voor iedereen!

Ik wil Gianluca Cremonesi bedanken voor zijn vriendelijke beschikbaarheid voor zijn interventie die het mogelijk maakte zijn artistieke poëzie bekend te maken en bovenal wil ik hem bedanken voor het vertrouwen en de steun die hij geeft aan het project Italiaanse Hedendaagse Kunst in Nederland. Ik nodig u uit om een kijkje te nemen op de pagina gewijd aan hem op de website criticoarte.org waar u de werken kunt vinden die aanwezig zijn op het Nederlandse grondgebied: Gianluca Cremonesi – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org)

Ask the artist: Gianluca Cremonesi

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ing

As an old Italian saying goes, “Time flies”, and indeed we have already reached the fourth appointment of the “Ask the artist” column. Today we have the pleasure of having as our guest Gianluca Cremonesi, a young artist from Ripalta Cremasca (a town near Milan), whom I met almost by chance about three years ago in Treviglio (in the province of Bergamo): his works immediately attract even the most distracted observer, thanks to their profound emotional artistic value and the great and precise technique of oil painting. It is not surprising that Gianluca Cremonesi’s art can already be found in private collections in Italy, the United States, Japan, Canada, Finland, England, Ireland, Australia, Hong Kong and South Africa. And now his aim is to make himself known in the Netherlands as well: it is precisely for this reason that he accepted with great enthusiasm right from the start to become part of the Contemporary Italian Art in the Netherlands project. The painter from Lombardy has always been interested in the world of art and, after various artistic experiments and thanks to his passion for nature, realist oil painting has definitively conquered his heart: in this last period, Gianluca Cremonesi’s favourite subject is the sea, a sea in continuous evolution and symbol of the infinite and the unknown, which arouses contrasting emotions and sensations and which shows the spirit of the artist.

We now come to the questions to get to know Gianluca Cremonesi in more depth:

What is Gianluca Cremonesi, the artist, thinking while he paints? What kind of world is he in when he picks up his brush and mixes colours on the palette?

I must say that the answer is partly contained in the question: you ask me what kind of world I find myself in while I am painting, well this is the secret, while I am painting I live in a world of my own, a peaceful, tranquil world, where there is only me with my colours and a canvas on which to tell my emotions, sometimes I can immerse myself so much in the canvas that I do not even notice what is happening around me, as if a metre from the easel the world becomes blurred.

You are the painter of WATER and your seas are all different: why did you choose this subject, so difficult to execute, for your artistic production?

I think it was the sea that chose me in the end! I have been passionate about art since I was a boy and I have tried many techniques and artistic expressions, I have painted many different subjects; After several years in which I painted mainly subjects inspired by Japan and its traditions, one day while painting a view of Okinawa (one of the many islands of Japan) I found myself painting waves and something clicked in me, a sort of lightning bolt, as if painting the waves was natural and gave me good feelings … from there I have not stopped! Obviously there is a deep love for nature, for the sea in particular, which for me is a metaphor for life: the waves of the sea are comparable to the life of a man, they are born, grow, reach their peak and then inevitably roll towards the last act embracing the beach, thus making way for the next wave; we humans are a bit like that, we must live our “race” in the best way!

The sea could also be expressed in other art forms, such as sculpture, and in other styles, such as abstract: what does figurative oil painting have over other art forms?

I love all art forms and artistic expressions, but I find that oil painting has an edge for me. From a strictly technical point of view, I can say that oil paints have a particular brilliance and luminosity. Knowing the degree of coverage of the colours, you can create glazes, i.e. more or less transparent layers of colour, to ensure depth and brilliance and make the subjects come alive and realistic. Over the years I have developed a very personal painting technique, the basis of which goes back to the technique developed in the 15th century by the Flemish, who were in fact the first to proceed with successive layers of colour. From an emotional point of view, I can tell you that the choice of realism is essentially due to personal taste. I find that pictorial realism conveys direct, simple emotions to me, there is no need for strange lucubrations or interpretations. The subjects are simple, perhaps someone will say banal, but they give immediate and profound sensations.

Let’s talk about the future. You have already created small works of art and even bookmarks so that you can always carry your works with you: are you planning a change of direction for 2021, perhaps with the creation of very large works of art, or a real merchandising campaign?

I would say both! I am preparing a series of rather large canvases, very thick, 70 x 140 cm, which allow me to create subjects with a strong impact; the idea is to prepare several of them in anticipation of my next solo exhibition, which I will define at the end of this particular period. At the same time I would like to continue to create miniature works on small canvases or small boards, as well as works on paper and bookmarks; the aim is to have original hand-painted works with the same skill as the major works but cheap and affordable for everyone to allow anyone to have a small sea to take with them or to put on their desk in the office to colour their days.

Last question and perhaps the most intimate. Why are you an artist and in particular a painter? How important has art been in your life and especially in 2020, a catastrophic year for the whole world because of Covid-19?

This is perhaps the most difficult question to answer…. I think it is something innate, deeply rooted in me. As I said before, art has always attracted me, as soon as I had a pencil in my hand I started drawing and messing around, I enjoyed reproducing the covers of the rock records that accompanied me in my adolescence, or portraying the heroes of films or comics. Basically, for me it has always been a need, an outlet, a way to express myself and it still is, perhaps in a more mature and meditated way, but the spirit is always the same and I will never lose the desire to evolve and learn, curiosity is the basis of my passion. Art has saved me many times from sad and difficult moments, especially in 2020, when the lockdown and the pandemic has affected and limited us, art has allowed me to “travel” with my imagination and to vent all the doubts and fears related to this terrible situation. Thanks to people like you, art has not stopped and will not stop! Good art to everyone!

I would like to sincerely thank Gianluca Cremonesi for his kind intervention that has allowed us to make his artistic poetics known and, above all, I would like to thank him for the trust and support he transmits to the Contemporary Italian Art project in Holland. I invite you to take a look at the page dedicated to him on the website criticoarte.org where you can find the works present in the Netherlands: Gianluca Cremonesi – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org)