Saturday 28 August 2021 you are all invited to the Art in the Garden exhibition at the Manzoni Kunst Galerie, from 11am to 5pm! The gallery will be officially inaugurated and we will celebrate the artists participating in the project Contemporary Italian Art in the Netherlands and the new entry Rob Koedijk, a Dutch artist from Assen who has enthusiastically accepted the idea of making the two artistic cultures dialogue. We are waiting for you to drink a coffee, a tea or a glass of wine and talk a bit about Art!
Art in the Garden
Saturday 28 August 2021
Manzoni Kunst Galerie
Snellingerdijk 122, 8431 ES Oosterwolde, Netherlands
from 11am to 5 pm
Artist:
Giorgio Riva
Susanna Maccari
Gianluca Cremonesi
Maurizio Brambilla
Giuliano Giuggioli
Gianluca Somaschi
Ilaria Sperotto
Marina De Carlo
Gianni Depaoli
Leonardo Vecchiarino
Rob Koedijk
Noteer de datum in uw agenda!
Zaterdag 28 augustus 2021 bent u allen uitgenodigd voor de tentoonstelling Kunst in de Tuin in de Manzoni Kunst Galerie, van 11.00 tot 17.00 uur! De galerie wordt officieel geopend en we vieren de kunstenaars die deelnemen aan het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland en de nieuwe binnenkomer Rob Koedijk, een Nederlandse kunstenaar uit Assen die met enthousiasme het idee heeft aanvaard om de twee artistieke culturen met elkaar in dialoog te brengen. Wij wachten op u om een koffie, een thee of een glas wijn te drinken en wat over kunst te praten!
Art in the Garden
Zaterdaag 28 Augustus 2021
Manzoni Kunst Galerie
Snellingerdijk 122, 8431 ES Oosterwolde, Netherlands
A grande richiesta riposto una critica d’arte che avevo scritto tempo fa: la poetica artistica di Natalia Codevilla, pittrice di talento di origini russe ma in stanza a Milano, evoca forti emozioni e per questo motivo piace molto agli appassionati d’arte. Oltre che in italiano, ripropongo lo scritto più sotto anche in inglese ed in olandese.
By popular demand, I am re-posting an art criticism I wrote some time ago: the artistic poetics of Natalia Codevilla, a talented painter of Russian origin but based in Milan, evokes strong emotions and is therefore very popular with art lovers. As well as in Italian, I am also proposing the article below in English and Dutch.
Op veler verzoek plaats ik opnieuw een kunstkritiek die ik enige tijd geleden schreef: de artistieke poëtica van Natalia Codevilla, een getalenteerde schilderes van Russische afkomst maar gevestigd in Milaan, roept sterke emoties op en is daarom zeer geliefd bij kunstliefhebbers. Behalve in het Italiaans, stel ik het onderstaande artikel ook voor in het Engels en het Nederlands.
Pur essendo un’artista poliedrica interessata a diverse tecniche, la parte più consistente della produzione artistica di Natalia Codevilla è stata eseguita a partire dall’inizio del XXI secolo con innumerevoli paesaggi naturalistici di valore impressionistico e dipinti floreali di chiaro carattere decorativo e simbolico.
L’artista milanese di origini russe abbandona definitivamente il disegno preparatorio per poter ricreare la realtà che la circonda attraverso il suo talento e le sue emozioni, la sua memoria storica e le immagini a lei care (come diceva Charles Baudelaire nel 1859 “qualsiasi luogo naturale non ha valore se non per la sensazione attuale che l’artista sa introdurre”), senza per questo rinunciare a un volume di forme dato dal colore stesso, proprio come nelle opere di Paul Cézanne (1839-1906) e Camille Pisarro (1830-1903 ), i due massimi esponenti del movimento impressionista del XIX secolo. È il colore che rende la profondità atmosferica dell’aria e dei soggetti presi in esame: grazie a una stesura rapida e precisa, ed in alcuni casi con l’uso di sottili velature, il colore si imprime sulla tela con tratti materici pulsanti e vivi, brevi e brillanti, che recuperano il senso dell’immediato e della realtà.
Nei suoi paesaggi russi e siberiani, mediterranei, americani, africani, cinesi e giapponesi, Natalia Codevilla riesce a ricreare il realismo e la verità ottica della natura con l’impressione della realtà, come si può vedere in Winter-Spring, melting snow del 2002 dove l’artista evoca chiaramente la tecnica di Claude Monet (1840-1926) ed in particolare la sua Impression: Soleil levant (1872, oggi al Musée Marmottan di Parigi): nella pittura della pittrice c’è la visione di un fenomeno naturale nato nei suoi aspetti impalpabili; il mondo reale viene così smaterializzato in una luminosità evanescente che lo rende più evocato che descritto.
Grazie alla sua esperienza e a tutto ciò che ha visto ed amato, direttamente e indirettamente, l’artista estrapola la memoria e la imprime sulla tela con un gesto rapido, quasi a macchia, che ricorda molto da vicino la tecnica della corrente dei Macchiaioli (seconda metà dell’Ottocento). Ne sono un esempio le tele con Paesaggio russo sul fiume Volga del 2005, Strada nel bosco, Autunno del 2012, Ruscello nel bosco del 2012, Paesaggio italiano con fiume del 2015, Paesaggio russo con prato di betulle del 2017, ed infine Sardegna, Mare in tempesta con barca a vela Liberty del 2018, in cui il fruscio delle fronde degli alberi e la potenza dell’acqua sono resi da piccole pennellate di materia macchiata.
Infine, in altre opere paesaggistiche, come nel Passo dello Stelvio del 2005, nei Giardini pubblici di Milano del 2008, nel Lago Hanghzou della primavera 2014 e nel Paesaggio russo con betulle e ninfee del 2015, Natalia Codevilla va oltre: per rendere al meglio i riflessi dell’acqua, l’evanescenza del cielo e la profondità delle montagne, l’artista procede attraverso velature leggere, sfumate e omogenee di ascendenza leonardesca, prendendo così in considerazione sia la prospettiva aerea che quella cromatica.
La produzione della pittrice milanese è anche ricca di dipinti che hanno come soggetto i fiori, non più considerati come un semplice accessorio, un’arte minore, al servizio dell’arte maggiore come abbiamo assistito con l’evoluzione della storia dell’arte, ma come un genere con un proprio chiaro valore decorativo e simbolico. Nate dalla vita e dalla bellezza femminile, le opere di Natalia Codevilla non possono quindi essere definite nature morte o Vanitas, ma veri e propri esempi di riproduzione impressionista della natura che gioca con forme, volumi e colori. Come si può vedere in Fucsia al vento del 2008 (che ricorda l’impianto compositivo e cromatico dell’Altalena del 1767 di Jean-Honoré Fragonard e oggi alla Wallace Collection di Londra), in Girasoli grandi del 2008, in Rosa del Roseto di Monza del 2012, in Rose gialle Joy del 2018 e in Vaso blu con iris bianco del 2018, le pennellate cremose impresse sulla tela con tocchi guizzanti ricordano da vicino le composizioni floreali di Claude Monet e Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), senza però dimenticare il ritmo e la proporzione, l’equilibrio e l’armonia che sono il biglietto da visita di Natalia Codevilla.
NATALIA CODEVILLA AND THE SEARCHFOR ATMOSPHERIC COLOUR
Although she is a multifaceted artist interested in various techniques, the bulk of Natalia Codevilla’s artistic production has been carried out since the beginning of the 21st century with countless naturalistic landscapes of impressionistic value and floral paintings of a clearly decorative and symbolic nature. The Milanese artist of Russian origin definitively abandoned the preparatory drawing in order to recreate the reality that surrounds her through her talent and her emotions, her historical memory and the images she holds dear (as Charles Baudelaire said in 1859 “any natural place has no value except for the current sensation that the artist knows how to introduce”), without renouncing the volume of form provided by the colour itself, just as in the works of Paul Cézanne (1839-1906) and Camille Pisarro (1830-1903 ), the two greatest exponents of the 19th century Impressionist movement. It is the colour that renders the atmospheric depth of the air and of the subjects examined: thanks to a rapid and precise application, and in some cases with the use of subtle glazing, the colour is impressed on the canvas with pulsating, vivid, short and brilliant strokes that recapture the sense of the immediate and of reality. In her Russian and Siberian, Mediterranean, American, African, Chinese and Japanese landscapes, Natalia Codevilla succeeds in recreating the realism and optical truth of nature with the impression of reality, as can be seen in Winter-Spring, melting snow of 2002 where the artist clearly evokes the technique of Claude Monet (1840-1926) and in particular his Impression: Soleil levant (1872, now at the Musée Marmottan in Paris): in the painter’s painting there is a vision of a natural phenomenon born in its impalpable aspects; the real world is thus dematerialised in an evanescent luminosity that makes it more evoked than described. Thanks to his experience and to all that he has seen and loved, directly and indirectly, the artist extrapolates memory and impresses it on the canvas with a rapid, almost blotchy gesture that closely resembles the technique of the Macchiaioli movement (second half of the 19th century). Examples of this are the canvases Russian Landscape on the Volga River from 2005, Road in the Woods, Autumn from 2012, Stream in the Woods from 2012, Italian Landscape with River from 2015, Russian Landscape with Birch Meadow from 2017, and finally Sardinia, Stormy Seawith Liberty Sailboat from 2018, in which the rustling of the tree branches and the power of the water are rendered by small brushstrokes of stained material. Finally, in other landscape works, such as Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in spring 2014 and Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, Natalia Codevilla goes further: in order to best render the reflections of the water, the evanescence of the sky and the depth of the mountains, the artist proceeds with light, shaded and homogeneous veils of Leonardo’s influence, thus taking into account both the aerial and chromatic perspective. The production of the Milanese painter is also rich in paintings with flowers as their subject, no longer considered as a simple accessory, a minor art, at the service of major art as we have witnessed with the evolution of art history, but as a genre with its own clear decorative and symbolic value. Born of life and female beauty, Natalia Codevilla’s works cannot therefore be defined as still lifes or Vanitas, but as true examples of impressionist reproduction of nature playing with shapes, volumes and colours. As can be seen in Fuchsia in the Wind of 2008 (reminiscent of the compositional and chromatic layout of Jean-Honoré Fragonard’s Swing of 1767, now in the Wallace Collection in London), in Large Sunflowers of 2008, in Rose of the Monza Rose Garden of 2012, in Yellow Roses Joy of 2018 and in Blue Vase with White Iris of 2018, the creamy brushstrokes imprinted on the canvas with darting touches are closely reminiscent of the floral compositions of Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), but without forgetting the rhythm and proportion, balance and harmony that are Natalia Codevilla’s calling card.
NATALIA CODEVILLA EN DE ZOEKTOCHT NAAR ATMOSFERISCHE KLEUR
Hoewel zij een veelzijdig kunstenares is met belangstelling voor verschillende technieken, wordt het grootste deel van Natalia Codevilla’s artistieke productie sinds het begin van de 21e eeuw gerealiseerd met talloze naturalistische landschappen van impressionistische waarde en bloemschilderijen met een duidelijk decoratief en symbolisch karakter. De Milanese kunstenares van Russische afkomst heeft de voorbereidende tekening definitief achter zich gelaten om de haar omringende werkelijkheid te herscheppen door middel van haar talent en haar emoties, haar historisch geheugen en de beelden die haar dierbaar zijn (zoals Charles Baudelaire in 1859 zei: “elke natuurlijke plaats heeft geen waarde behalve de actuele sensatie die de kunstenaar weet in te voeren”), zonder afstand te doen van het vormvolume dat de kleur zelf biedt, zoals in het werk van Paul Cézanne (1839-1906) en Camille Pisarro (1830-1903 ), de twee grootste exponenten van de 19e-eeuwse impressionistische beweging. Het is de kleur die de atmosferische diepte van de lucht en van de onderzochte onderwerpen weergeeft: dankzij een snelle en precieze toepassing, en in sommige gevallen met gebruikmaking van subtiele glacis, wordt de kleur op het doek gedrukt met pulserende, levendige, korte en briljante streken die het gevoel van het onmiddellijke en van de werkelijkheid terugbrengen. In haar Russische en Siberische, mediterrane, Amerikaanse, Afrikaanse, Chinese en Japanse landschappen slaagt Natalia Codevilla erin het realisme en de optische waarheid van de natuur te herscheppen met de indruk van de werkelijkheid, zoals te zien is in Winter-Spring, smeltende sneeuw uit 2002 waar de kunstenares duidelijk de techniek van Claude Monet (1840-1926) oproept en in het bijzonder diens Impressie: Soleil levant (1872, nu in het Musée Marmottan in Parijs): in het schilderij van de schilder is er een visioen van een natuurverschijnsel geboren in zijn ontastbare aspecten; de echte wereld wordt zo gedematerialiseerd in een vluchtige helderheid die haar meer evocerend dan beschreven maakt. Dankzij zijn ervaring en alles wat hij heeft gezien en liefgehad, direct en indirect, extrapoleert de kunstenaar het geheugen en drukt het op het doek met een snel, bijna vlekkerig gebaar dat sterk lijkt op de techniek van de Macchiaioli beweging (tweede helft 19e eeuw). Voorbeelden hiervan zijn de doeken Russisch landschap aan de rivier de Wolga uit 2005, Weg in het bos, Herfst uit 2012, Beek in het bos uit 2012, Italiaans landschap met rivier uit 2015, Russisch landschap met berkenweide uit 2017 en tot slot Sardinië, Stormy Sea with Liberty Sailboat uit 2018, waarin het ruisen van de boomtakken en de kracht van het water zijn weergegeven door kleine penseelstreken van gebeitst materiaal. In andere landschapswerken, zoals Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in de lente van 2014 en Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, gaat Natalia Codevilla verder: om de weerspiegelingen van het water, de vluchtigheid van de lucht en de diepte van de bergen zo goed mogelijk weer te geven, gaat de kunstenares te werk met lichte, schaduwrijke en homogene sluiers van Leonardo’s invloed, en houdt ze dus rekening met zowel het luchtperspectief als het chromatische perspectief. De produktie van de Milanese schilder is ook rijk aan schilderijen met bloemen als onderwerp, niet langer beschouwd als een eenvoudig accessoire, een minder belangrijke kunst, ten dienste van de grote kunst zoals we hebben gezien met de evolutie van de kunstgeschiedenis, maar als een genre met een eigen duidelijke decoratieve en symbolische waarde. De werken van Natalia Codevilla zijn geboren uit het leven en de vrouwelijke schoonheid en kunnen daarom niet worden omschreven als stillevens of Vanitas, maar als ware voorbeelden van impressionistische weergave van de natuur, spelend met vormen, volumes en kleuren. Zoals te zien is in Fuchsia in de wind uit 2008 (die doet denken aan de compositorische en chromatische indeling van Jean-Honoré Fragonards Swing uit 1767, nu in de Wallace Collection in Londen), in Grote zonnebloemen uit 2008, in Roos van de rozentuin van Monza uit 2012, in Gele rozenvreugde uit 2018 en in Blauwe vaas met witte irissen uit 2018, de romige penseelstreken die met penseelstreken op het doek zijn aangebracht, doen sterk denken aan de florale composities van Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), maar zonder het ritme en de verhoudingen, het evenwicht en de harmonie te vergeten die Natalia Codevilla’s visitekaartje zijn.
We zijn nu bij het laatste interview dat gepland staat voor de rubriek Vraag aan de kunstenaar die sinds december 2020 de vijftien kunstenaars die deelnemen aan het project Italiaanse Hedendaagse Kunst in Nederland, ondersteund door de neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, heeft willen onderzoeken en beter leren kennen: kunstenaars uit heel Italië, kunstenaars met stijlen, technieken, onderwerpen en artistieke wegen die sterk van elkaar verschillen, alleen maar om te laten zien hoe Veelzijdig, Complex en Veelzijdig Kunst is.
Vandaag hebben we als gast de jonge beeldende kunstenares Ilaria Sperotto uit Vicenza, bekend door gemeenschappelijke artistieke vriendschappen en voor wie ik groot respect heb voor de kunstwerken die zij maakt en waarin zij diep ingaat op de essentie van zijn geest en zijn onbewuste: de schilderijen zijn het resultaat van een expressieve artistieke poëtisch-abstracte instinctieve waarin de kleur en de penseelstreken het gevoel geven te worden gekatapulteerd in de primordiale psychische dimensie van emoties.
Reeds bekend in Italië, Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en België, is Ilaria Sperotto vandaag aanwezig op het Nederlandse grondgebied met zes waardevolle werken van klein formaat tegen de prijzen “betaalbaar”.
We geven uiteindelijk het woord aan Ilaria Sperotto:
Velen hebben het u zeker gevraagd, maar het Nederlandse publiek weet niet hoe de kunstenares Ilaria Sperotto deze historische periode, die zeker de geschiedenisboeken zal ingaan, heeft beleefd en nog steeds beleeft: heeft de kunst u geholpen? Zijn er toekomstige projecten of is het nog te vaag om concreet iets te plannen?
Toen de pandemie in 2020 uitbrak, was dat voor mij een breekpunt, aanvankelijk heel moeilijk, onwerkelijk, ik was heel bang. Op een dag besloot ik dat ik moest herstellen, dat ik mijn droom moest hervatten om een normaal leven te leiden. Schilderen was in dit geval fundamenteel, bevrijdend! Door kleur liet ik mijn emoties los en begon ik me weer levend te voelen, te dromen! 2021 is een bijzonder jaar, een voortdurende vooruitgang. Ik neem momenteel deel aan het “Birma Paviljoen”, een internationaal postkunstproject in het Palazzo Zanardi Landi in Guardamiglio Lodi (Italië). Terwijl ik in september 2021 een dertigtal olieverfschilderijen zal tentoonstellen in het historisch centrum van Vicenza: ik zal deel uitmaken van de protagonisten van VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, de nieuwe editie van Fuori Fiera di Vicenzaoro. Ik heb plannen voor 2022, maar daar wil ik nu nog niet over praten.
Schildert u altijd en plein air zoals een hedendaags impressionist of heeft u ook momenten van persoonlijke nabewerking in het atelier? Vertel ons over je creatieve proces…
Met de pandemie en de lockdown moest ik me aanpassen aan de nieuwe situatie, vroeger schilderde ik uitsluitend en plein air, het landschap observerend en opnieuw interpreterend, nu schilder ik voornamelijk in het atelier. Mijn schilderijen komen voort uit mijn verbeelding, uit mijn onderbewustzijn, en dan breng ik ze over op doek. Het zijn visioenen, landschappen die niet bestaan.
Als men de oude impressionistische olieverfschilderijen vergelijkt met de meest recente metafysisch-abstracte werken, dan is er sprake van een grote stijlsprong. Wat veroorzaakte deze stilistische verandering?
Met de afsluiting gebeurde een onverwachte “klik”, in het verleden voelde ik me met olieverfschilderen nooit helemaal vrij, ik voelde me geketend en verankerd aan de invloeden van mijn meesters. Ik hield en hou van impressionistische schilderkunst, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat het helemaal van mij was. Pandemic stelde me in staat mezelf van binnen te verkennen, naar mezelf te luisteren. Mijn laatste werken zijn het resultaat.
U bent een veelzijdig kunstenaar: laten we het eens hebben over uw symbolistische keramiek. Wat inspireert je?
Keramiek is een wereld op zich, ik ben enorm gefascineerd door de aarde, door haar plasticiteit en ik hou ervan te experimenteren en te experimenteren. Sinds enkele jaren laat ik me vooral inspireren door het thema steden, mijn reizen, mijn studies. Een van de dingen die ze me op de architectuurfaculteit hebben geleerd is te kijken, de context te observeren, het landschap, het territorium. Om te verkennen met de blik, om je voor te stellen wat er niet meer is of nog niet is. Ook architectuur komt, net als kunst, voort uit de verbeelding. Stedenbouw zelf is in de eerste plaats een voorspelling. En dus probeer ik mijn zicht te vertroebelen, mijn blik te vertroebelen om verder te kunnen zien dan het zicht.
U bent altijd op zoek naar pure emotie: wat wilt u overbrengen op degenen die voor uw werken blijven hangen?
In mijn werk is schilderen, net als keramiek, instinctief, vol emoties en stemmingen die iedereen, in zijn eigen hart, kan lezen en interpreteren. Wat ik wil overbrengen is een empathische en intuïtieve emotie. Een essentie die niet gevonden moet worden in de materie buiten ons of buiten de werkelijkheid die door de zintuigen wordt waargenomen, maar in ons en in de innerlijke wereld waarin wij leven, waarbij wij leren verder te kijken dan het uiterlijk, voorbij het zichtbare, door de emotie die in de geest huist.
Ik dank Ilaria Sperotto oprecht voor de tijd die zij aan ons heeft gewijd en ik herinner de lezers eraan dat zij de kunstwerken van de jonge kunstenares online kunnen bekijken op www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ of naar de galerie kunnen komen om met eigen ogen de kwaliteit van de uitvoering van de voorgestelde olieverfschilderijen te zien.
We have now reached the last scheduled interview in Ask the artist column, which since December 2020 has been investigating and getting to know better the fifteen artists taking part in the Italian Contemporary Art in the Netherlands Project supported by the neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde: artists from all over Italy, artists with very different styles, techniques, subjects and artistic paths, demonstrating just how versatile, complex and multi-faceted art can be.
Today we have as our guest the young visual artist Ilaria Sperotto from Vicenza, whom I met through mutual artistic friendships and for whom I have great respect because of the works of art she creates, in which the essence of her own spirit and unconscious is explored in depth: her canvases are the result of an expressive, abstract and instinctive artistic poetics in which the colour and brushstrokes give the sensation of being catapulted into the primordial psychic dimension of emotions.
Already well known in Italy, Switzerland, Austria, France, and Belgium, Ilaria Sperotto is now present in the Netherlands with six valuable small format works at affordable prices.
Let us finally pass the word to Ilaria Sperotto:
You have certainly been asked this question by many, but the Dutch public does not know how the artist Ilaria Sperotto lived and still lives this historical period that will surely enter the history books: has art helped you? Are there any future projects or is it still too nebulous to concretely plan anything?
In 2020 when the pandemic started it was a braking moment for me, initially very difficult, surreal, I was very scared. Then one day I decided that I had to recover, I had to resume my dream of living a normal life. Painting in this case was fundamental, liberating! Through colour, I freed my emotions and began to feel alive again, to dream! 2021 is a special year, a continuous work in progress. I am currently participating in the “Burma Pavilion”, an international postal art project at Palazzo Zanardi Landi in Guardamiglio Lodi (Italy). While in September 2021 I will exhibit about thirty oil paintings in the historical centre of Vicenza: I will be part of the protagonists of VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, the new edition of Fuori Fiera di Vicenzaoro. I am planning 2022, but I prefer not to talk about it for now.
Do you always paint en plein air like a contemporary impressionist or do you have moments of personal reworking in the studio? Tell us about your creative process…
With the pandemic and the lockdown, I had to adapt to the new situation, in the past I used to paint exclusively en plein air, observing and reinterpreting the landscape, now I paint mainly in the studio. My paintings come from my imagination, from my unconscious, and then I transfer them to canvas. They are visions, landscapes that do not exist.
Looking at the old impressionist oil paintings and comparing them with the more recent metaphysical-abstract works, there has been a big stylistic leap. What triggered this stylistic change?
With the lockdown, an unexpected “click” happened. In the past, I never felt totally free with oil painting, I felt chained and anchored to the influences of my masters. I loved and adore Impressionist painting, but I never felt it was totally mine. Pandemic allowed me to explore myself inside, to listen to myself. My latest works are the result.
You are an all-round artist: let’s talk about your symbolist ceramics. What inspires you?
Ceramics are a world of their own, I am extremely fascinated by the earth, by its plasticity and I love to experiment. For several years now, I have been mainly inspired by the theme of cities, my travels, my studies. One of the things they taught me at the Faculty of Architecture is to look, to observe the context, the landscape, the territory. To explore with the gaze, to imagine what is no longer there or not yet there. Architecture, like Art, springs from the imagination. Urban Planning itself is first and foremost a prediction. And so, I try to blur my vision, to blur my look in order to see beyond the vision.
You are always looking for pure emotion: what do you want to convey to those who linger in front of your works?
In my work, painting, like ceramics, is instinctive, charged with emotions and moods that everyone can read and interpret in their own depths. What I want to convey is an empathic and intuitive emotion. An essence that is not to be found in the matter outside of us or beyond the reality perceivable with the senses, but within us and within the inner world in which we live, learning to look beyond appearance, beyond the visible, through the emotion that dwells in the mind.
I would like to thank Ilaria Sperotto for the time she has dedicated to us and remind readers that they can view the young artist’s works of art online at www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ or come to the gallery and see for themselves the quality of the oils on display.
Siamo ormai giunti all’ultima intervista in programma per la rubrica Domanda all’artista che, da dicembre 2020, ha voluto indagare e fare conoscere meglio i quindici artisti che partecipano al progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda, supportato dalla neo Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde: Artisti provenienti da tutta Italia, Artisti con stili, tecniche, soggetti e percorsi artistici molto differenti tra di loro proprio a dimostrazione di quanto l’Arte sia versatile, complessa e multi-sfaccettata.
Oggi abbiamo come ospite la giovane visual artist Ilaria Sperotto da Vicenza, conosciuta tramite amicizie artistiche in comune e per la quale nutro grande stima per le opere d’arte che realizza in cui si indaga a fondo l’essenza del proprio spirito e del proprio inconscio: le tele sono il traguardo di una poetica artistica espressivo-astratta istintiva in cui il colore e le pennellate date di getto danno la sensazione di essere catapultati nella dimensione psichica primordiale delle emozioni.
Già conosciuta in Italia, in Svizzera, in Austria, in Francia e in Belgio, oggi Ilaria Sperotto è presente sul territorio olandese con sei pregevoli opere di piccolo formato dai prezzi “affordable”.
Passiamo finalmente la parola ad Ilaria Sperotto:
Sicuramente te l’hanno chiesto in tanti ma il pubblico olandese non conosce come l’artista Ilaria Sperotto abbia vissuto e vive tutt’ora questo periodo storico che entrerà sicuramente nei manuali di storia: l’arte ti ha aiutata? Ci sono progetti futuri o è ancora troppo nebuloso per programmare concretamente qualcosa?
Nel 2020 quando è iniziata la pandemia per me è stato un momento di freno, inizialmente molto difficile, surreale, ero molto spaventata. Poi un giorno ho deciso che dovevo riprendermi, dovevo riprendere il mio sogno per vivere una vita normale. La pittura in questo caso è stata fondamentale, liberatoria! Attraverso il colore ho liberato le mie emozioni e ho riiniziato a sentirmi viva, a sognare! Il 2021 è un anno particolare, un continuo working progress. Attualmente sto partecipando al “Padiglione Birmania”, progetto internazionale di arte postale presso Palazzo Zanardi Landi a Guardamiglio Lodi (Italia). Mentre a settembre 2021 esporrò una trentina di quadri ad olio nel centro storico di Vicenza: farò parte dei protagonisti del VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, la nuova edizione del Fuori Fiera di Vicenzaoro. Sto progettando il 2022, ma preferisco non parlarne per ora.
Dipingi sempre en plein air come un’impressionista contemporanea oppure hai momenti di rielaborazione personale nello studio? Raccontaci il percorso del tuo processo creativo…
Con la pandemia e il lockdown ho dovuto adattarmi alla nuova situazione, nel passato dipingevo esclusivamente en plein air, osservando e reinterpretando il paesaggio, ora dipingo prevalentemente in studio. I miei quadri nascono dalla mia immaginazione, dal mio inconscio, successivamente li trasferisco su tela. Sono visioni, paesaggi che non esistono.
Guardando i vecchi lavori ad olio di stampo impressionista e mettendoli a confronto con le opere più recenti di stampo metafisico – astratto c’è stato un grande salto stilistico. Cosa ha scatenato questo cambio stilistico?
Con il lockdown è accaduto un “click” inaspettato, in passato con la pittura ad olio non mi sono mai sentita totalmente libera, mi sentivo incatenata e ancorata alle influenze dei miei maestri. Adoravo e adoro la pittura impressionista, ma non l’ho mai sentita totalmente mia. La pandemia mi ha permesso di esplorarmi dentro, ascoltarmi. I miei ultimi lavori ne sono il risultato.
Sei un’artista a tutto tondo: parliamo delle tue ceramiche simboliste. A cosa ti ispiri?
Le ceramiche sono un mondo a sé, sono estremamente affascinata dalla terra, dalla sua plasticità e adoro sperimentarmi e sperimentare. Da diversi anni mi ispiro principalmente al tema delle città, ai miei viaggi, ai miei studi. Una delle cose che mi hanno insegnato alla Facoltà di Architettura è guardare, osservare il contesto, il paesaggio, il territorio. Esplorare con lo sguardo, per immaginare ciò che non c’è più o non ancora. Anche l’Architettura, del resto come l’Arte, scaturisce dall’immaginazione. L’Urbanistica stessa è prima di tutto una previsione. Ed ecco che allora provo ad annebbiare la vista, offuscare lo sguardo per vedere oltre la visione.
Sei sempre alla ricerca dell’emozione pura: cosa vuoi trasmettere a chi si sofferma davanti alle tue opere?
Nei miei lavori, la pittura come la ceramica è istintiva, carica di emozioni e stati d’animo che ognuno, nel proprio intimo può leggere ed interpretare. Ciò che voglio trasmettere è un’emozione empatica e intuitiva. Un’essenza che non va individuata nella materia fuori di noi o al di là dalla realtà percepibile con i sensi, ma dentro di noi e dentro il mondo interiore in cui viviamo, imparando a guardare al di là dell’apparenza, oltre il visibile, attraverso l’emozione che alberga nella mente.
Ringrazio di cuore Ilaria Sperotto per il tempo che ci ha dedicato e ricordo ai lettori che potranno visionare on-line le opere d’arte della giovane artista sul sito www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ oppure venire in galleria ed osservare di persona la qualità esecutiva degli olii proposti.
Voor de rubriek “Vraag aan de kunstenaar” hebben we vandaag de gelegenheid om te praten met de meester Giulio Pettinato, geboren in Calabrië maar nu permanent overgeplaatst naar Castel Gandolfo in Rome. Als scenograaf, schilder, ontwerper en grafisch ontwerper gebruikt de kunstenaar verschillende kunstvormen zoals installaties, schilder- en beeldhouwkunst, waarbij hij de meest ongelijksoortige materialen zoals stof, plastic, piepschuim, zand, hout, marmer en LED-lampen gebruikt om licht en kleur nieuw leven in te blazen. Zijn kunstwerken zijn eclectisch, ze onderzoeken de natuur op 360°, en creëren een moderne scenografische visie op de werkelijkheid: dankzij het voortdurende expressieve onderzoek, vrij van academische canons, is Giulio Pettinato nu zowel in Italië als in het buitenland bekend met zijn maritieme sculpturale schilderijen en LightArt werken. Naast de zestig persoonlijke tentoonstellingen is het interessant te wijzen op de aanwezigheid van Giulio Pettinato in drie edities van het Festival dei due Mondi in Spoleto en op het Fringe Festival in Edinburgh, waar zijn werken de scenografie vormden van Connessioni Mediterranee, een werk van de Griekse componist Niko Filathos, uitgevoerd door het Microcosmos Ensemble. De kunstenaar heeft ook de decors ontworpen voor I cantori di Brema van Gaetano Panariello in het Teatro Rendano in Cosenza en voor La luce del mondo van Mauro Piacenza, een werk dat door de Fondazione per i beni e le attività artistiche della Chiesa in Vaticano is vervaardigd. Tenslotte heeft hij zich jarenlang gewijd aan de scenografie van de Geboorte-scène in de Crypte van de Pauselijke Kerk van San Tommaso da Villanova in Castel Gandolfo.
We gaan nu over tot de inhoud van het interview:
Uw artistieke productie is gevarieerd en varieert van LightArt tot mixed media-schilderijen met de zee als onderwerp: waarom deze verschillende artistieke keuzes en vooral, heeft u een kunstvorm die uw voorkeur heeft? Waar haal je inspiratie uit? Is er een kunstenaar uit het verleden die u meer in overeenstemming vindt met uw stijlonderzoek?
Lichtkunst is een vorm van beeldende kunst waarbij het medium van uitdrukking, het doel van het werk, licht is. De inspiratie komt van mijn ervaring als decorontwerper, die ik in dit genre goed kan gebruiken door te blijven creëren met verschillende materialen, die elkaar overlappen waardoor de gewenste driedimensionaliteit ontstaat. De zee is de spiegel van mijn ziel, de plaats waar ik geboren ben; ik bewaar nog steeds mentaal de kleuren, de bron van mijn inspiratie. Om terug te komen op uw oorspronkelijke vraag: mijn keuzes zijn slechts “schijnbaar” verschillend, in werkelijkheid zijn ze altijd verbonden door een rode draad: het decorontwerp.
Wanneer, hoe en waarom is jullie Lichtkunst ontstaan? Leg ons uit hoe uw werken tot stand komen, waarbij licht het middel is om uw installaties te beeldhouwen die, voor het grootste deel, vrouwelijke silhouetten als onderwerp hebben.
Light Art is in 2014 ontstaan uit de behoefte om mijn scenografisch onderzoek te verfijnen, uit te breiden. Deze werken, zoals Bonsoir madame en Nude radici, zijn mijn authentieke creaties, het zijn de werken waarin ik het licht bestudeer via de schoonheid van het vrouwelijk lichaam. Het licht is het middel om te genieten van een elegant schilderij, in harmonie met de driedimensionaliteit van het vrouwenlichaam. ((4) LIGHT ART | Facebook)
Wat de werken in gemengde techniek betreft die op een informeel materiaal lijken: welke materialen gebruikt u het liefst om de zee na te bootsen, en waarom? Hoe geef je tact aan je werken? Welke sensaties geven deze materialen u en wat stelt u zich voor dat de toeschouwer zal voelen wanneer hij de kans krijgt uw werken te bestuderen?
Ik gebruik bijna altijd bij voorkeur natuurlijke materialen en heb altijd een zakje zand uit zee bij me, dat ik vakkundig op mijn doeken probeer over te brengen. Ik stel me vaak voor dat de toeschouwer alles waarneemt wat ik via mijn werken uitzend.
Naast Artistiek Directeur van het Kunstcentrum van Castel Gandolfo in Rome, richtte u in april de Oltremare International Group op, een internationale kunstgroep die alle kunsten omvat: vertel ons over uw idee, uw doelen en toekomstige projecten.
Het Castel Gandolfo Art Centre is in april 2013 ontstaan uit het idee om de kunsten in één omgeving onder te brengen, waar ideeën kunnen worden uitgewisseld. De Club Bluoltremare daarentegen is ontstaan op een bijzonder moment in onze geschiedenis. Omdat wij ons plotseling en gedwongen gesloten voelden, hebben wij ons opengesteld voor andere soorten realiteit, waardoor ons “merk” een internationale dimensie kreeg. Vandaag de dag kan Club Bluoltremare bogen op prestigieuze samenwerkingen met artiesten van over de hele wereld. (Als u geïnteresseerd bent om lid te worden van de Club Bluoltremare hier is de link: (4) club BLUOLTREMARE | Facebook ; terwijl als je het Art Center Castel Gandolfo wilde volgen: (5) Centro ARTE | Facebook )
Wat heeft dit laatste verschrikkelijke jaar voor u en uw kunst betekend, waarin alle zekerheden van perspectief en visie zijn veranderd?
2020 is echt een verschrikkelijk jaar geweest. Het heeft onze tentoonstellingen, onze contacten, onze energie weggevaagd… maar ik ben ervan overtuigd dat het nog steeds de moeite waard is om iets positiefs voor de kunst te proberen. Ondanks alles, althans in mijn ervaring, wanneer je gedwongen bent je contacten te beperken, wanneer alles lijkt te stagneren en depressie om de hoek ligt, komt er altijd iets creatiefs naar boven, met zijn vitale kracht.
In dit zeer delicate historische moment vol onzekerheden zou ik de aandacht willen vestigen op het briljante idee van Giulio Pettinato die, omdat hij de internationale collectieve tentoonstelling Pigmenti (15-22 december 2020 in Sala Nagasawa in het Appia Antica park in Rome) niet kon inwijden vanwege de beperkingen die waren ingesteld om de Covid-19 in bedwang te houden, heeft besloten om deze tentoonstelling toch in een micro-versie in de kleinste galerie ter wereld (150×45 cm.) te houden. Sinds januari 2021 worden in de microgalerie verschillende solotentoonstellingen gehouden van kunstenaars uit de hele wereld: voor meer informatie en om deel te nemen aan de evenementen in de microgalerie schrijf me op elisavosmanzoni@gmail.com , artecastelgandolfo@libero.it.
Zoals een oud Italiaans gezegde luidt: “De tijd vliegt”, en eigenlijk zijn we al aan de vierde afspraak van de kolom “Vraag aan de kunstenaar” toegekomen. Vandaag hebben we het genoegen om als gast Gianluca Cremonesi te hebben, een jonge kunstenaar uit Ripalta Cremasca (een klein stadje in de buurt van Milaan), die ik ongeveer drie jaar geleden bijna toevallig ontmoette in Treviglio (in de provincie Bergamo): zijn werken trekken onmiddellijk, zelfs de meest verwarde toeschouwer, dankzij de diepe emotionele artistieke waarde en de grote en precieze techniek van de uitvoering van de olieverf. Het is niet verwonderlijk dat Gianluca Cremonesi’s kunst al aanwezig is in privécollecties in Italië, de Verenigde Staten, Japan, Canada, Finland, Engeland, Ierland, Australië, Hong Kong en Zuid-Afrika, en nu wil hij zich ook in Nederland bekendmaken: juist daarom heeft hij zich vanaf het begin met veel enthousiasme aanvaard om deel uit te maken van het project Contemporary Italian Art in Nederland. De schilder uit Lombardije is altijd al geïnteresseerd geweest in de wereld van de kunst en na verschillende artistieke experimenten en dankzij zijn passie voor de natuur heeft de olieverfschilderij zeker zijn hart veroverd: in deze laatste periode is het favoriete onderwerp van Gianluca Cremonesi de zee, een zee in voortdurende evolutie en symbool van het oneindige en het onbekende, die tegenstrijdige emoties en sensaties oproept en die de geest van de kunstenaar laat zien.
Laten we nu verder gaan met de vragen om Gianluca Cremonesi beter te leren kennen:
Wat denkt Gianluca Cremonesi, de kunstenaar, terwijl hij schildert? In wat voor wereld bevindt hij zich als hij het penseel oppakt en de kleuren op het palet mengt?
Ik moet zeggen dat het antwoord deels vervat zit in de vraag: je vraagt me in wat voor wereld ik me bevind terwijl ik schilder, nou dit is het geheim, terwijl ik schilder leef ik in een eigen wereld, een serene, vredige wereld, waar alleen ik met mijn kleuren en een doek waarop ik mijn emoties kan vertellen, soms kan ik me zo in het doek onderdompelen dat ik niet eens merk wat er om me heen gebeurt, alsof een meter van de ezel de wereld wazig wordt.
U bent de schilder van WATER en uw zeeën zijn allemaal verschillend: waarom koos u dit onderwerp, dat zo moeilijk uit te voeren is, voor uw artistieke productie?
Ik denk dat het uiteindelijk de zee was die mij koos! Ik ben al sinds mijn jeugd gepassioneerd door kunst en heb veel technieken en kunstuitingen uitgeprobeerd, ik heb veel verschillende onderwerpen geschilderd; Met de volwassenheid realiseerde ik me dat de olie mijn ware passie was en het medium dat het beste bij mijn manier van schilderen paste, na enkele jaren waarin ik vooral onderwerpen schilderde die geïnspireerd waren door Japan en zijn tradities, vond ik op een dag tijdens het schilderen van een uitzicht op Okinawa (een van de vele eilanden van Japan) dat ik de golven schilderde en dat er iets in me klikte, een soort bliksemschicht, alsof het schilderen van de golven natuurlijk was en me goede gevoelens gaf. …vanaf dat moment ben ik nooit meer gestopt! Uiteraard is er aan de basis een diepe liefde voor de natuur, voor de zee in het bijzonder, die voor mij een metafoor is voor het leven: de golven van de zee zijn vergelijkbaar met het leven van een man, ze worden geboren, groeien, bereiken hun hoogtepunt en rollen dan onvermijdelijk naar de laatste handeling die het strand omarmt, waardoor er ruimte is voor de volgende golf; wij mensen zijn een beetje zoals dat, we moeten ons “ras” op de beste manier leven!
De zee zou ook tot uitdrukking kunnen komen in andere kunstvormen, zoals de beeldhouwkunst, en in andere stijlen, zoals het abstracte: wat heeft de figuratieve olieverfschilderkunst boven andere kunstvormen?
Ik hou van alle vormen van kunst en artistieke expressie, maar ik vind dat het olieverfschilderij voor mij een streepje voor heeft. Vanuit een strikt technisch oogpunt kan ik zeggen dat olieverf een bepaalde schittering en helderheid heeft, wetende de mate van dekking van de kleuren kun je sluiers, dat wil zeggen lagen van kleur meer of minder transparant, om diepte en schittering te garanderen en de onderwerpen levendig en realistisch te maken. In de loop der jaren heb ik een zeer persoonlijke schildertechniek ontwikkeld, waarvan de basis teruggaat tot de techniek die in de vijftiende eeuw door de Vlamingen werd ontwikkeld, die in feite de eerste waren om door middel van opeenvolgende kleurlagen verder te gaan. Vanuit een emotioneel oogpunt kan ik u vertellen dat de keuze van het realisme in wezen te wijten is aan een persoonlijke smaak, ik vind dat het picturale realisme mij directe emoties overbrengt, eenvoudig, er is geen behoefte aan vreemde lucubraties of interpretaties. De onderwerpen zijn eenvoudig, misschien zal iemand zeggen banaal, maar ze geven onmiddellijke en diepe gevoelens.
Laten we het over de toekomst hebben. U heeft al werken van klein formaat en zelfs bladwijzers gemaakt om plaats te maken voor het altijd dragen van uw werken: voor 2021 plant u in plaats daarvan een koerswijziging misschien met de creatie van werken van zeer groot formaat of een echte merchandising?
Ik zou zeggen allebei! Ik ben bezig met de voorbereiding van een serie vrij grote, dikke doeken van 70 x 140 cm. die mij in staat stellen om onderwerpen met een sterke impact te creëren; het idee is om een aantal ervan voor te bereiden in afwachting van mijn volgende solotentoonstelling die ik aan het einde van deze specifieke periode zal definiëren. Tegelijkertijd wil ik doorgaan met het maken van miniatuurwerken op kleine doeken of kleine borden, maar ook werken op papier en boekenleggers; het doel is om originele handgeschilderde werken te hebben met dezelfde vaardigheid als de grote werken, maar goedkoop en betaalbaar voor iedereen, zodat iedereen een kleine zee mee kan nemen of op het bureau in het kantoor kan zetten om de dagen te kleuren.
Laatste vraag en misschien wel de meest intieme. Waarom ben je een kunstenaar en in het bijzonder een schilder? Hoe belangrijk is kunst in je leven geweest en vooral in 2020, een catastrofaal jaar voor de hele wereld vanwege Covid-19?
Dit is misschien wel de moeilijkste vraag om te beantwoorden…. Ik denk dat het iets aangeboren is, diep geworteld in mij. Zoals ik al eerder zei, kunst heeft me altijd aangetrokken, zodra ik een potlood in mijn hand had begon ik te tekenen en te rommelen, ik genoot van het reproduceren van de covers van rockplaten die me in mijn puberteit vergezelden, of het portretteren van de helden van films of stripverhalen. In principe is het voor mij altijd een behoefte geweest, een uitlaatklep, een manier om mijzelf uit te drukken en het is nog steeds, misschien op een meer volwassen en bedachtzame manier, maar de geest is altijd hetzelfde en ik zal nooit het verlangen verliezen om te evolueren en te leren, nieuwsgierigheid is de basis van mijn passie. De kunst heeft me vele malen gered van trieste en moeilijke momenten, vooral in 2020, toen de lockdown en de pandemie ons heeft getroffen en beperkt, heeft de kunst me in staat gesteld om met mijn verbeelding te “reizen” en alle twijfels en angsten in verband met deze vreselijke situatie te ventileren. Dankzij mensen zoals jij is de kunst niet gestopt en zal niet stoppen! Goede kunst voor iedereen!
Ik wil Gianluca Cremonesi bedanken voor zijn vriendelijke beschikbaarheid voor zijn interventie die het mogelijk maakte zijn artistieke poëzie bekend te maken en bovenal wil ik hem bedanken voor het vertrouwen en de steun die hij geeft aan het project Italiaanse Hedendaagse Kunst in Nederland. Ik nodig u uit om een kijkje te nemen op de pagina gewijd aan hem op de website criticoarte.org waar u de werken kunt vinden die aanwezig zijn op het Nederlandse grondgebied: Gianluca Cremonesi – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org)
As an old Italian saying goes, “Time flies”, and indeed we have already reached the fourth appointment of the “Ask the artist” column. Today we have the pleasure of having as our guest Gianluca Cremonesi, a young artist from Ripalta Cremasca (a town near Milan), whom I met almost by chance about three years ago in Treviglio (in the province of Bergamo): his works immediately attract even the most distracted observer, thanks to their profound emotional artistic value and the great and precise technique of oil painting. It is not surprising that Gianluca Cremonesi’s art can already be found in private collections in Italy, the United States, Japan, Canada, Finland, England, Ireland, Australia, Hong Kong and South Africa. And now his aim is to make himself known in the Netherlands as well: it is precisely for this reason that he accepted with great enthusiasm right from the start to become part of the Contemporary Italian Art in the Netherlands project. The painter from Lombardy has always been interested in the world of art and, after various artistic experiments and thanks to his passion for nature, realist oil painting has definitively conquered his heart: in this last period, Gianluca Cremonesi’s favourite subject is the sea, a sea in continuous evolution and symbol of the infinite and the unknown, which arouses contrasting emotions and sensations and which shows the spirit of the artist.
We now come to the questions to get to know Gianluca Cremonesi in more depth:
What is Gianluca Cremonesi, the artist, thinking while he paints? What kind of world is he in when he picks up his brush and mixes colours on the palette?
I must say that the answer is partly contained in the question: you ask me what kind of world I find myself in while I am painting, well this is the secret, while I am painting I live in a world of my own, a peaceful, tranquil world, where there is only me with my colours and a canvas on which to tell my emotions, sometimes I can immerse myself so much in the canvas that I do not even notice what is happening around me, as if a metre from the easel the world becomes blurred.
You are the painter of WATER and your seas are all different: why did you choose this subject, so difficult to execute, for your artistic production?
I think it was the sea that chose me in the end! I have been passionate about art since I was a boy and I have tried many techniques and artistic expressions, I have painted many different subjects; After several years in which I painted mainly subjects inspired by Japan and its traditions, one day while painting a view of Okinawa (one of the many islands of Japan) I found myself painting waves and something clicked in me, a sort of lightning bolt, as if painting the waves was natural and gave me good feelings … from there I have not stopped! Obviously there is a deep love for nature, for the sea in particular, which for me is a metaphor for life: the waves of the sea are comparable to the life of a man, they are born, grow, reach their peak and then inevitably roll towards the last act embracing the beach, thus making way for the next wave; we humans are a bit like that, we must live our “race” in the best way!
The sea could also be expressed in other art forms, such as sculpture, and in other styles, such as abstract: what does figurative oil painting have over other art forms?
I love all art forms and artistic expressions, but I find that oil painting has an edge for me. From a strictly technical point of view, I can say that oil paints have a particular brilliance and luminosity. Knowing the degree of coverage of the colours, you can create glazes, i.e. more or less transparent layers of colour, to ensure depth and brilliance and make the subjects come alive and realistic. Over the years I have developed a very personal painting technique, the basis of which goes back to the technique developed in the 15th century by the Flemish, who were in fact the first to proceed with successive layers of colour. From an emotional point of view, I can tell you that the choice of realism is essentially due to personal taste. I find that pictorial realism conveys direct, simple emotions to me, there is no need for strange lucubrations or interpretations. The subjects are simple, perhaps someone will say banal, but they give immediate and profound sensations.
Let’s talk about the future. You have already created small works of art and even bookmarks so that you can always carry your works with you: are you planning a change of direction for 2021, perhaps with the creation of very large works of art, or a real merchandising campaign?
I would say both! I am preparing a series of rather large canvases, very thick, 70 x 140 cm, which allow me to create subjects with a strong impact; the idea is to prepare several of them in anticipation of my next solo exhibition, which I will define at the end of this particular period. At the same time I would like to continue to create miniature works on small canvases or small boards, as well as works on paper and bookmarks; the aim is to have original hand-painted works with the same skill as the major works but cheap and affordable for everyone to allow anyone to have a small sea to take with them or to put on their desk in the office to colour their days.
Last question and perhaps the most intimate. Why are you an artist and in particular a painter? How important has art been in your life and especially in 2020, a catastrophic year for the whole world because of Covid-19?
This is perhaps the most difficult question to answer…. I think it is something innate, deeply rooted in me. As I said before, art has always attracted me, as soon as I had a pencil in my hand I started drawing and messing around, I enjoyed reproducing the covers of the rock records that accompanied me in my adolescence, or portraying the heroes of films or comics. Basically, for me it has always been a need, an outlet, a way to express myself and it still is, perhaps in a more mature and meditated way, but the spirit is always the same and I will never lose the desire to evolve and learn, curiosity is the basis of my passion. Art has saved me many times from sad and difficult moments, especially in 2020, when the lockdown and the pandemic has affected and limited us, art has allowed me to “travel” with my imagination and to vent all the doubts and fears related to this terrible situation. Thanks to people like you, art has not stopped and will not stop! Good art to everyone!
I would like to sincerely thank Gianluca Cremonesi for his kind intervention that has allowed us to make his artistic poetics known and, above all, I would like to thank him for the trust and support he transmits to the Contemporary Italian Art project in Holland. I invite you to take a look at the page dedicated to him on the website criticoarte.org where you can find the works present in the Netherlands: Gianluca Cremonesi – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org)
Come dice un antico detto italiano, “Il tempo vola”, e difatti siamo già arrivati al quarto appuntamento della rubrica “Domanda all’artista”. Oggi abbiamo il piacere di avere come ospite Gianluca Cremonesi, giovane artista di Ripalta Cremasca (cittadina vicino a Milano), che ho conosciuto quasi per caso circa tre anni a Treviglio (in provincia di Bergamo): le sue opere attraggono immediatamente, anche l’osservatore più distratto, grazie al profondo valore artistico emozionale e alla grande e precisa tecnica di esecuzione dell’olio. Non stupisce che l’arte di Gianluca Cremonesi sia già presente in collezioni private in Italia, negli Stati Uniti, in Giappone, in Canada, in Finlandia, in Inghilterra, in Irlanda, in Australia, ad Hong Kong ed in Sudafrica, ed ora il suo obiettivo è di farsi conoscere anche in Olanda: proprio per questo ha accettato con grande entusiasmo sino dall’inizio di entrare a fare parte del progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda. Il pittore lombardo si è sempre interessato al mondo dell’arte e, dopo diverse sperimentazioni artistiche e grazie alla sua passione per la natura, la pittura realista ad olio ha conquistato definitivamente il suo cuore: in quest’ultimo periodo il soggetto prediletto da Gianluca Cremonesi è il mare, un mare in continua evoluzione e simbolo dell’infinito e dell’ignoto, che suscita emozioni e sensazioni contrastanti e che mostra lo spirito dell’artista.
Passiamo ora alle domande per conoscere più a fondo Gianluca Cremonesi:
Cosa pensa Gianluca Cremonesi, l’artista, mentre dipinge? In che mondo si trova mentre prende in mano il pennello e mischia i colori sulla tavolozza?
Devo dire che la risposta è in parte contenuta nella domanda: mi chiedi in che mondo mi trovo mentre dipingo, ebbene è proprio questo il segreto, mentre dipingo io vivo in un mondo tutto mio, un mondo sereno, tranquillo, dove ci sono solo io con i miei colori e una tela su cui raccontare le mie emozioni, a volte riesco ad immergermi così tanto nella tela da non accorgermi nemmeno di quello che succede attorno a me, come se ad un metro dal cavalletto il mondo diventasse sfocato.
Sei il pittore dell’ACQUA e i tuoi mari sono tutti diversi: come mai hai scelto questo soggetto, tanto difficile da eseguire, per la tua produzione artistica?
Credo che alla fine sia stato il mare a scegliere me! Mi sono appassionato all’arte fin da ragazzo e ho provato tante tecniche ed espressioni artistiche, ho dipinto tantissimi soggetti diversi; con la maturità ho capito che l’olio era la mia vera passione ed il medium che meglio si adattava al mio modo di dipingere, dopo diversi anni in cui ho dipinto principalmente soggetti ispirati al Giappone e alle sue tradizioni, un giorno mentre dipingevo uno scorcio di Okinawa (una delle tante isole del Giappone) mi sono trovato a dipingere delle onde e qualcosa è scattato in me, una sorta di colpo di fulmine, come se dipingere le onde fosse naturale e mi regalasse buone sensazioni… da lì non ho più smesso! Ovviamente alla base c’è un profondo amore per la natura, per il mare in particolare, che per me rappresenta una metafora della vita: le onde del mare sono paragonabili alla vita di un uomo, esse nascono, crescono, raggiungono il loro apice e poi inevitabilmente rotolano verso l’ultimo atto abbracciando la spiaggia, lasciando così posto all’onda successiva; noi esseri umani siamo un po’ così, dobbiamo vivere la nostra “corsa” nel migliore dei modi!
Il mare potrebbe essere espresso anche in altre forme d’arte, come ad esempio la scultura, ed in altri stili , come ad esempio l’astratto: cos’ha la pittura ad olio figurativa in più rispetto alle altre forme artistiche?
Amo tutte le forme d’arte e le espressioni artistiche, ma trovo che per me la pittura ad olio abbia una marcia in più. Da un punto di vista strettamente tecnico posso dire che i colori ad olio hanno una particolare brillantezza e luminosità, conoscendo il grado di coprenza dei colori si possono realizzare velature, cioè strati di colore più o meno trasparenti, per garantire profondità e brillantezza e rendere i soggetti vivi e realistici. Negli anni ho sviluppato una tecnica pittorica del tutto personale le cui basi risalgono alla tecnica sviluppata nel quattrocento dai fiamminghi che furono infatti i primi a procedere per successive velature di colore. Da un punto di vista emozionale ti posso dire che la scelta del realismo è dovuta essenzialmente ad un gusto personale, trovo che il realismo pittorico mi trasmetta emozioni dirette, semplici, non c’è bisogno di strane elucubrazioni o interpretazioni. I sogetti sono semplici, magari qualcuno dirà banali, ma regalano sensazioni immediate e profonde.
Parliamo di futuro. Hai già creato opere di piccolo formato e persino segnalibri per dare modo di portare sempre con sé le tue opere: per il 2021 hai in progetto invece un cambio di rotta magari con la creazione di opere di grandissime dimensioni oppure un vero e proprio merchandising?
Direi entrambe le cose! Sto preparando una serie di tele di dimensioni piuttosto grandi, ad alto spessore, di 70 x 140 cm. che mi permettono di creare soggetti di forte impatto; l’idea è di prepararne diverse in previsione della mia prossima personale che definirò al termine di questo periodo particolare. Allo stesso tempo vorrei continuare a realizzare opere in miniatura su piccole tele o su piccole tavole, oltre a opere su carta e segnalibri; lo scopo è di avere opere originali dipinte a mano con la stessa perizia delle opere maggiori ma economiche e alla portata di tutti per permettere a chiunque di avere un piccolo mare da portare con sé o da mettere sulla scrivania in ufficio per colorare le giornate.
Ultima domanda e forse la più intima. Perché sei un artista ed in particolare un pittore? Quanto ha avuto importanza l’arte nella tua vita e soprattutto nel 2020, anno catastrofico per l’intero mondo a causa del Covid-19?
Questa è forse la domanda più difficile a cui rispondere…. penso che sia qualcosa di innato, di profondamente radicato in me. Come dicevo prima l’arte mi ha attratto da sempre, appena avevo una matita in mano cominciavo a disegnare e pasticciare, mi divertivo a riprodurre le copertine dei dischi rock che mi hanno accompagnato nell’adolescenza, o a ritrarre gli eroi dei film o dei fumetti. In sostanza per me è stata sempre un’esigenza, uno sfogo, un modo per esprimermi e lo è tutt’ora, magari in modo più maturo e meditato, ma lo spirito è sempre lo stesso e non perderò mai la voglia di evolvermi ed imparare, la curiosità sta alla base della mia passione. L’arte mi ha salvato tante volte da momenti tristi e difficili, in particolare nel 2020, in cui il lockdown e la pandemia ci ha condizionato e limitato, l’arte mi ha permesso di “viaggiare” con la fantasia e di sfogare tutti i dubbi e le paure legate a questa terribile situazione. Grazie a persone come te, l’arte non si è fermata e non si fermerà! Buona arte a tutti!
Ringrazio di cuore la cortese disponibilità di Gianluca Cremonesi per il suo intervento che ha permesso di fare conoscere la sua poetica artistica e soprattutto ringrazio per la fiducia e il sostegno che trasmette al progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda. Invito a prendere visione della pagina a lui dedicata sul sito web criticoarte.org in cui potrete trovare le opere presenti sul territorio olandese: Gianluca Cremonesi – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org)
De Milanese schilderes Susanna Maccari is nu bekend in de hedendaagse kunstwereld dankzij haar zorgvuldige en opvallende productie van olie- en aquarelwerken waarin het prettig is om een gevoelige en voortdurende zoektocht naar licht en kleur waar te nemen: zowel de landschappen als de portretten zijn in voortdurende evolutie en laten een perfect huwelijk zien tussen een realistische wereld in de schaduw en vol licht en een romantische dimensie van de natuur waarin de innerlijke emotionele pathos wordt verheven tot het toppunt. In zijn werken is de kunstenaar nooit repetitief, integendeel, dankzij zijn snelle en directe penseelstreken, vaak en plein-air gegeven, en meesterlijk doordrenkt met heldere en vluchtige kleuren, heeft hij het vermogen om de toeschouwer de krachtige mysterieuze energie van de natuur emotioneel te laten kietelen in de diepste ziel.
Reflections of Camargue, oil on canvas, 2014, 60×50 cm.
Finnish sunset, oil on canvas, 2005, 50×40 cm.
Boats at Llançà, oil on canvas, 2011, 60×50 cm.
De romantiek en de voortdurende vrije zoektocht naar kleur zijn direct voelbaar in de productie van de met olieverf geschilderde landschappen, zoals de Finse Sunset en Emotion at Sunset beide uit 2005, Reflections in the Blue uit 2010, Boats in Llançà uit 2011, Reflecties van Camargue in 2014 en Magic of a Sunset in 2018 die herinneren aan de werken van de Engelse William Turner (1775-1851) en John Constable (1776-1837) en hun romantische poëzie van het Sublieme en het Picturale waarin formele elementen en emotionele componenten samensmelten. Uit de doeken van de Milanese schilder kan men dus een realistisch modern impressionisme opmerken, op de manier van Camille Corot (1796-1875), Camille Pissarro (1830-1903) en Alfred Sisley (1839-1899), waarin de modulatie van clair-obscur spelen van licht en de subtiele verscheidenheid van toonovergangen diepte geven aan de vlakken, waardoor de landschapsschilderkunst wordt vernieuwd.
Susanna Maccari hield echter niet op bij de techniek van het olieverfschilderen alleen. De laatste jaren is de kunstenaar namelijk gefascineerd door het experimenteren met de moeilijke en oude praktijk van het aquarelleren om het beste natuurlijke landschap te verkrijgen dat gedomineerd wordt door de atmosferische effecten van licht en kleur: dankzij zijn extreme representatieve lichtheid en expressieve directheid is aquarelleren de ideale techniek om het kunstwerk fris, verfijnd en lichtgevend te maken en het te laten uitstralen met evanescent licht. Zoals te zien is in Paesaggio lacustre (Lake Landscape) in 2015, in Romantico tramonto (Romantic Sunset) in 2017, in Paesaggio invernale (Winter Landscape) en in Santa Caterina del Sasso sul lago Maggiore (beide in 2018), in Al tramonto (Sunset) en Riflessi nella palude (Reflections in the Marsh) in 2019, blijft de natuur op het blad hangen als een luchtspiegeling of een visioen dankzij de transparante kleur die geen fouten in de uitvoering of enige nabeschouwing toegeeft. Net als William Turner in de negentiende eeuw kan ook Susanna Maccari worden gedefinieerd als een “schilderes van licht en kleur”, die in staat is de reeds geplande en verbeelde penseelstreken kundig te beheren: door subtiele overlappende chromatische sluiers te gebruiken, past de Milanese kunstenares aquarel toe in zowel nat-in-nat als nat-in-droog modus, waarmee ze haar elegante artistieke rijpheid demonstreert en steeds meer speelt met kleur die doordrenkt is van symboliek.
Romantic sunset, watercolour, 2017, 50×35 cm.
Reflected in the swamp, watercolour, 2019, 42×30 cm.
Last but not least mogen we de vrouwelijke portretten die vanaf 2015 in aquarel zijn geschilderd niet vergeten, zoals Woman in Red Hat van dat jaar, Sensuality, Femme Fatale en Eve van 2016, en de serie Faces van 2019 waarin de communicatieve frisheid van Susanna Maccari niet vervaagt, zelfs niet op een thema dat zo anders is dan de geliefde landschappen. De vrouwelijke figuur wordt in al haar facetten verheven en de ziel wordt langzaam ontdekt: de elegantie, delicatesse, sensualiteit, innerlijke kracht, schoonheid, intelligentie van de vrouw komt tot uiting met waterige vitale trekken en pasteltinten van extreme zoetheid. Als de Milanese kunstenares je de geuren en stiltes van de natuur in haar landschappen kan laten voelen, kan ze je in haar vrouwenportretten het ruisen van haar haar laten zien en de snelheid van denken over het onderwerp, waaruit blijkt dat ze een van de meest boeiende hedendaagse kunstenaars is.
Face, watercolour, 2019, 23×31 cm.
Mystica, watercolour, 2019, 25×35 cm.
Face, watercolour, 2019, 23×31 cm.
The “chromatic” poetics of Susanna Maccari
The Milanese painter Susanna Maccari is now well known in the contemporary art scene thanks to her careful and conspicuous production of oil and watercolour works in which it is pleasant to observe a sensitive and continuous search for light and colour: both the landscapes and the portraits are in constant evolution, showing a perfect marriage between a realistic world shaded and full of light and a romantic dimension of Nature in which the inner emotional pathos is exalted to the apex. In his works the artist is never repetitive, on the contrary, thanks to his fast and immediate brushstrokes, often given en plein-air, and masterfully imbued with bright and evanescent colour, he has the ability to make the observer perceive the powerful mysterious energy of nature, tickling him emotionally in the deepest soul.
The romanticism and the continuous free search for colour are immediately perceived in the production of the oil-painted landscapes, such as Finnish Sunset and Emotion at Sunset both from 2005, Reflections in the Blue from 2010, Boats in Llançà from 2011, Reflections of Camargue in 2014 and Magic of a Sunset in 2018 that recall the works of the English William Turner (1775-1851) and John Constable (1776-1837) and their romantic poetics of the Sublime and the Pictorial in which formal elements and emotional components merged together. From the canvases of the Milanese painter one can thus perceive a realistic modern impressionism, in the manner of Camille Corot (1796-1875), Camille Pissarro (1830-1903) and Alfred Sisley (1839-1899), in which the modulation of the play of light and the subtle variety of tone transitions give depth to the planes, renewing landscape painting.
Susanna Maccari does not, however, stop at the technique of oil painting alone. In recent years, in fact, the artist has been fascinated by the experimentation of the difficult and ancient practice of watercolour painting in order to obtain the best natural landscape dominated by the atmospheric effects of light and colour: thanks to its extreme representative lightness and expressive immediacy, watercolour is the ideal technique to make the work of art fresh, refined and luminous, making it ooze with evanescent light. As can be seen in Paesaggio lacustre (Lake Landscape) in 2015, in Romantico tramonto (Romantic Sunset) in 2017, in Paesaggio invernale (Winter Landscape) and in Santa Caterina del Sasso sul lago Maggiore (both in 2018), in Al tramonto (Sunset) and Riflessi nella palude (Reflections in the Marsh) in 2019, nature remains suspended on the sheet of paper like a mirage or a vision thanks to the transparent colour that does not admit errors of execution or any afterthought. Like William Turner in the nineteenth century, Susanna Maccari can also be defined as a “painter of light and colour” able to skilfully manage the brushstrokes that are already planned and imagined in her mind: proceeding by means of superimposed chromatic veils, the Milanese artist spreads the watercolour in both wet-on-wet and wet-on-dry modes, demonstrating her elegant artistic maturity and playing more and more with the colour that is imbued with symbolism.
Last but not least, we should not forget the female portraits painted in watercolour from 2015, such as Woman in a Red Hat from that year, Sensuality, Femme Fatale and Eve from 2016, and the series of Faces from 2019 in which Susanna Maccari’s communicative freshness does not fade even on a theme so different from her beloved landscapes. The female figure is exalted in all its facets and the soul is slowly discovered: the elegance, delicacy, sensuality, inner strength, beauty, intelligence of the woman is expressed with watery vital traits and pastel tones of extreme sweetness. If the Milanese artist is able to make the scents and silences of nature feel in her landscapes, in her feminine portraits she is able to perceive the rustling of her hair and the speed of thought of the subject proving in conclusion that she is one of the most captivating contemporary artists.
High quality contemporary Italian art for any of your spaces. Dismiss
