Marieke Samuels – Italian&Dutch Art by Elisa Manzoni

Vraag aan de kunstenaar: Marieke Samuels

Posted on November 9, 2022October 28, 2022 by criticoarte in Blog, blog-nl

Vandaag presenteer ik met veel plezier een kunstenares die ik iets meer dan een jaar geleden heb leren kennen op de groepstentoonstelling Donna 2021, georganiseerd door Giulio Pettinato en het Castel Gandolfo Art Centre (september, Sala Nagasawa via Appia Antica, Rome): Marieke Samuels uit Brabant, meer bepaald uit Etten-Leur. Vanaf het begin was er een vonk voor het werk van de Nederlandse kunstenares dankzij de sterke maar delicate persoonlijkheid en gevoeligheid die doorschemert: haar vrouwelijke protagonisten komen als oude fresco’s tevoorschijn uit de drager die door een mix van technieken op expressionistische en abstracte wijze wordt behandeld. Delicaat maar vastberaden komen de protagonisten uit het doek tevoorschijn alsof het spirituele verschijningen zijn die lange tijd gevangen hebben gezeten: een hedendaagse en goddelijke versie van de Gratiën die de toeschouwer ondervragen. Nadat ik de kunstenares had vertegenwoordigd in Rome en vervolgens in een wintergroepstentoonstelling in Appelscha, had ik het genoegen haar gedurende bijna het hele jaar 2022 in de kleine Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde te ontvangen, waarbij ik veel bijval en waardering kreeg voor haar artistieke poëtica.

Marieke Samuels, Carmine, mixed media, 2022, 80×40 cm.

Ik geef nu het woord aan Marieke Samuels, zodat de lezers haar beter kunnen leren kennen.

Hoe en wanneer is de artiest in je geboren?

De kunstenaar is geleidelijk ontstaan. Het begon langzaam bij mijn eerste expositie in 2007. Ik was uitgenodigd door een oma van een klasgenootje van mijn kinderen, die in het gebouw van haar werkgever de exposities verzorgde. Op aandringen van haar ben ik overstag gegaan om mijn werk te exposeren. Zij vond mijn werk kwaliteit hebben. Langzamerhand kwamen daarna meerdere exposities. Daarop kwamen ook vragen of ik les wilde geven en ook een aantal galeriehouders nodigden mij als uit voor hun galerie. Dus eigenlijk ben ik door de buitenwereld overgehaald of overtuigd om kunstenaar te worden. Het is niet iets wat ik zelf voor ogen had. Tegenwoordig merk ik bij mezelf wel op dat ik geen doorsnee persoon ben en dat ik een bovengemiddeld creatief vermogen bezit. De buitenwereld zag het gewoon eerder…

Waar haal je je inspiratie vandaan? Kun je uitleggen hoe je technisch gezien een portret maakt?

Mijn inspiratie krijg ik door het werk van andere kunstenaars te zien. Ook ben ik altijd al gefascineerd geweest door mooie vrouwelijke gezichten. De natuur is een inspiratiebron voor mijn kleurgebruik en texturen.

Mijn portretten op doek begint heel intuïtief met een abstracte ondergrond. Het kleurgebruik en de textuur is geheel afhankelijk van mijn gemoedstoestand. Vervolgens als de ondergrond interessant genoeg is geworden, probeer ik daar een gezicht in te ontdekken. Dit gaat ook heel intuïtief. Vervolgens ga ik het gezicht schetsen in de achtergrond met houtskool of potlood en in een enkel geval gelijk met acrylverf. Meestal gebruik ik wat fotomateriaal ter referentie om het realistisch te doen overkomen. Vervolgens werk ik het gezicht met zo min mogelijk verf uit en bekijk ik nog wat er nodig is voor de afwerking om een sterk geheel te krijgen.

Jouw werk is een mix van expressionisme en abstractie. Waarom deze keuze in stijl om het vrouwelijk gezicht te verhogen?

Ik vind zelf abstract werk interessanter dan realistisch werk. Het raakt me eerder en het laat ook meer aan de verbeelding over. Als ik zelf bezig ben als kunstenaar kan ik In de abstractie en expressionisme ook mijn intuïtie en gevoel kwijt. En dat zijn mijn grootste drijfveren om te creëren.

Hoe belangrijk zijn de mix van mediums en vooral de expressionistische keuze van kleuren?

Mijn intuïtie en mijn gevoel zijn de grootste drijfveren en die kan ik goed kwijt in de manier waarop ik mijn verf of krijt gebruik. Ik sta mezelf namelijk een behoorlijke hoeveelheid vrijheid toe met veel wilde en onstuimige acties .Bij het creëren van het gezicht ben ik heel beheerst en nauwkeurig. En door mijn keuze van mediums kan ik al deze facetten uitvoeren. Mijn kleurgebruik wordt heel erg bepaald door mijn smaak gecombineerd met mijn gemoed. Het zijn met name aardse en natuurlijke kleuren. Ik werk eigenlijk maar met een beperkt kleurenpalet, maar mijn kleuren mengen mooi met elkaar. Dit is voor mij heel belangrijk omdat ik de kleuren zoveel met elkaar laat vervloeien.

Wat zijn je toekomstplannen na twee jaar onzekerheid over de pandemie? Het belooft het jaar van Venus, schoonheid en positieve vrouwelijke energie te worden.

Mijn toekomstplannen zijn om gewoon door te gaan met schilderijen maken en hopelijk succesvol te worden in de verkoop van mijn werk. Dit laatste het liefst uitgevoerd door anderen, want mezelf verkopen is niet echt mijn ding. Verder vind ik het op kleine schaal lesgeven ook een mooie aanvulling op het zelf werk maken. Ik kan hierin mijn passie over het portret kwijt en ook het sociale aspect kan ik erg waarderen.

Ik wil Marieke Samuels van harte bedanken voor haar tijd en in afwachting van haar weer als welkome gast in de Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, nodig ik u graag uit om haar website en haar instagram pagina te bezoeken en een bezoek aan haar atelier in Etten-Leur bij Breda aan te bevelen.

Om de video op YouTube te bekijken, is dit de link.

Ask the artist: Marieke Samuels

Posted on November 9, 2022October 28, 2022 by criticoarte in Blog, Blog ing

Today I am very happy to present an artist I met a little over a year ago at the group exhibition Donna 2021, organised by Giulio Pettinato and the Castel Gandolfo Art Centre (September, Sala Nagasawa via Appia Antica, Rome): Marieke Samuels from Brabant, and more precisely from Etten-Leur. Right from the start, there was a spark for the Dutch artist’s work thanks to the strong but delicate personality and sensitivity that shines through: her female protagonists emerge like ancient frescoes from the support that is treated in an expressionistic and abstract manner by a mix of techniques. Delicate yet determined, the protagonists emerge from the canvas as if they were spiritual apparitions that have remained imprisoned for a long time: a contemporary and divine version of the Graces that scrutinise the observer, interrogating him. After having represented the artist in Rome and subsequently in a winter group exhibition in Appelscha, I had the pleasure of hosting her at the small Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde for almost the whole of 2022, gaining much favour and appreciation for her artistic poetics.

I would now like to give the floor to Marieke Samuels so that readers can get to know her better.

How and when was the artist born in you?

The artist was born gradually. It all started slowly with my first exhibition in 2007. I was invited by the grandmother of a classmate of my children, who organised exhibitions in her employer’s building. At her insistence, I agreed to exhibit my work. She thought my work was of quality. Gradually, more exhibitions followed. Then I was asked to teach and some gallery owners invited me to their galleries. So I was actually persuaded or convinced by the outside world to become an artist. It was not something I had in mind for myself. Today, I realise that I am not an average person and that I have an above-average creative ability. The outside world only saw it first….

Where do you get your inspiration from? Can you explain how you technically make a portrait?

I get inspired by seeing the work of other artists. I have also always been fascinated by beautiful female faces. Nature is a source of inspiration for my use of colour and texture.

My portraits on canvas start very intuitively with an abstract background. The use of colour and texture depends entirely on my mood. Then, when the background has become interesting enough, I try to discover a face in it. This also happens very intuitively. Then I sketch the face on the background with charcoal or pencil and in some cases directly with acrylic paint. I usually use photographic material as a reference to give a realistic look. Then I work on the face with as little paint as possible and think about what is needed for the finish in order to get a strong whole.

Your work is a mixture of expressionism and abstraction. Why this choice of style to enhance the female face?

I find abstract work more interesting than realistic work. It touches me sooner and also leaves more room for imagination. As an artist, I can also express my intuitions and feelings in abstraction and expressionism. And those are my greatest motivations to create.

How important is the mix of media and especially the expressionist choice of colours?

My intuition and feelings are the biggest motivators and I can express them well in the way I use paint or pastel. I allow myself quite a lot of freedom with many wild and impetuous actions, whereas when creating the face I am very controlled and precise. And my choice of medium allows me to do all these things. My use of colour is determined by my taste and mood. They are mostly earthy and natural colours. I actually work with a limited colour palette, but my colours mix beautifully with each other. That’s very important to me, because I let the colours flow into each other.

What are your plans after two years of uncertainty about the pandemic? It promises to be the year of Venus, beauty, and positive female energy.

My future plans are to continue painting and I hope to be able to sell my works. The latter I’d better let others do, because selling myself is not really my strong suit. I also think that teaching on a small scale is a nice addition to my work. I can express my passion for portraiture, and I also appreciate the social aspect.

I would like to sincerely thank Marieke Samuels for her time and, while waiting to have her as a welcome guest again at the Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, I would like to invite you to visit her website and her instagram page, as well as to recommend a visit to her atelier in Etten-Leur near Breda.

To watch the video on YouTube, this is the link.

Domanda all’artista: Marieke Samuels

Posted on November 9, 2022October 28, 2022 by criticoarte in Blog, Blog ita

Oggi sono davvero contenta di presentare un’artista conosciuta poco più di un anno fa in occasione della Mostra collettiva Donna 2021, organizzata da Giulio Pettinato e dal Centro Arte Castel Gandolfo a cui ho potuto collaborare (settembre, Sala Nagasawa via Appia Antica, Roma): Marieke Samuels dal Brabante, e più precisamente da Etten-Leur. Per i lavori dell’artista olandese, fino da subito, è scoppiata la scintilla grazie alla forte ma delicata personalità e sensibilità che ne traspare: le sue protagoniste femminili emergono come antichi affreschi dal supporto che viene trattato in maniera espressionistica ed astratta da un mix di tecniche. Delicate ma determinate, le protagoniste emergono dalla tela come se fossero apparizioni spirituali rimaste a lungo imprigionate: una versione contemporanea e divina delle Grazie che scrutano l’osservatore interrogandolo. Dopo avere rappresentato l’artista a Roma e successivamente in una mostra collettiva invernale ad Appelscha, per quasi tutto il 2022 ho avuto il piacere di ospitarla presso la piccola Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde riscuotendo molti favori ed apprezzamenti per la sua poetica artistica.

Vorrei ora dare la parola a Marieke Samuels per dare modo ai lettori di conoscerla meglio.

Come e quando è nata l’artista che c’è in te?

L’artista è nata gradualmente. Tutto è iniziato lentamente con la mia prima mostra nel 2007. Sono stata invitata dalla nonna di un compagno di classe dei miei figli, che organizzava le mostre nell’edificio del suo datore di lavoro. Su sua insistenza, ho accettato di esporre i miei lavori. Pensava che il mio lavoro fosse di qualità. Gradualmente sono seguite altre mostre. Poi mi è stato chiesto se avessi voluto insegnare e alcuni galleristi mi hanno invitato nelle loro gallerie. Quindi, in realtà, sono stato persuasa o convinta dal mondo esterno a diventare un artista. Non è una cosa che avevo in mente per me stessa. Oggi mi accorgo di non essere una persona media e di avere una capacità creativa superiore alla media. Il mondo esterno l’ha visto solo prima…

Da dove trai ispirazione? Puoi spiegare come crei tecnicamente un ritratto?

Mi ispiro vedendo il lavoro di altri artisti. Mi hanno sempre affascinato anche i bei volti femminili. La natura è una fonte di ispirazione per il mio uso del colore e delle texture.

I miei ritratti su tela iniziano in modo molto intuitivo con uno sfondo astratto. L’uso del colore e della texture dipende interamente dal mio stato d’animo. Poi, quando lo sfondo è diventato abbastanza interessante, cerco di scoprirvi un volto. Anche questo avviene in modo molto intuitivo. Poi abbozzo il volto sullo sfondo con il carboncino o la matita e in alcuni casi direttamente con la pittura acrilica. Di solito uso del materiale fotografico come riferimento per dare un aspetto realistico. Poi elaboro il viso con la minor quantità di vernice possibile e considero ciò che è necessario per la finitura per ottenere un insieme forte.

Il tuo lavoro è un misto di espressionismo e astrazione. Perché questa scelta di stile per valorizzare il viso femminile?

Io stesso trovo il lavoro astratto più interessante di quello realistico. Mi tocca prima e lascia anche più spazio all’immaginazione. Quando lavoro come artista, posso anche esprimere le mie intuizioni e i miei sentimenti nell’astrazione e nell’espressionismo. E queste sono le mie più grandi motivazioni per creare.

Quanto è importante il mix di media e soprattutto la scelta espressionista dei colori?

La mia intuizione e i miei sentimenti sono i più grandi motivatori e riesco ad esprimerli bene nel modo in cui uso la pittura o il pastello. Mi concedo una discreta libertà con molte azioni selvagge e impetuose, mentre quando creo il viso sono molto controllato e preciso. E la mia scelta dei media mi permette di fare tutte queste sfaccettature. Il mio uso del colore è determinato dal mio gusto e dal mio umore. Si tratta principalmente di colori terrosi e naturali. In realtà lavoro con una tavolozza di colori limitata, ma i miei colori si mescolano magnificamente tra loro. Per me è molto importante perché lascio che i colori fluiscano l’uno nell’altro.

Dopo 2 anni di incertezza della pandemia, quali sono i tuoi piani futuri? Promette di essere l’anno di Venere, della bellezza e dell’energia femminile positiva.

I miei progetti futuri sono di continuare a dipingere e spero di riuscire a vendere le mie opere. Quest’ultimo è preferibile che sia fatto da altri, dato che vendere me stesso non è proprio il mio forte. Trovo inoltre che insegnare su piccola scala sia una bella aggiunta alla realizzazione del mio lavoro. Posso esprimere la mia passione per il ritratto e apprezzo anche l’aspetto sociale.

Vorrei ringraziare di cuore Marieke Samuels per il tempo che ci ha dedicato e, nell’attesa di averla ancora come gradita ospite presso la Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde, vorrei invitarvi a visitare il suo sito e la sua pagina istagram, oltre che a consigliarvi di visitarla direttamente nel suo Atelier ad Etten-Leur vicino a Breda.

Per vedere il video su YouTube, questo è il link.

Het portreit van de ziel

Posted on April 30, 2022May 27, 2022 by criticoarte in Blog, blog-nl

“De animatie van het doek is een van de moeilijkste problemen van de schilderkunst.”

(Alfred Sisley)

De evolutie van het portret in de kunstgeschiedenis kan worden gelijkgesteld met de evolutie van de weergave van de beeltenis van de kindertijd naar de volwassenheid. De impuls om portretten te schilderen is een spontane en primordiale noodzaak: vertrekkend van een opzettelijk portret komen we, dankzij de persoonlijke groei van de kunstenaar, tot het fysionomische portret dat niet alleen concrete somatische kenmerken heeft, maar ook het psychologische karakter, de spiritualiteit en het morele oordeel van de geportretteerde analyseert. Ook al werd het in de oudheid beschouwd als een genre dat inferieur is aan het historische tafereel, voor sommige historici is het portret het oudste en meest verbreide artistieke genre dat de ontwikkeling van de cultuur van de samenleving tastbaar volgt: er zijn maar weinig historische tijdperken en beschavingen waarin het portret niet aan bod komt.

De tentoonstelling Het portreit van de ziel wil dus de hedendaagse situatie documenteren van dit genre dat altijd een grote aantrekkingskracht heeft gehad. De zes aanwezige kunstenaars hebben het doel van Alfred Sisley (1839-1899) bereikt: zij hebben een ontwikkelingsstadium bereikt waarin zij in staat zijn het onderwerp van het werk te animeren, dat wil zeggen dat zij ziel en geest in het materiaal brengen door er hun persoonlijke artistieke en creatieve toets aan toe te voegen. Laten we ze beter leren kennen.

Sinds 2015 concentreert de Milanese kunstenares Susanna Maccari zich op de analyse van de vrouwelijke figuur in aquarellen: haar vitale en waterige toetsen zijn elegant en delicaat, en tonen de innerlijke kracht, schoonheid en intelligentie van de vrouw met pasteltinten van uiterste verfijning.

Met een heel andere techniek onderzoekt de kunstenaar Leonardo Vecchiarino uit Foggia ook de schoonheid van de hedendaagse vrouw: fascinerende moderne nimfen met een prerafaëlitische inslag (19e eeuw), geschilderd in olieverf met bleke, koude kleuren, worden geplaatst in volkomen surrealistische symbolische contexten die bestaan uit collages met fragmenten uit het dagelijks leven.

Een andere belangrijke exponent van de hedendaagse Lombardische portretkunst is ongetwijfeld de kunstenaar Giorgio Riva, die ons met zijn werken op hout ertoe aanzet de vrouwenfiguur te interpreteren in een dromerige, symbolische en transcendente versie die doet denken aan de Art Nouveau (1890-1910): de ruimten worden in de tijd opgeschort en stralen rust en harmonie uit dankzij de kleur en de grafische oogjes die het beeld creëren.

De jonge Bresciaanse kunstenares Laura Zani, een nieuwkomer in het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland dat door Manzoni Kunst Galerie wordt gesteund, is bij verzamelaars ook bekend om haar inktwerken en fine art prints met kinderportretten. Dankzij het spel van het licht en de transparantie van de gebruikte media creëert de kunstenares een zuiver universum waarin gratie natuurlijk is en, zoals ze zelf zegt, “waar je nog kunt hopen dat alles mogelijk is en waar je toevallig zeemeerminnen ontmoet”.

De enige Nederlandse portrettiste in de tentoonstelling is de Brabantse Marieke Samuels, die dankzij haar artistieke poëtica de geportretteerde vrouw uit het abstracte doek laat oprijzen als ware het een visioen uit een droom: de toeschouwer krijgt zo de gedachte en de essentie van de protagoniste te pakken.

Wat de beeldhouwkunst betreft, is de enige beeldhouwer in de galerie Claudio Caporaso uit Ligurië, die zich concentreert op de diepgaande en voortdurend veranderende identiteiten van de onderwerpen in brons. De geportretteerde lijdende zielen zijn geïdealiseerd en schetsen met grote gevoeligheid de hedendaagse geest van de mens.

De tentoonstelling Het portreit va de ziel geeft zo een volledig beeld van de hedendaagse maatschappij, realistisch in haar fenomenale kant, voortdurend op zoek naar een ontsnapping uit de dagelijkse angsten door middel van symboliek, dromen, emoties en illusies.

29 april – 26 juni 2022

Manzoni Kunst Galerie (Snellingerdijk 122, Oosterwolde)

English version

The portrait of the soul

“The animation of the canvas is one of the most difficult problems of painting.”

(Alfred Sisley)

The evolution of the portrait in the history of art can be equated with the evolution of the reproduction of the image from childhood to adulthood. The impulse to paint portraits is a spontaneous and primordial necessity: starting from an intentional portrait we arrive, thanks to the personal growth of the artist, at the physiognomic portrait that not only has concrete somatic features but also analyses the psychological character, spirituality and moral judgement of the subject. Even though in ancient times it was considered an inferior genre to the historical scene, for some historians the portrait is the oldest and most widespread artistic genre that tangibly follows the development of society’s culture: there are very few historical epochs and civilisations in which the portrait is not taken into consideration.

The exhibition Het portreit van de ziel thus aims to document the contemporary situation of this genre that has always had great appeal. The six artists present have achieved Alfred Sisley’s (1839-1899) goal: they have reached a stage of evolution where they are able to animate the subject of the work, that is to say, they infuse soul and spirit into the material by adding their personal artistic and creative touch. Let’s get to know them better.

Since 2015, Milanese artist Susanna Maccari has been concentrating on analysing the female figure in watercolours: her vital and watery touches are elegant and delicate, and show the inner strength, beauty and intelligence of women with pastel tones of extreme refinement.

With an extremely different technique, the artist Leonardo Vecchiarino from Foggia also investigates the Beauty of contemporary women: fascinating modern nymphs with a Pre-Raphaelite flavour (19th century), painted in oils with pale, cold colours, are set in completely surreal symbolic contexts made of collages showing fragments of everyday life.

Another important exponent of contemporary Lombard portraiture is certainly the artist Giorgio Riva who, with his works on wood, encourages us to interpret the female figure in a dreamlike, symbolic and transcendental version reminiscent of Art Nouveau (1890-1910): the spaces are suspended in time and convey calm and harmony thanks to the colour and graphic eyelets that create the image.

The young Brescian artist Laura Zani, a newcomer to the Contemporary Italian Art in the Netherlands project supported by Manzoni Kunst Galerie, is also well known to collectors for her ink works and fine art prints featuring portraits of children. Thanks to the play of light and the transparency of the media used, the artist creates a pure universe in which grace is natural and, as she herself says, “where you can still hope that anything is possible and where you happen to meet mermaids”.

The only Dutch portraitist in the exhibition is Marieke Samuels from Brabant who, thanks to her artistic poetics, makes the portrayed female subject emerge from the abstract canvas as if it were a vision from a dream: the spectator thus grasps the thought and essence of the protagonist.

As far as sculpture is concerned, the only sculptor in the gallery is Claudio Caporaso from Liguria, who concentrates on the profound and constantly changing identities of his bronze subjects. The suffering souls portrayed are idealised and sketch the contemporary spirit of the human being with great sensitivity.

The exhibition Het portreit va de ziel thus fully captures today’s contemporary society, realistic in its phenomenal side, constantly searching for an escape from everyday anxieties through symbolism, dreams, emotions and illusions.

Il ritratto dell’anima

Posted on April 29, 2022April 29, 2022 by criticoarte in Blog, Blog ing, Blog ita

“L’animazione della tela è uno dei più difficili problemi della pittura.”

(Alfred Sisley)

L’evoluzione del ritratto nella storia dell’arte può essere equiparata all’evoluzione della riproduzione dell’immagine dall’età infantile all’età adulta. L’impulso al ritratto è una necessità spontanea e primordiale: partendo da un ritratto intenzionale si arriva, grazie alla crescita personale dell’artista, al ritratto fisiognomico che oltre ad avere tratti somatici concreti analizza anche il carattere psicologico, la spiritualità e il giudizio morale del soggetto. Anche se anticamente è stato considerato un genere inferiore alla scena storica, per alcuni storici il ritratto è il genere artistico più antico e diffuso che segue tangibilmente lo sviluppo della cultura della società: sono davvero rare le epoche storiche e le civiltà in cui il ritratto non viene preso in considerazione.

La mostra Het portreit van de ziel vuole così documentare la situazione contemporanea di questo genere che ha sempre avuto grande fascino. I sei artisti presenti hanno raggiunto l’obiettivo che si prefiggeva Alfred Sisley (1839-1899): sono giunti a uno stadio evolutivo in cui riescono ad animare il soggetto dell’opera, ossia, infondono anima e spirito alla materia aggiungendo il loro personale tocco artistico-creativo. Andiamo a conoscerli meglio.

L’artista milanese Susanna Maccari dal 2015 si sta concentrando nell’analisi della figura femminile ad acquarello: i suoi tocchi vitali ed acquosi sono eleganti e delicati, e mostrano la forza interiore, la bellezza, l’intelligenza della donna con toni pastello di un’estrema raffinatezza.

Con una tecnica estremamente diversa, anche l’artista foggiano Leonardo Vecchiarino indaga la Bellezza della donna contemporanea: affascinanti ninfe moderne dal sapore Preraffaelitico (XIX secolo), dipinte ad olio con colori pallidi e freddi, sono inserite in contesti simbolici completamente surreali realizzati a collage che mostrano frammenti di quotidianità.

Un altro esponente importante per la ritrattistica lombarda contemporanea è certamente l’artista Giorgio Riva che, con le sue opere su legno, stimola ad interpretare la figura femminile in una versione onirica, simbolica e trascendentale che ricorda l’Art Nouveau (1890-1910): gli spazi sono sospesi nel tempo e trasmettono calma e armonia grazie al colore e agli occhielli grafici che creano l’immagine.

Anche la giovane artista bresciana Laura Zani, new entry del progetto Arte italiana contemporanea in Olanda sostenuto dalla Manzoni Kunst Galerie, è ormai conosciuta ai collezionisti per le sue opere ad inchiostro e per le stampe fine art che hanno per soggetto i ritratti di bambini. Grazie ai giochi di luce e alla trasparenza del media usato, l’artista crea un universo puro in un cui la grazia è naturale e, come dice lei stessa “dove si può ancora sperare che tutto sia possibile e dove capita di incontrare le sirene”.

Unica ritrattista olandese in mostra è Marieke Samuels dal Brabante che, grazie alla sua poetica artistica fa fuoriuscire dalla tela astratta il soggetto femminile ritratto come se fosse una visione di un sogno: lo spettatore coglie così il pensiero e l’essenza della protagonista.

Per quanto riguarda la scultura, l’unico scultore presente in galleria è il ligure Claudio Caporaso che si concentra sulle identità profonde in continuo mutamento dei soggetti realizzati in bronzo. Le anime sofferenti ritratte vengono idealizzate e tratteggiano con grande sensibilità lo spirito contemporaneo dell’essere umano.

La mostra Het portreit va de ziel coglie quindi in pieno la società contemporanea odierna, realista nella sua parte fenomenica, alla constante ricerca di una via di fuga dalle inquietudini quotidiane tramite le simbologie, i sogni, le emozioni e le illusioni.

29 aprile – 26 giugno 2022

Manzoni Kunst Galerie (Snellingerdijk 122, Oosterwolde)

English version

The portrait of the soul

“The animation of the canvas is one of the most difficult problems of painting.”

(Alfred Sisley)

Woord aan de kunst!

Posted on December 22, 2021January 24, 2022 by criticoarte in Blog, blog-nl

Heb je je ooit afgevraagd wat de functie van Kunst is? Zoals bij deze gelegenheid, telkens wanneer wij de gelegenheid hebben kunst te ontmoeten, hebben wij een aangenaam gevoel van welzijn en verbetering, een echte innerlijke verrijking: actieve toeschouwers worden beeldhouwers en schilders tegelijk met de kunstenaars die het werk hebben gemaakt en, zoals Klimt (1862 – 1918) aan het begin van de 20e eeuw zei, “wij noemen kunstenaars niet alleen de scheppers, maar ook degenen die van kunst genieten, dat wil zeggen, die in staat zijn artistieke creaties met hun ontvankelijke zintuigen te herbeleven en te evalueren”.

Het doel van kunst en cultuur is de waarnemer zowel de smaak voor persoonlijke ontdekking bij te brengen als zijn eigen maatstaf voor evaluatie te ontwikkelen. Dit betekent niet alleen ‘het is mooi, ik vind het mooi’ of ‘het is lelijk, ik vind het niet mooi’, maar vrij zien, invoelen, denken en handelen. Door hun verborgen boodschappen leren kunstwerken ons vragen te stellen om het heden te begrijpen en een steeds ruimer perspectief te krijgen, zelfs tot het punt dat ze een gevoel van transcendentie stimuleren. Hoe meer ART de kijker ertoe brengt zichzelf in vraag te stellen, hoe meer hij een betere burger zal worden omdat hij in staat zal zijn kritisch na te denken zonder de massa te volgen.

KUNST is geen nutteloze en ijdele bezigheid, maar een levensoefening, een levensproject dat de mens onsterfelijkheid geeft en de menselijke wil toont om tot transcendentie te komen. Om de werken zo goed mogelijk te kunnen waarnemen, heeft de toeschouwer een kwalitatief geldige tijd nodig om zijn eigen mening te vormen, zoals Kandinskij (1866 – 1944) zei “kunst overschrijdt de grenzen waarin de tijd haar zou willen comprimeren en geeft de inhoud van de toekomst aan”: voorbijgaand aan de oppervlakkigheid en onoplettendheid als gevolg van het hedendaagse massamediale bombardement, leert de verlengde tijd van bloei de mensen de werken te voelen als een kostbaar geschenk. Uitgaande van de zintuiglijke gegevens en overgaand in emoties, kritische analyse en oriëntatie van handelingen, leert de kunst ons bezit te nemen van onze tijd om haar te ontmoeten in de diepste innerlijkheid.

1 december 2021 – 14 Februari 2022

www.kunstcafeappelscha.nl

Participating artists:

Maurizio Brambilla, painter, Italy

Claudio Caporaso, sculptor, Italy

Gianluca Cremonesi, painter, Italy

Marina De Carlo, painter, Italy

Gianni Depaoli, conceptual artist, Italy

Sonja Hooglander, painter, Netherlands

Rob Koedijk, painter, Netherlands

Susanna Maccari, painter, Italy

Giulio Pettinato, painter, Italy

Helga Renders, sculptress, Germany

Giorgio Riva, painter, Italy

Marieke Samuels, painter, The Netherlands

Gianluca Somaschi, painter, Italy

Fabrizio Spadini, painter, Italy

Ilaria Sperotto, painter, Italy

Helma Van De Water, ceramist, Netherlands

Leonardo Vecchiarino, painter, Italy

Frank Vincent, sculptor, Netherlands

English version:

Have you ever asked yourself what the role of Art is? As on this occasion, every time we have the opportunity to meet art we have a pleasant sensation of well-being and improvement, a real inner wealth: active spectators become sculptors and painters at the same time as the artists who created the work and, as Klimt (1862 – 1918) said at the beginning of the 20th century, one “calls artists not only the creators, but also those who enjoy art, that is, who are able to relive and value artistic creations with their receptive senses”.

The purpose of ART and culture is to educate the observer both to a taste for personal discovery and to develop his own yardstick of judgement. This does not mean just ‘it’s beautiful, I like it’ or ‘it’s ugly, I don’t like it’ but to see, feel empathically, think and act freely. Thanks to their hidden messages, works of art teach us to ask questions in order to understand the present and to have an increasingly broader perspective, even to the point of stimulating a sense of transcendence. The more ART leads the viewer to question himself, the more he will become a better citizen because he will be able to think critically without following the masses.

ART is not a futile and idle activity, but an exercise in life, a life project that gives immortality to man and shows the human will to reach transcendence. In order to best understand the works of art, the observer needs a qualitative amount of time to create his or her own opinion. As Kandinskij (1866 – 1944) said, “art goes beyond the limits in which time would like to compress it and indicates the content of the future”: going behind the superficiality and inattention due to the contemporary mass media bombardment, the extended time of viewing teaches people to feel the works of art as a precious gift. Starting from the sensory data and passing through emotions, critical analysis and the orientation of actions, art teaches us to take possession of our time to meet it in the deepest interiority.