Tag: milan

NATALIA CODEVILLA E LA RICERCA DEL COLORE ATMOSFERICO

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ing, Blog ita, blog-nl

A grande richiesta riposto una critica d’arte che avevo scritto tempo fa: la poetica artistica di Natalia Codevilla, pittrice di talento di origini russe ma in stanza a Milano, evoca forti emozioni e per questo motivo piace molto agli appassionati d’arte. Oltre che in italiano, ripropongo lo scritto più sotto anche in inglese ed in olandese.

By popular demand, I am re-posting an art criticism I wrote some time ago: the artistic poetics of Natalia Codevilla, a talented painter of Russian origin but based in Milan, evokes strong emotions and is therefore very popular with art lovers. As well as in Italian, I am also proposing the article below in English and Dutch.

Op veler verzoek plaats ik opnieuw een kunstkritiek die ik enige tijd geleden schreef: de artistieke poëtica van Natalia Codevilla, een getalenteerde schilderes van Russische afkomst maar gevestigd in Milaan, roept sterke emoties op en is daarom zeer geliefd bij kunstliefhebbers. Behalve in het Italiaans, stel ik het onderstaande artikel ook voor in het Engels en het Nederlands.

Pur essendo un’artista poliedrica interessata a diverse tecniche, la parte più consistente della produzione artistica di Natalia Codevilla è stata eseguita a partire dall’inizio del XXI secolo con innumerevoli paesaggi naturalistici di valore impressionistico e dipinti floreali di chiaro carattere decorativo e simbolico.

L’artista milanese di origini russe abbandona definitivamente il disegno preparatorio per poter ricreare la realtà che la circonda attraverso il suo talento e le sue emozioni, la sua memoria storica e le immagini a lei care (come diceva Charles Baudelaire nel 1859 “qualsiasi luogo naturale non ha valore se non per la sensazione attuale che l’artista sa introdurre”), senza per questo rinunciare a un volume di forme dato dal colore stesso, proprio come nelle opere di Paul Cézanne (1839-1906) e Camille Pisarro (1830-1903 ), i due massimi esponenti del movimento impressionista del XIX secolo. È il colore che rende la profondità atmosferica dell’aria e dei soggetti presi in esame: grazie a una stesura rapida e precisa, ed in alcuni casi con l’uso di sottili velature, il colore si imprime sulla tela con tratti materici pulsanti e vivi, brevi e brillanti, che recuperano il senso dell’immediato e della realtà.

Nei suoi paesaggi russi e siberiani, mediterranei, americani, africani, cinesi e giapponesi, Natalia Codevilla riesce a ricreare il realismo e la verità ottica della natura con l’impressione della realtà, come si può vedere in Winter-Spring, melting snow del 2002 dove l’artista evoca chiaramente la tecnica di Claude Monet (1840-1926) ed in particolare la sua Impression: Soleil levant (1872, oggi al Musée Marmottan di Parigi): nella pittura della pittrice c’è la visione di un fenomeno naturale nato nei suoi aspetti impalpabili; il mondo reale viene così smaterializzato in una luminosità evanescente che lo rende più evocato che descritto.

Grazie alla sua esperienza e a tutto ciò che ha visto ed amato, direttamente e indirettamente, l’artista estrapola la memoria e la imprime sulla tela con un gesto rapido, quasi a macchia, che ricorda molto da vicino la tecnica della corrente dei Macchiaioli (seconda metà dell’Ottocento). Ne sono un esempio le tele con Paesaggio russo sul fiume Volga del 2005, Strada nel bosco, Autunno del 2012, Ruscello nel bosco del 2012, Paesaggio italiano con fiume del 2015, Paesaggio russo con prato di betulle del 2017, ed infine Sardegna, Mare in tempesta con barca a vela Liberty del 2018, in cui il fruscio delle fronde degli alberi e la potenza dell’acqua sono resi da piccole pennellate di materia macchiata.

Infine, in altre opere paesaggistiche, come nel Passo dello Stelvio del 2005, nei Giardini pubblici di Milano del 2008, nel Lago Hanghzou della primavera 2014 e nel Paesaggio russo con betulle e ninfee del 2015, Natalia Codevilla va oltre: per rendere al meglio i riflessi dell’acqua, l’evanescenza del cielo e la profondità delle montagne, l’artista procede attraverso velature leggere, sfumate e omogenee di ascendenza leonardesca, prendendo così in considerazione sia la prospettiva aerea che quella cromatica.

La produzione della pittrice milanese è anche ricca di dipinti che hanno come soggetto i fiori, non più considerati come un semplice accessorio, un’arte minore, al servizio dell’arte maggiore come abbiamo assistito con l’evoluzione della storia dell’arte, ma come un genere con un proprio chiaro valore decorativo e simbolico. Nate dalla vita e dalla bellezza femminile, le opere di Natalia Codevilla non possono quindi essere definite nature morte o Vanitas, ma veri e propri esempi di riproduzione impressionista della natura che gioca con forme, volumi e colori. Come si può vedere in Fucsia al vento del 2008 (che ricorda l’impianto compositivo e cromatico dell’Altalena del 1767 di Jean-Honoré Fragonard e oggi alla Wallace Collection di Londra), in Girasoli grandi del 2008, in Rosa del Roseto di Monza del 2012, in Rose gialle Joy del 2018 e in Vaso blu con iris bianco del 2018, le pennellate cremose impresse sulla tela con tocchi guizzanti ricordano da vicino le composizioni floreali di Claude Monet e Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), senza però dimenticare il ritmo e la proporzione, l’equilibrio e l’armonia che sono il biglietto da visita di Natalia Codevilla.

NATALIA CODEVILLA AND THE SEARCH FOR ATMOSPHERIC COLOUR

Although she is a multifaceted artist interested in various techniques, the bulk of Natalia Codevilla’s artistic production has been carried out since the beginning of the 21st century with countless naturalistic landscapes of impressionistic value and floral paintings of a clearly decorative and symbolic nature.
The Milanese artist of Russian origin definitively abandoned the preparatory drawing in order to recreate the reality that surrounds her through her talent and her emotions, her historical memory and the images she holds dear (as Charles Baudelaire said in 1859 “any natural place has no value except for the current sensation that the artist knows how to introduce”), without renouncing the volume of form provided by the colour itself, just as in the works of Paul Cézanne (1839-1906) and Camille Pisarro (1830-1903 ), the two greatest exponents of the 19th century Impressionist movement. It is the colour that renders the atmospheric depth of the air and of the subjects examined: thanks to a rapid and precise application, and in some cases with the use of subtle glazing, the colour is impressed on the canvas with pulsating, vivid, short and brilliant strokes that recapture the sense of the immediate and of reality.
In her Russian and Siberian, Mediterranean, American, African, Chinese and Japanese landscapes, Natalia Codevilla succeeds in recreating the realism and optical truth of nature with the impression of reality, as can be seen in Winter-Spring, melting snow of 2002 where the artist clearly evokes the technique of Claude Monet (1840-1926) and in particular his Impression: Soleil levant (1872, now at the Musée Marmottan in Paris): in the painter’s painting there is a vision of a natural phenomenon born in its impalpable aspects; the real world is thus dematerialised in an evanescent luminosity that makes it more evoked than described.
Thanks to his experience and to all that he has seen and loved, directly and indirectly, the artist extrapolates memory and impresses it on the canvas with a rapid, almost blotchy gesture that closely resembles the technique of the Macchiaioli movement (second half of the 19th century). Examples of this are the canvases Russian Landscape on the Volga River from 2005, Road in the Woods, Autumn from 2012, Stream in the Woods from 2012, Italian Landscape with River from 2015, Russian Landscape with Birch Meadow from 2017, and finally Sardinia, Stormy Sea with Liberty Sailboat from 2018, in which the rustling of the tree branches and the power of the water are rendered by small brushstrokes of stained material.
Finally, in other landscape works, such as Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in spring 2014 and Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, Natalia Codevilla goes further: in order to best render the reflections of the water, the evanescence of the sky and the depth of the mountains, the artist proceeds with light, shaded and homogeneous veils of Leonardo’s influence, thus taking into account both the aerial and chromatic perspective.
The production of the Milanese painter is also rich in paintings with flowers as their subject, no longer considered as a simple accessory, a minor art, at the service of major art as we have witnessed with the evolution of art history, but as a genre with its own clear decorative and symbolic value. Born of life and female beauty, Natalia Codevilla’s works cannot therefore be defined as still lifes or Vanitas, but as true examples of impressionist reproduction of nature playing with shapes, volumes and colours. As can be seen in Fuchsia in the Wind of 2008 (reminiscent of the compositional and chromatic layout of Jean-Honoré Fragonard’s Swing of 1767, now in the Wallace Collection in London), in Large Sunflowers of 2008, in Rose of the Monza Rose Garden of 2012, in Yellow Roses Joy of 2018 and in Blue Vase with White Iris of 2018, the creamy brushstrokes imprinted on the canvas with darting touches are closely reminiscent of the floral compositions of Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), but without forgetting the rhythm and proportion, balance and harmony that are Natalia Codevilla’s calling card.

NATALIA CODEVILLA EN DE ZOEKTOCHT NAAR ATMOSFERISCHE KLEUR

Hoewel zij een veelzijdig kunstenares is met belangstelling voor verschillende technieken, wordt het grootste deel van Natalia Codevilla’s artistieke productie sinds het begin van de 21e eeuw gerealiseerd met talloze naturalistische landschappen van impressionistische waarde en bloemschilderijen met een duidelijk decoratief en symbolisch karakter.
De Milanese kunstenares van Russische afkomst heeft de voorbereidende tekening definitief achter zich gelaten om de haar omringende werkelijkheid te herscheppen door middel van haar talent en haar emoties, haar historisch geheugen en de beelden die haar dierbaar zijn (zoals Charles Baudelaire in 1859 zei: “elke natuurlijke plaats heeft geen waarde behalve de actuele sensatie die de kunstenaar weet in te voeren”), zonder afstand te doen van het vormvolume dat de kleur zelf biedt, zoals in het werk van Paul Cézanne (1839-1906) en Camille Pisarro (1830-1903 ), de twee grootste exponenten van de 19e-eeuwse impressionistische beweging. Het is de kleur die de atmosferische diepte van de lucht en van de onderzochte onderwerpen weergeeft: dankzij een snelle en precieze toepassing, en in sommige gevallen met gebruikmaking van subtiele glacis, wordt de kleur op het doek gedrukt met pulserende, levendige, korte en briljante streken die het gevoel van het onmiddellijke en van de werkelijkheid terugbrengen.
In haar Russische en Siberische, mediterrane, Amerikaanse, Afrikaanse, Chinese en Japanse landschappen slaagt Natalia Codevilla erin het realisme en de optische waarheid van de natuur te herscheppen met de indruk van de werkelijkheid, zoals te zien is in Winter-Spring, smeltende sneeuw uit 2002 waar de kunstenares duidelijk de techniek van Claude Monet (1840-1926) oproept en in het bijzonder diens Impressie: Soleil levant (1872, nu in het Musée Marmottan in Parijs): in het schilderij van de schilder is er een visioen van een natuurverschijnsel geboren in zijn ontastbare aspecten; de echte wereld wordt zo gedematerialiseerd in een vluchtige helderheid die haar meer evocerend dan beschreven maakt.
Dankzij zijn ervaring en alles wat hij heeft gezien en liefgehad, direct en indirect, extrapoleert de kunstenaar het geheugen en drukt het op het doek met een snel, bijna vlekkerig gebaar dat sterk lijkt op de techniek van de Macchiaioli beweging (tweede helft 19e eeuw). Voorbeelden hiervan zijn de doeken Russisch landschap aan de rivier de Wolga uit 2005, Weg in het bos, Herfst uit 2012, Beek in het bos uit 2012, Italiaans landschap met rivier uit 2015, Russisch landschap met berkenweide uit 2017 en tot slot Sardinië, Stormy Sea with Liberty Sailboat uit 2018, waarin het ruisen van de boomtakken en de kracht van het water zijn weergegeven door kleine penseelstreken van gebeitst materiaal.
In andere landschapswerken, zoals Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in de lente van 2014 en Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, gaat Natalia Codevilla verder: om de weerspiegelingen van het water, de vluchtigheid van de lucht en de diepte van de bergen zo goed mogelijk weer te geven, gaat de kunstenares te werk met lichte, schaduwrijke en homogene sluiers van Leonardo’s invloed, en houdt ze dus rekening met zowel het luchtperspectief als het chromatische perspectief.
De produktie van de Milanese schilder is ook rijk aan schilderijen met bloemen als onderwerp, niet langer beschouwd als een eenvoudig accessoire, een minder belangrijke kunst, ten dienste van de grote kunst zoals we hebben gezien met de evolutie van de kunstgeschiedenis, maar als een genre met een eigen duidelijke decoratieve en symbolische waarde. De werken van Natalia Codevilla zijn geboren uit het leven en de vrouwelijke schoonheid en kunnen daarom niet worden omschreven als stillevens of Vanitas, maar als ware voorbeelden van impressionistische weergave van de natuur, spelend met vormen, volumes en kleuren. Zoals te zien is in Fuchsia in de wind uit 2008 (die doet denken aan de compositorische en chromatische indeling van Jean-Honoré Fragonards Swing uit 1767, nu in de Wallace Collection in Londen), in Grote zonnebloemen uit 2008, in Roos van de rozentuin van Monza uit 2012, in Gele rozenvreugde uit 2018 en in Blauwe vaas met witte irissen uit 2018, de romige penseelstreken die met penseelstreken op het doek zijn aangebracht, doen sterk denken aan de florale composities van Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), maar zonder het ritme en de verhoudingen, het evenwicht en de harmonie te vergeten die Natalia Codevilla’s visitekaartje zijn.

Vraag aan de kunstenaar: Maurizio Brambilla

Posted on by criticoarte in Blog, blog-nl

Twaalf jaar zijn verstreken sinds ik het genoegen en de eer had de Milanese meester Maurizio Brambilla te ontmoeten: dank zij zijn leiding en zijn raad zette ik mijn eerste stappen op het gebied van de kunstkritiek, nog vóór ik het specialisatiediploma Geschiedenis en Kunstkritiek behaalde aan de Staatsuniversiteit van Milaan. Mijn eerste presentaties op solo- en groepstentoonstellingen, mijn eerste kritieken op de hedendaagse kunst en het opstellen van mijn eerste kunstcatalogi heb ik te danken aan Maurizio Brambilla die mij in twaalf jaar kwaliteitskunst heeft laten ademen, mij heeft opgevoed en mij heeft begeleid in een competitieve en moeilijke wereld. De jaren zijn voor mij voorbijgegaan en zij zijn ook voorbijgegaan voor de Meester, die de chromatiek van zijn artistieke poëtica volledig heeft omgegooid zonder zijn persoonlijk Magisch Realisme te verraden : in de nieuwe artistieke produktie begint de toeschouwer in feite aan een reis tussen het reële en het oneirische visioen naar een volkomen transcendente wereld. De Milanese kunstenaar is al aanwezig in privécollecties in Italië, Zwitserland, Frankrijk en Duitsland, en nu is hij klaar voor de Nederlandse markt: zijn werken zijn ondergebracht bij de neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde en nemen deel aan het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland.

Maar laten we eindelijk de meester Maurizio Brambilla ontmoeten:

Wij kennen elkaar al vele jaren, maar pas onlangs heeft u zowel uw kleurenpalet, van intense en felle kleuren naar een meer spirituele monochromie, als uw schildertechniek, van olieverf naar geëmailleerde acryl, volledig veranderd: waaraan is deze radicale verandering te wijten? Vertel het ons.

Na jaren van schilderen bracht ik de magie van het voortdurend ontdekken met me mee. Was mijn vorige expressieve taal in staat om iedereen te bereiken door middel van een begrijpelijke figuratie, in mijn laatste productie van schilderijen heb ik de reflecties verdiept en probeer ik voortdurend picturaal de emoties/redeneringen over te brengen op de toeschouwer. Aanvankelijk lijkt alles een spel, maar als wij even stilstaan en deze eenvoudige beelden van mij aandachtig bekijken, vinden de emoties hun weg om uit onze gevangenis te ontsnappen en zij doen dat met een bagage van symbolen: zoals het oneindige “alfa en omega”, het dubbele paradijs, de natuur, de kunstgreep en de wedergeboorte, enz. Er is een continuïteit van onderwerpen/voorwerpen, maar ik heb veel kleuren verwijderd uit naam van het experiment en voor een stilistische groei, in termen van verfijning. De laatste jaren heb ik te maken gehad met een consequent verlies van coloristische waarheid: de nieuwe doeken zijn in feite bijna monochroom en spelen nog meer in op een introspectief en poëtisch aspect.

Uw werken zijn symbolisch en metaforisch. Wat is de diepe boodschap die u met zulke surrealistische en metafysische werken wilt overbrengen? Bent u niet bang dat het publiek van vandaag niet helemaal begrijpt wat u bedoelt?

Het verhaal is het fundament van de communicatie, de identiteit en het geheugen: het hedendaagse leven is het resultaat van het verlies van het verhaal. De schilderkunst biedt ons de mogelijkheid om opnieuw te beginnen, om uit te gaan van een aanknopingspunt, van een beeld, van een horizonlijn of een verdwijnpunt, van een kleur, van een nieuwe ordening van de vormen van het dagelijks leven. Om opnieuw te beginnen door te aanvaarden om te denken, om te fantaseren, om verbanden te leggen. In de schijnbare eenvoud van mijn composities en labyrinten is het sleutelwoord “emotie”.

Uw doeken zijn in detail bestudeerd en hebben subtiele historische en artistieke verwijzingen die echt heel actueel en eigentijds zijn. Hoe kies je de meest geschikte symboliek om op te nemen?

Het beeld is de bron die ons in staat stelt buiten de grenzen van de werkelijkheid te treden, een lokmiddel te gebruiken, een licht om een andere horizon te bereiken, uit te breiden naar een andere ruimte. Een keu wordt in mijn schilderijen de vertelling, van metaforen van het leven in het algemeen. Het sleutelwoord is visionair. Mijn onderwerpen komen voort uit de vormen en kleuren van een alledaagse werkelijkheid. Eenmaal bevrijd van het dagelijks gebruik en gezuiverd, worden zij herboren in een andere werkelijkheid, parallel aan de werkelijkheid zelf, en krijgen zij een andere betekenis. Mijn onderzoek wordt beheerst door de innerlijke blik. Een gedefinieerde of ongedefinieerde ruimte waaruit mijn beelden voortkomen, gemaakt met alledaagse voorwerpen (dozen, potten, parallellepipeda, kegels, labyrinten, bollen, papier) die hun eigen licht afgeven ondergedompeld in een mist die de compositie van het schilderij omhult. Mijn ideeën komen voort uit de alledaagse werkelijkheid, de vormen en de ton sur ton kleuren interesseren mij alleen wanneer zij iets totaal anders in mij oproepen of door een nieuw licht worden verlicht, diffuus in het creëren van een emotie van mijn ervaring en mijn verhaal.

Ik stel u een filosofische vraag die volgens mij al uw poëtica op basis van het Magisch Realisme kan verklaren: wat is voor u Harmonie?

In deze laatste jaren van mijn werk heb ik me ontdaan van de conventionele kleuren van de dingen en de figuren om het licht en de schaduwen belangrijker te maken en een bijna zwevende voorstelling te maken van de stilte, een verre nederzetting van de gedachte, het zijn wanneer alles al voorbij lijkt te zijn, wanneer het lawaai van de wereld niet meer komt en een adem van slechts een lettergreep het gebruikelijke kostbare goed is dat zich verzet. Zo zie ik in deze laatste werken graag de ontmoeting met een fragment van de wereld die zich voor onze ogen organiseert. Want het idee, het concept dat ik wil uitdrukken is leven en vitaliteit te geven aan deze picturale voorstellingen van mij. Vitaliteit is geen fysieke of organische eigenschap, het is het innerlijke geestelijke leven: de schilderkunst is niet de plaats van het niets maar de manifestatie van het bestaan.

Laten we het over de toekomst en projecten hebben. Hoe is de Groep van 6 – Eoykos die ik jaren geleden in Milaan heb mogen presenteren? Zijn er nieuwe data om in uw agenda te noteren?

De Groep van 6 – Eoykos ligt stil om de redenen die we allemaal kennen. De laatste tentoonstelling van de groep vond plaats in Annely Haute Savoie Frankrijk (stand nr. 74). We hopen weer te beginnen als alles bijna weer normaal is. Intussen verkocht ik in 2019/20 met veel voldoening nr. 2 schilderijen in het veilinghuis Ambrosiana Arte in Milaan. Wat mijn persoonlijke tentoonstellingen betreft, zal ik trachten deze tegen het einde van het jaar te organiseren: misschien Praag, Milaan en Mantua. Aan het einde van het jaar 2021 zal mijn IVe monografie met grote voldoening verschijnen, omdat zij de laatste drie jaar van mijn nieuwe manier van schilderen zal omvatten: de titel van de monografie zal zijn “Labyrinten en composities van de ziel”.

Ik dank Maestro Maurizio Brambilla hartelijk voor zijn medewerking en aandacht bij het beantwoorden van vragen. Ik wil de lezers erop wijzen dat zij altijd welkom zijn bij Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde en dat zij de werken van de Maestro ook online kunnen bekijken op www.criticoarte.org/galleria-gallery/maurizio-brambilla/. Werken van grote historische en picturale waarde, van hoge uitvoerende kwaliteit, tegen prijzen die werkelijk binnen ieders bereik liggen.

Ask the artist: Maurizio Brambilla

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ing

Twelve years have passed since I had the pleasure and the honour of meeting the Milanese master Maurizio Brambilla: thanks to his guidance and advice, I took my first steps in the field of art criticism even before I obtained my Master’s degree in Art History and Art Criticism at the Università Statale di Milano. I owe my first presentations at solo and group exhibitions, my first contemporary art criticism, and the drafting of my first art catalogues to Maurizio Brambilla, who in twelve years made me breathe quality art, and who brought me up and accompanied me in a competitive and difficult-to-manage world. The years have gone by for me and they have also gone by for the Master, who has completely revolutionised the colour scheme of his artistic poetics without betraying his personal Magic Realism: in his new artistic production, the observer begins a journey between reality and oneiric vision towards a completely transcendental world. The Milanese artist is already present in private collections in Italy, Switzerland, France and Germany, and is now ready for the Dutch market: his works are in fact hosted at the neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde and take part in the Contemporary Italian Art in Holland project.

But let us finally get to know Maurizio Brambilla:

We have known each other for many years, but it is only recently that you have completely changed both your colour palette, from intense and bright colours to a more spiritual monochrome, and your painting technique, from oil to enamelled acrylic: what is this radical change due to? Tell us.

After years of painting, I brought with me the magic of continuous discovery. If my previous expressive language was able to reach everyone through comprehensible figuration, in this latest production of paintings I have deepened my reflections and am constantly trying to communicate emotions/reasoning pictorially to the viewer. At first it all seems like a game, but if we pause and look closely at these simple images of mine, the emotions find their way out of our prison, and they do so carry a baggage of symbols: such as the infinite “alpha and omega”, the double paradise, nature, artifice and rebirth, etc. There is a continuity of subjects/objects, and they can be seen in the pictures. There is a continuity of subjects/objects, but I have removed many colours in the name of experimentation and for stylistic growth, in terms of refinement. In recent years, I have faced a consistent loss of colouristic truth: the new canvases are in fact almost monochrome and play even more on an introspective and poetic aspect.

Your works are symbolic and metaphorical. What is the profound message you want to convey with such surreal and metaphysical works? Aren’t you afraid that today’s audience will not fully understand your intention?

Narrative is the foundation of communication, identity, and memory: contemporary life is the result of the loss of narrative. Painting offers us the possibility to start again, to start from a starting point, from an image, from a horizon line or a vanishing point, from a colour, from a new arrangement of everyday forms. To start again by accepting to think, to fantasise, to establish connections. In the apparent simplicity of my compositions and labyrinths, the key word is ’emotion’.

Your canvases are studied down to the smallest detail and have subtle historical and artistic references that are very current and contemporary. How do you choose the most suitable symbology to include?

The image is the resource that allows us to leave the limits of reality, to exploit a cue, a light to reach another horizon, to expand into another space. A cue becomes in my paintings the narration, of metaphors of life in general. The key word is visionarity. My subjects emerge from the shapes and colours of an everyday reality. Once freed from everyday use and purified, they are reborn in another reality, parallel to reality itself, taking on a different meaning. My research is governed by the inner gaze. A defined or undefined space from which my images emanate, made with everyday objects (boxes, jars, parallelepipeds, cones, labyrinths, spheres, papers) that give off their own light, immersed in a Po Valley fog that envelops the composition of the painting. My ideas are born from everyday reality, and I am interested in tone-on-tone shapes and colours only when they evoke something completely different within me or are illuminated by a new light, diffused in creating an emotion from my own experience and history.

I would like to ask you a philosophical question that I believe can explain all your poetics based on Magic Realism: what does Harmony mean to you?

In these last few years of work, I have cleaned myself of the conventional colours of things and figures to make light/shadows more important and to render an almost suspended representation of silence, a distant settlement of thought, being there when everything seems to have already passed, when the noise of the world no longer reaches us, and a barely audible breath is the usual precious good that resists. This is how I like to see in these latest works the encounter with a fragment of the world that is organised before our eyes. Because the idea, the concept I want to express is to give life and vitality to these pictorial representations of mine. Vitality is not a physical or organic attribute; it is the inner spiritual life: painting is not the place of nothingness but the manifestation of existence.

Let’s talk about the future and projects. How is the Group of 6 – Eoykos, which I had the opportunity to present years ago in Milan, progressing? Are there any new dates to mark in your diary?

The Group of 6 Eoykos is at a standstill for the reasons we all know. The last exhibition of the group took place in Annely Haute Savoie France (stand n° 74). We hope to start again when everything is almost back to normal. In the meantime, I sold in 2019/20 n° 2 paintings at the Ambrosiana Arte Auction House in Milan with much satisfaction. As for my solo exhibitions, I will try to organise them by the end of the year: perhaps Prague, Milan, and Mantua. At the end of 2021, my fourth monograph will be published with great satisfaction because it will include the last three years of my new way of painting: the title of the monograph will be “Labyrinths and Compositions of the Soul”.

I sincerely thank Maestro Maurizio Brambilla for his collaboration and attention in answering questions. I would like to remind readers that they are always welcome at the Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde and can view the Maestro’s works online at www.criticoarte.org/galleria-gallery/maurizio-brambilla/. Works of great historical and pictorial value, of high executive quality, at prices truly within everyone’s reach.

Domanda all’artista: Maurizio Brambilla

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ita

Sono passati dodici anni da quando ho avuto il piacere e l’onore di conoscere il maestro milanese Maurizio Brambilla: grazie alla sua guida e ai suoi consigli ho intrapreso i primi passi nel campo della critica d’arte ancora prima della laurea specialistica in Storia e critica dell’arte ottenuta all’Università Statale di Milano. Le prime presentazioni alle mostre personali ed in quelle collettive, le prime critiche d’arte contemporanea, la redazione dei primi cataloghi d’arte le devo a Maurizio Brambilla che in dodici anni mi ha fatto respirare Arte di qualità, mi ha cresciuta ed accompagnata in un mondo competitivo e di difficile gestione. Sono passati gli anni per me e sono passati anche per il Maestro, il quale ha completamente rivoluzionato la cromia della sua poetica artistica non tradendo il suo personale Realismo Magico: nella nuova produzione artistica, l’osservatore inizia difatti un viaggio tra il reale e la visione onirica verso un mondo completamente trascendentale. L’artista milanese è già presente in collezioni private in Italia, Svizzera, Francia e Germania, ed ora è pronto per il mercato olandese: le sue opere sono ospitate di fatti alla neo Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde e prendono parte al progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda.

Ma passiamo finalmente a conoscere in maestro Maurizio Brambilla:

Ci conosciamo da tanti anni ma solo ultimamente hai cambiato completamente sia la palette dei tuoi colori, da cromie intense e brillanti ad una monocromia più spirituale, sia la tecnica pittorica, da olio ad acrilico smaltato: a cosa è dovuto questo radicale cambiamento? Raccontaci.

Dopo anni di pittura ho portato con me la magia della scoperta continua. Se il mio linguaggio espressivo precedente riusciva a raggiungere chiunque attraverso una figurazione comprensibile, in questa mia ultima produzione di quadri ho approfondito delle riflessioni e cerco costantemente di comunicare pittoricamente allo spettatore delle emozioni/ragionamenti. Inizialmente tutto sembra un gioco ma, se ci soffermiamo e osserviamo attentamente queste mie semplici immagini, le emozioni trovano la strada per evadere dalla nostra prigione e lo fanno recando un bagaglio di simboli: come l’infinito “alfa e omega”, il doppio paradiso, la natura, l’artificio e la rinascita, ecc. C’è una continuità di soggetti/oggetti ma ho rimosso molti colori nel segno della sperimentazione e per una crescita stilistica, in termini di raffinatezza. Negli ultimi anni affronto una consistente perdita della verità coloristica: le nuove tele sono infatti quasi monocromatiche e giocano ancora di più su un aspetto introspettivo e poetico.

Le tue opere sono simboliche e metaforiche. Qual è il messaggio profondo che vuoi trasmettere con opere così surreali e metafisiche? Non hai timore che l’odierno pubblico non comprenda sino in fondo il tuo intento?

La narrazione è il fondamento della comunicazione, dell’identità e della memoria: la vita contemporanea, è il frutto della perdita della narrazione. La pittura ci offre la possibilità di ricominciare, di ripartire da uno spunto, da un’immagine, da una linea di orizzonte o da un punto di fuga, da un colore, da una nuova disposizione delle forme della quotidianità. Ricominciare accettando di pensare, di fantasticare, di stabilire connessioni. Nell’apparente semplicità delle mie composizioni e labirinti, la parola chiave è “emozione”.

Le tue tele sono studiate nei minimi dettagli e hanno sottili riferimenti storici ed artistici che sono davvero molto attuali e contemporanei. Come scegli la simbologia più adatta da inserire?

L’immagine è la risorsa che ci permette di uscire dai limiti della realtà, di sfruttare un richiamo, una luce per arrivare verso un altro orizzonte, espandersi in un altro spazio. Uno spunto diventa nei miei quadri la narrazione, di metafore della vita in generale. La parola chiave è visionarietà. I miei soggetti emergono dalle forme e dai colori di una realtà quotidiana. Una volta liberati dall’uso quotidiano e purificati, essi rinascono in un’altra realtà, parallela alla realtà stessa, assumendo un significato diverso. La mia ricerca è regolata dallo sguardo interiore. Uno spazio definito o non definito da cui si sprigionano le mie immagini, fatte con oggetti anche quotidiani (scatole, barattoli, parallelepipedi, coni, labirinti, sfere, carte) che sprigionano una luce propria immersi in una nebbia padana che avvolge la composizione del quadro. Le mie idee nascono dalla realtà quotidiana, le forme e i colori tono su tono mi interessano se non nel momento in cui evocano dentro di me qualcosa di completamente diverso o illuminato di luce nuova, diffusa nel creare un’emozione del mio vissuto e della mia storia.

Ti pongo una domanda filosofica che credo possa spiegare tutta la tua poetica fondata sul Realismo Magico: cos’è per te l’Armonia?

In questi ultimi anni di lavoro mi sono ripulito dai colori convenzionali delle cose e delle figure per rendere più importante la luce/ombre e rendere una raffigurazione quasi sospesa del silenzio, un insediamento lontano del pensiero, l’esserci quanto tutto appare già trascorso, quando il rumore del mondo ormai non giunge più e un respiro appena sillabato è il solito bene prezioso che resiste. Così mi piace vedere in questi ultimi lavori l’incontro con un frammento di mondo che si organizza sotto i nostri occhi. Perché l’idea, il concetto che voglio esprimere è quello di dare vita e vitalità a queste mie rappresentazioni pittoriche. La vitalità non è un attributo fisico o organico, è la vita spirituale interiore: la pittura non è il luogo del nulla ma la manifestazione dell’esistenza.

Parliamo di futuro e di progetti. Come procede il Gruppo dei 6 – Eoykos che ho avuto modo di presentare anni fa a Milano? Ci sono nuove date da segnare in agenda?

Il Gruppo dei 6 Eoykos è fermo per le ragioni che tutti sappiamo. L’ultima esposizione del gruppo si è svolta ad Annely Alta Savoia Francia (stand n° 74). Speriamo di ripartire quando tutto ritornerà quasi alla normalità. Nel frattempo, ho venduto nel 2019/20 n° 2 quadri alla Casa d’Asta Ambrosiana Arte a Milano con molta soddisfazione. In merito alle mie mostre personali cercherò di organizzarle entro la fine dell’anno: forse Praga, Milano e Mantova. A fine anno 2021 uscirà la mia IV monografia con molta soddisfazione perché verranno inseriti gli ultimi tre anni di questo mio nuovo modo di dipingere: il titolo della monografia sarà “Labirinti e Composizioni dell’Anima“.

Ringrazio di cuore il Maestro Maurizio Brambilla per la collaborazione e l’attenzione nel rispondere alle domande. Ricordo ai lettori che saranno sempre i benvenuti alla Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde e potranno visionare on line le opere del Maestro anche su www.criticoarte.org/galleria-gallery/maurizio-brambilla/. Opere di grande valore storico e pittorico, di alta qualità esecutiva, a prezzi davvero alla portata di tutti.