russian painter – Italian&Dutch Art by Elisa Manzoni

Alexander Sasha Parkevich (1941-2016)

Posted on August 13, 2021August 4, 2021 by criticoarte in Blog, blog-nl

Vandaag is het 13 augustus en is het niet alleen mijn verjaardag, maar ook de vijfde sterfdag van een groot kunstenaar van Russische afkomst die de hele wereld over reisde, een echte Artist of the World: Alexander Sasha Parkevich (Moskou, 1941 – Plain, 2016). In 2018 werd ik benaderd door een van Sasha’s zussen, Natalia Codevilla, zelf beeldend kunstenaar en nu gevestigd in Milaan, met de opdracht een kritische analyse te schrijven van de artistieke poëtica van haar overleden broer, die bij een herdenkingstentoonstelling in Wisconsin, Amerika, zou worden gevoegd. Ik heb het met enthousiasme aanvaard omdat de werken van Sasha Parkevich tot het hart spreken en veel gedachten en overpeinzingen losmaken. Om hem te gedenken en om hem voor te stellen aan hen die nog niet de gelegenheid hebben gehad zijn werk te zien, geef ik hier vandaag de geschreven kunstkritiek weer.
Veel plezier bij het lezen.

Sasha Parkevich, de schepper van Modern Divinities

Twee jaar zijn reeds verstreken sinds het overlijden van Aleksandr Sasha Parkevitsj (Moskou 1941 – Plain 2016), een eclectisch kunstenaar van diepgaande cultuur en moderne Renaissanceman. Sasha heeft nooit zijn verleden willen toevertrouwen, maar dankzij zijn vele werken (schilderijen, beeldhouwwerken en grafiek met schetsen en strips) die doordrongen zijn van zijn uitgesproken gevoeligheid, hebben zelfs degenen die niet het geluk hadden hem persoonlijk te kennen, nu de gelegenheid zijn transcendente, symbolische en spirituele wereld binnen te treden.

Sasha was een veelzijdig kunstenaar met meerdere passies, zoals hij zelf zei: “mensen moeten ergens een passie voor hebben”. Reeds vanaf zijn jeugd werd hij aangetrokken door literatuur, talen, kunstgeschiedenis en culturen, architectuur, tuinieren, natuur en vooral door het “doen” in de eerste persoon: Reeds tijdens zijn verblijf in Triëst, Italië (1951-1958), bracht deze levensfilosofie hem ertoe zijn eerste reproducties te maken van Italiaanse renaissancekunstwerken, die hij later, toen hij volwassen was, weer oppakte, zoals blijkt uit de snelle en onvolledige schets in zijn notitieboekje voorstellende De Madonna met kind, of Madonna van de stoel van Rafaël Sanzio, 1513-1514 nu in de Palatijngalerij van Palazzo Pitti in Florence.

Zijn meesterschap en creativiteit werden niet alleen geconsolideerd door zijn studies aan het Fine Art Institute of Indianapolis in het begin van de jaren zestig, maar ook door de talrijke reizen die hij ondernam tussen Chicago, San Francisco, Spanje, Duitsland en Mexico tussen de jaren zestig en zeventig, gedurende welke hij nooit ophield de wereld om hem heen te bestuderen en te observeren. In deze periode van twintig jaar maakte de jonge kunstenaar een groot aantal snelle schetsen van verschillende onderwerpen, waarbij hij hun ziel veranderde en voortborduurde op de vele artistieke stromingen die hij tijdens zijn pelgrimstochten waarnam. In zijn notitieboekjes ziet men liggende naakten met een duidelijk symbolistisch en expressionistisch karakter, die doen denken aan de studies van Egon Schiele, maar ook meer gecomponeerde naakten met een Matisse-gehalte en Picasso-achtige Afrikaanse maskers, zoals Vrouwen met chocoladekoekjes. In andere schetsen is de menselijke aanwezigheid terug te vinden in zeer gedetailleerde interieurscènes zoals American Gothic # II (hommage aan Mr and Mrs Grundenbacker) dat een hommage brengt aan de Amerikaanse kunstenaar Grand Wood, of in alledaagse scènes zoals Hommage aan Edward Hopper of, tenslotte, in astronomische, symbolische, surrealistische en primordiale landschappen die met een stenografische beheersing zijn weergegeven en die sterk lijken op de werken van Joan Mirò, waarvan de studie voor Menzonita Busches een voorbeeld is.

Het was echter zijn verblijf in Griekenland tussen 1983 en 1985, eerst op het eiland Santorini in het dorp Oia en daarna op het eiland Lesbos, dat de kunstenaar zijn eerste sterke impuls gaf: hier kon Sasha zich ononderbroken op zijn werk concentreren, zijn schildertechniek perfectioneren en zijn nieuwe filosofie vestigen. Wie haar snelle schetsen van de zwerfhonden van het eiland en haar houtskool op papier met Twee zwerfhonden bekijkt, ziet hoe belangrijk deze dieren waren voor het begrijpen van Moeder Natuur: in deze werken worden een nieuwe spiritualiteit en Sasha’s transcendente ziel gelegitimeerd door de wetten van de natuur, want volgens haar filosofie “zijn wij hier omdat Moeder Natuur wil dat wij hier zijn. Ons gevoel is haar gevoel. Onze hoop, aspiraties, fantasieën en eenzaamheid zijn ook van haar”. Dit betekent niet dat de kunstenaar de onderwerpen eenvoudigweg op een passieve en realistische manier heeft weergegeven; integendeel, ze zijn bewerkt volgens de emotionele waarde van de ervaring die op dat moment werd beleefd, volgens een uitgesproken subjectieve visie, in de woorden van Sasha “mijn verblijf in Santorini was de ervaring van mijn leven”. Als ik aan Santorini denk, zijn er zoveel goede herinneringen en zoveel geweldige ervaringen”. Griekenland speelde ook een andere belangrijke rol voor de kunstenaar: hier herontdekte hij zijn oude liefde voor iconografische kunst, die in Rusland tijdens het Stalin-regime zo verboden was. Parkevitsj vervaardigde verschillende iconen op hout, in verkleind formaat, met een duidelijke religieuze waarde, zoals de reproductie van de 12e-eeuwse Moeder Gods Eleousa, bekend als de Moeder van Vladimir, die zich nu in de Tretjakov Galerij in Moskou bevindt: Sasha wilde de traditionele Russische iconografische methode gebruiken met bladgoud en natuurlijke kleuren, met de hand geslepen en toegevoegd met een emulsie op basis van dooier en witte wijn, om de tweedimensionale beelden hiërarchie en uitgesproken symboliek te geven en zo de zintuiglijke wereld te verenigen met de trans-zintuiglijke en trans-temporele wereld. Al dit intense werk leverde hem de titel van Icon Painter op.

Zijn terugkeer naar Amerika eind jaren tachtig, naar het stadje Plain in Wisconsin om precies te zijn, gaf Sasha zijn tweede artistieke impuls: hier voelde hij zich eindelijk thuis en bouwde hij met eigen handen zijn atelier en privétuin om Moeder Natuur maximaal te verheerlijken. Zijn analyses en studies hielden daar niet op, want hij was voortdurend op zoek naar iets in zijn kunst en, zoals zijn zus Zora Tammer zei, “hij wilde iets moois maken met zijn handen”. Wanneer men de produktie van de kunstenaar van de laatste dertig jaar bekijkt, kan men een intens onderzoek waarnemen naar de natuur, de mens en de diepste ziel. Dankzij Francis Bacon, beroemd om zijn verontrustende en misvormde portretten die gekenmerkt worden door een gewelddadige expressionistische lading, greep Sasha in de eerste helft van de jaren negentig naar de ziel en de gevoelens van zijn onderwerpen om die uitsluitend over te brengen op hun gezichten, vervormd en gezwollen, gemaakt met instinctieve, automatische en bijna terloopse penseelstreken. Deze getransfigureerde werken omvatten olieverfschilderijen getiteld Francis Bacon hommage en King Lear, gemengde olieverf-pastelschilderijen met het portret van Dragan Parkevitsj en het portret van De gokker, alsook werken en pastelschetsen met Acht portretschema’s van kardinalen die bijna Paus werden, Zes historische personages, Zes filosofen, en Nadezjda (Hoop in het Russisch). Van dit laatste werk is het interessant op te merken wat het verbergt: tijdens zijn jeugd hoorde de kunstenaar het tragische verhaal van een jonge bruid die werd getroffen door een mysterieuze ziekte die haar uiterlijke schoonheid veranderde en haar dwong zich op te sluiten in een klooster, slechts omringd door boeken, poëzie en een kleine icoon.

Het is nu duidelijk hoe belangrijk de Russische iconen van jongs af aan waren voor Sasha Parkevitsj, maar nadat hij ze zich eigen had gemaakt, besloot hij vanaf 2000 tot aan zijn dood nieuwe Kosmische Goden te creëren, nieuwe Iconen, die hij op natuurlijke wijze en zonder moeite maakte en die, in zijn woorden: “Ik maak me nooit zorgen of het wel iets zegt of zin heeft”. Hij had zich inmiddels volledig losgemaakt uit de vicieuze cirkel van religies, die door de mensen zelf waren ingesteld om geen verantwoordelijkheid te dragen voor hun eigen daden: zijn moderne godheden waren uitsluitend spiritueel en gebaseerd op Moeder Natuur en haar wetten, waardoor hij zich ook ging bezighouden met antropologische, geologische en astronomische wetenschappen. Sasha definieerde zijn godheden in de eerste plaats als kunstvoorwerpen en zij waren voor hem “portretten van onze zielen op de goede dagen en op de slechte dagen”: Zo stellen bijvoorbeeld Galaxy salesman (olieverf op paneel), Preistess van puma-Punka of Dark figure (beide olieverf op doek), Study of a Saint (olieverf op piepschuim) en Socrates aan de rand van de cirkel (pastel op papier), vergoddelijkte menselijke zielen voor binnen verblindend gouden amandelen die opvallen in de donkere en stille kosmische ruimte. Geschilderd op een symbolische en expressionistische manier, met penseelstreken beladen met dikke materie die hen driedimensionaal maakt, overstijgen Sasha’s godheden de intentie van het onderwerp en worden pure geest, buiten de rauwe en bindende stoffelijke materie, in een Universum-Moeder Natuur die de mogelijkheid biedt om een nieuwe spirituele orde te scheppen , zoals ook te zien is in Golden Diety # II (olieverf op doek) waarin het bladgoud en de amandel (een typisch element van traditionele iconen) de overhand hebben over de hele ruimte van het doek, en zo het toppunt bereiken van het proces van vergoddelijking en volledige onthechting van de materie.

Samenvattend kan men zeggen dat Aleksandr Sasha Parkevitsj er volledig in geslaagd is zijn doel te bereiken: zichzelf alleen bekend maken door middel van zijn kunstwerken.

Milaan Mei 2018

NATALIA CODEVILLA E LA RICERCA DEL COLORE ATMOSFERICO

Posted on August 2, 2021July 30, 2021 by criticoarte in Blog, Blog ing, Blog ita, blog-nl

A grande richiesta riposto una critica d’arte che avevo scritto tempo fa: la poetica artistica di Natalia Codevilla, pittrice di talento di origini russe ma in stanza a Milano, evoca forti emozioni e per questo motivo piace molto agli appassionati d’arte. Oltre che in italiano, ripropongo lo scritto più sotto anche in inglese ed in olandese.

By popular demand, I am re-posting an art criticism I wrote some time ago: the artistic poetics of Natalia Codevilla, a talented painter of Russian origin but based in Milan, evokes strong emotions and is therefore very popular with art lovers. As well as in Italian, I am also proposing the article below in English and Dutch.

Op veler verzoek plaats ik opnieuw een kunstkritiek die ik enige tijd geleden schreef: de artistieke poëtica van Natalia Codevilla, een getalenteerde schilderes van Russische afkomst maar gevestigd in Milaan, roept sterke emoties op en is daarom zeer geliefd bij kunstliefhebbers. Behalve in het Italiaans, stel ik het onderstaande artikel ook voor in het Engels en het Nederlands.

Pur essendo un’artista poliedrica interessata a diverse tecniche, la parte più consistente della produzione artistica di Natalia Codevilla è stata eseguita a partire dall’inizio del XXI secolo con innumerevoli paesaggi naturalistici di valore impressionistico e dipinti floreali di chiaro carattere decorativo e simbolico.

L’artista milanese di origini russe abbandona definitivamente il disegno preparatorio per poter ricreare la realtà che la circonda attraverso il suo talento e le sue emozioni, la sua memoria storica e le immagini a lei care (come diceva Charles Baudelaire nel 1859 “qualsiasi luogo naturale non ha valore se non per la sensazione attuale che l’artista sa introdurre”), senza per questo rinunciare a un volume di forme dato dal colore stesso, proprio come nelle opere di Paul Cézanne (1839-1906) e Camille Pisarro (1830-1903 ), i due massimi esponenti del movimento impressionista del XIX secolo. È il colore che rende la profondità atmosferica dell’aria e dei soggetti presi in esame: grazie a una stesura rapida e precisa, ed in alcuni casi con l’uso di sottili velature, il colore si imprime sulla tela con tratti materici pulsanti e vivi, brevi e brillanti, che recuperano il senso dell’immediato e della realtà.

Nei suoi paesaggi russi e siberiani, mediterranei, americani, africani, cinesi e giapponesi, Natalia Codevilla riesce a ricreare il realismo e la verità ottica della natura con l’impressione della realtà, come si può vedere in Winter-Spring, melting snow del 2002 dove l’artista evoca chiaramente la tecnica di Claude Monet (1840-1926) ed in particolare la sua Impression: Soleil levant (1872, oggi al Musée Marmottan di Parigi): nella pittura della pittrice c’è la visione di un fenomeno naturale nato nei suoi aspetti impalpabili; il mondo reale viene così smaterializzato in una luminosità evanescente che lo rende più evocato che descritto.

Grazie alla sua esperienza e a tutto ciò che ha visto ed amato, direttamente e indirettamente, l’artista estrapola la memoria e la imprime sulla tela con un gesto rapido, quasi a macchia, che ricorda molto da vicino la tecnica della corrente dei Macchiaioli (seconda metà dell’Ottocento). Ne sono un esempio le tele con Paesaggio russo sul fiume Volga del 2005, Strada nel bosco, Autunno del 2012, Ruscello nel bosco del 2012, Paesaggio italiano con fiume del 2015, Paesaggio russo con prato di betulle del 2017, ed infine Sardegna, Mare in tempesta con barca a vela Liberty del 2018, in cui il fruscio delle fronde degli alberi e la potenza dell’acqua sono resi da piccole pennellate di materia macchiata.

Infine, in altre opere paesaggistiche, come nel Passo dello Stelvio del 2005, nei Giardini pubblici di Milano del 2008, nel Lago Hanghzou della primavera 2014 e nel Paesaggio russo con betulle e ninfee del 2015, Natalia Codevilla va oltre: per rendere al meglio i riflessi dell’acqua, l’evanescenza del cielo e la profondità delle montagne, l’artista procede attraverso velature leggere, sfumate e omogenee di ascendenza leonardesca, prendendo così in considerazione sia la prospettiva aerea che quella cromatica.

La produzione della pittrice milanese è anche ricca di dipinti che hanno come soggetto i fiori, non più considerati come un semplice accessorio, un’arte minore, al servizio dell’arte maggiore come abbiamo assistito con l’evoluzione della storia dell’arte, ma come un genere con un proprio chiaro valore decorativo e simbolico. Nate dalla vita e dalla bellezza femminile, le opere di Natalia Codevilla non possono quindi essere definite nature morte o Vanitas, ma veri e propri esempi di riproduzione impressionista della natura che gioca con forme, volumi e colori. Come si può vedere in Fucsia al vento del 2008 (che ricorda l’impianto compositivo e cromatico dell’Altalena del 1767 di Jean-Honoré Fragonard e oggi alla Wallace Collection di Londra), in Girasoli grandi del 2008, in Rosa del Roseto di Monza del 2012, in Rose gialle Joy del 2018 e in Vaso blu con iris bianco del 2018, le pennellate cremose impresse sulla tela con tocchi guizzanti ricordano da vicino le composizioni floreali di Claude Monet e Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), senza però dimenticare il ritmo e la proporzione, l’equilibrio e l’armonia che sono il biglietto da visita di Natalia Codevilla.

NATALIA CODEVILLA AND THE SEARCH FOR ATMOSPHERIC COLOUR

Although she is a multifaceted artist interested in various techniques, the bulk of Natalia Codevilla’s artistic production has been carried out since the beginning of the 21st century with countless naturalistic landscapes of impressionistic value and floral paintings of a clearly decorative and symbolic nature.
The Milanese artist of Russian origin definitively abandoned the preparatory drawing in order to recreate the reality that surrounds her through her talent and her emotions, her historical memory and the images she holds dear (as Charles Baudelaire said in 1859 “any natural place has no value except for the current sensation that the artist knows how to introduce”), without renouncing the volume of form provided by the colour itself, just as in the works of Paul Cézanne (1839-1906) and Camille Pisarro (1830-1903 ), the two greatest exponents of the 19th century Impressionist movement. It is the colour that renders the atmospheric depth of the air and of the subjects examined: thanks to a rapid and precise application, and in some cases with the use of subtle glazing, the colour is impressed on the canvas with pulsating, vivid, short and brilliant strokes that recapture the sense of the immediate and of reality.
In her Russian and Siberian, Mediterranean, American, African, Chinese and Japanese landscapes, Natalia Codevilla succeeds in recreating the realism and optical truth of nature with the impression of reality, as can be seen in Winter-Spring, melting snow of 2002 where the artist clearly evokes the technique of Claude Monet (1840-1926) and in particular his Impression: Soleil levant (1872, now at the Musée Marmottan in Paris): in the painter’s painting there is a vision of a natural phenomenon born in its impalpable aspects; the real world is thus dematerialised in an evanescent luminosity that makes it more evoked than described.
Thanks to his experience and to all that he has seen and loved, directly and indirectly, the artist extrapolates memory and impresses it on the canvas with a rapid, almost blotchy gesture that closely resembles the technique of the Macchiaioli movement (second half of the 19th century). Examples of this are the canvases Russian Landscape on the Volga River from 2005, Road in the Woods, Autumn from 2012, Stream in the Woods from 2012, Italian Landscape with River from 2015, Russian Landscape with Birch Meadow from 2017, and finally Sardinia, Stormy Sea with Liberty Sailboat from 2018, in which the rustling of the tree branches and the power of the water are rendered by small brushstrokes of stained material.
Finally, in other landscape works, such as Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in spring 2014 and Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, Natalia Codevilla goes further: in order to best render the reflections of the water, the evanescence of the sky and the depth of the mountains, the artist proceeds with light, shaded and homogeneous veils of Leonardo’s influence, thus taking into account both the aerial and chromatic perspective.
The production of the Milanese painter is also rich in paintings with flowers as their subject, no longer considered as a simple accessory, a minor art, at the service of major art as we have witnessed with the evolution of art history, but as a genre with its own clear decorative and symbolic value. Born of life and female beauty, Natalia Codevilla’s works cannot therefore be defined as still lifes or Vanitas, but as true examples of impressionist reproduction of nature playing with shapes, volumes and colours. As can be seen in Fuchsia in the Wind of 2008 (reminiscent of the compositional and chromatic layout of Jean-Honoré Fragonard’s Swing of 1767, now in the Wallace Collection in London), in Large Sunflowers of 2008, in Rose of the Monza Rose Garden of 2012, in Yellow Roses Joy of 2018 and in Blue Vase with White Iris of 2018, the creamy brushstrokes imprinted on the canvas with darting touches are closely reminiscent of the floral compositions of Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), but without forgetting the rhythm and proportion, balance and harmony that are Natalia Codevilla’s calling card.

NATALIA CODEVILLA EN DE ZOEKTOCHT NAAR ATMOSFERISCHE KLEUR

Hoewel zij een veelzijdig kunstenares is met belangstelling voor verschillende technieken, wordt het grootste deel van Natalia Codevilla’s artistieke productie sinds het begin van de 21e eeuw gerealiseerd met talloze naturalistische landschappen van impressionistische waarde en bloemschilderijen met een duidelijk decoratief en symbolisch karakter.
De Milanese kunstenares van Russische afkomst heeft de voorbereidende tekening definitief achter zich gelaten om de haar omringende werkelijkheid te herscheppen door middel van haar talent en haar emoties, haar historisch geheugen en de beelden die haar dierbaar zijn (zoals Charles Baudelaire in 1859 zei: “elke natuurlijke plaats heeft geen waarde behalve de actuele sensatie die de kunstenaar weet in te voeren”), zonder afstand te doen van het vormvolume dat de kleur zelf biedt, zoals in het werk van Paul Cézanne (1839-1906) en Camille Pisarro (1830-1903 ), de twee grootste exponenten van de 19e-eeuwse impressionistische beweging. Het is de kleur die de atmosferische diepte van de lucht en van de onderzochte onderwerpen weergeeft: dankzij een snelle en precieze toepassing, en in sommige gevallen met gebruikmaking van subtiele glacis, wordt de kleur op het doek gedrukt met pulserende, levendige, korte en briljante streken die het gevoel van het onmiddellijke en van de werkelijkheid terugbrengen.
In haar Russische en Siberische, mediterrane, Amerikaanse, Afrikaanse, Chinese en Japanse landschappen slaagt Natalia Codevilla erin het realisme en de optische waarheid van de natuur te herscheppen met de indruk van de werkelijkheid, zoals te zien is in Winter-Spring, smeltende sneeuw uit 2002 waar de kunstenares duidelijk de techniek van Claude Monet (1840-1926) oproept en in het bijzonder diens Impressie: Soleil levant (1872, nu in het Musée Marmottan in Parijs): in het schilderij van de schilder is er een visioen van een natuurverschijnsel geboren in zijn ontastbare aspecten; de echte wereld wordt zo gedematerialiseerd in een vluchtige helderheid die haar meer evocerend dan beschreven maakt.
Dankzij zijn ervaring en alles wat hij heeft gezien en liefgehad, direct en indirect, extrapoleert de kunstenaar het geheugen en drukt het op het doek met een snel, bijna vlekkerig gebaar dat sterk lijkt op de techniek van de Macchiaioli beweging (tweede helft 19e eeuw). Voorbeelden hiervan zijn de doeken Russisch landschap aan de rivier de Wolga uit 2005, Weg in het bos, Herfst uit 2012, Beek in het bos uit 2012, Italiaans landschap met rivier uit 2015, Russisch landschap met berkenweide uit 2017 en tot slot Sardinië, Stormy Sea with Liberty Sailboat uit 2018, waarin het ruisen van de boomtakken en de kracht van het water zijn weergegeven door kleine penseelstreken van gebeitst materiaal.
In andere landschapswerken, zoals Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in de lente van 2014 en Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, gaat Natalia Codevilla verder: om de weerspiegelingen van het water, de vluchtigheid van de lucht en de diepte van de bergen zo goed mogelijk weer te geven, gaat de kunstenares te werk met lichte, schaduwrijke en homogene sluiers van Leonardo’s invloed, en houdt ze dus rekening met zowel het luchtperspectief als het chromatische perspectief.
De produktie van de Milanese schilder is ook rijk aan schilderijen met bloemen als onderwerp, niet langer beschouwd als een eenvoudig accessoire, een minder belangrijke kunst, ten dienste van de grote kunst zoals we hebben gezien met de evolutie van de kunstgeschiedenis, maar als een genre met een eigen duidelijke decoratieve en symbolische waarde. De werken van Natalia Codevilla zijn geboren uit het leven en de vrouwelijke schoonheid en kunnen daarom niet worden omschreven als stillevens of Vanitas, maar als ware voorbeelden van impressionistische weergave van de natuur, spelend met vormen, volumes en kleuren. Zoals te zien is in Fuchsia in de wind uit 2008 (die doet denken aan de compositorische en chromatische indeling van Jean-Honoré Fragonards Swing uit 1767, nu in de Wallace Collection in Londen), in Grote zonnebloemen uit 2008, in Roos van de rozentuin van Monza uit 2012, in Gele rozenvreugde uit 2018 en in Blauwe vaas met witte irissen uit 2018, de romige penseelstreken die met penseelstreken op het doek zijn aangebracht, doen sterk denken aan de florale composities van Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), maar zonder het ritme en de verhoudingen, het evenwicht en de harmonie te vergeten die Natalia Codevilla’s visitekaartje zijn.

Natalia Codevilla and the search for the atmospheric color

Posted on November 29, 2019November 2, 2020 by criticoarte in Blog, Blog ing, blog-nl

Despite being a multifaceted artist interested in different techniques, the most substantial and interesting part of the artistic production of Natalia Codevilla, a Milanese painter of Russian origin, is to be established from the beginning of the XXI century with countless naturalistic landscapes of impressionistic value, and floral paintings of clear decorative and symbolic character.

The artist definitively abandons the preparatory drawing to be able to recreate the reality that surrounds it through her talent and emotions, her historical memory and the images dear to her (as Charles Baudelaire said in 1859 “any natural site has not value if not for the actual feeling that the artist knows to introduce”), without for this renouncing a volume of shapes given by the color itself, just as in the works of Paul Cézanne (1839-1906) and Camille Pisarro (1830-1903 ), the two greatest exponents of the 19th century Impressionist movement. It is the color that makes the atmospheric depth of the air and of the subjects examined: thanks to a quick and precise drafting, and in some cases with the use of thin veils, the color is imprinted on the canvas with pulsating and live material strokes , short and brilliant, that recover the sense of the immediate and the reality.

In her Russian and Siberian, Mediterranean, American, African, Chinese and Japanese landscapes, Natalia Codevilla manages to recreate the realism and the optical truth of nature with the impression of reality, as can be seen in Winter-Spring, melting snow 2002 where the artist clearly evokes the technique of Claude Monet (1840-1926) and in particular his Impression: Soleil levant (1872, today at the Musée Marmottan in Paris): in the painting of the Milanese painter there is the vision of a natural phenomenon nat in its impalpable aspects; the real world is thus dematerialized in an evanescent luminosity that makes it more evoked than described.

Natalia Codevilla Winter-Spring, melting snow

Thanks to her experience and to all that she has seen and loved, directly and indirectly, the artist extrapolates the memory and imprints it on the canvas with a quick, almost blotchy gesture that very closely recalls the technique of the Macchiaioli current (second half of the nineteenth century). Examples are the canvases with Russian landscape on the Volga river of 2005, Road in the woods, Fall of 2012, Brook in the woods of 2012, Italian landscape with river of 2015, Russian landscape with birch meadow of 2017, and finally Sardinia, sea in storm with Liberty sailboat of 2018, in which the rustle of the tree fronds and the power of water are rendered by small brushstrokes of stained material.

Finally, in other landscape works, such as in the Passo dello Stelvio in 2005, the Milan public gardens in 2008, Lake Hanghzou in spring 2014 and the Russian landscape with birches and water lilies in 2015, Natalia Codevilla goes further: to make the best the reflections of the water, the evanescence of the sky and the depth of the mountains, the artist proceeds through light, nuanced and homogeneous veils of Leonardo’s ancestry, thus taking into consideration both the aerial and the chromatic perspective.

The production of the Milanese painter is also rich in paintings that have as their subject the flowers, no longer considered as a simple accessory, a minor art, at the service of Major art as we have witnessed with the evolution of art history, but as a genre with its own clear and decorative and symbolic value. Born of feminine life and beauty, the works of Natalia Codevilla can not therefore be defined as still lifes or Vanitas, but real examples of impressionist reproduction of nature that plays with shapes, volumes and colors. As you can see in Fucsia in the wind of 2008 (reminiscent of the compositional and chromatic system of the 1767 Swing by Jean-Honoré Fragonard and today at the Wallace Collection in London), in 2008 Great Girasoli, in Rose of the Rose Garden Monza of 2012, in Yellow roses Joy of 2018 and in Blue vase with white iris of 2018, the creamy brushstrokes imprinted on the canvas with darting touches closely resemble the floral compositions of Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), without however, forgetting the rhythm and proportion, balance and harmony that are the visit card of Natalia Codevilla.

Natalia Codevilla en de zoektocht naar de atmosferische kleur
Ondanks het feit dat het een veelzijdig kunstenaar is die geïnteresseerd is in verschillende technieken, is het meest substantiële en interessante deel van de artistieke productie van Natalia Codevilla, een Milanese schilder van Russische afkomst, vanaf het begin van de XXI eeuw gevestigd met talloze naturalistische landschappen van impressionistische waarde, en bloemschilderijen met een duidelijk decoratief en symbolisch karakter.
De kunstenares laat de voorbereidende tekening definitief achterwege om de werkelijkheid die haar omringt te kunnen herscheppen door haar talent en emoties, haar historische herinnering en de beelden die haar dierbaar zijn (zoals Charles Baudelaire in 1859 zei: “elke natuurlijke plek heeft geen waarde, zo niet voor het eigenlijke gevoel dat de kunstenares weet in te voeren”), zonder hiervoor af te zien van een volume aan vormen die de kleur zelf geeft, zoals in de werken van Paul Cézanne (1839-1906) en Camille Pisarro (1830-1903 ), de twee grootste exponenten van de 19e eeuwse impressionistische beweging. Het is de kleur die de atmosferische diepte van de lucht en van de onderzochte onderwerpen maakt: dankzij een snelle en precieze formulering, en in sommige gevallen met het gebruik van dunne sluiers, wordt de kleur met pulserende en levende materiële streken, kort en briljant, op het doek ingeprent, die het gevoel van het onmiddellijke en de realiteit terugkrijgen.
In haar Russische en Siberische, mediterrane, Amerikaanse, Afrikaanse, Chinese en Japanse landschappen slaagt Natalia Codevilla erin het realisme en de optische waarheid van de natuur te herscheppen met de indruk van de werkelijkheid, zoals te zien is in Winter-Spring, melting snow 2002 waar de kunstenaar duidelijk de techniek van Claude Monet (1840-1926) en in het bijzonder zijn Impression oproept: Soleil levant (1872, vandaag in het Musée Marmottan in Parijs): in het schilderij van de Milanese schilder is er de visie van een natuurverschijnsel nat in zijn ongrijpbare aspecten; de werkelijke wereld is dus gedematerialiseerd in een vluchtige helderheid die het meer oproept dan beschreven.
Dankzij haar ervaring en alles wat ze gezien en geliefd heeft, direct en indirect, extrapoleert de kunstenares de herinnering en drukt ze die in op het doek met een snel, bijna vlekkerig gebaar dat heel dicht bij de techniek van de Macchiaioli stroming (tweede helft van de negentiende eeuw) ligt. Voorbeelden zijn de doeken met Russisch landschap op de Wolga rivier van 2005, Weg in het bos, Herfst van 2012, Beek in het bos van 2012, Italiaans landschap met rivier van 2015, Russisch landschap met berkenweide van 2017, en tenslotte Sardinië, zee in storm met Liberty-zeilboot van 2018, waarin het geritsel van de boomfronten en de kracht van het water worden weergegeven door kleine penseelstreken van bevlekt materiaal.
Tot slot gaat Natalia Codevilla in andere landschapswerken, zoals in de Passo dello Stelvio in 2005, de openbare tuinen van Milaan in 2008, het Hanghzou-meer in het voorjaar van 2014 en het Russische landschap met berken en waterlelies in 2015, verder: om de weerspiegeling van het water, de vluchtigheid van de hemel en de diepte van de bergen zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen, gaat de kunstenaar te werk met lichte, genuanceerde en homogene sluiers van Leonardo’s afkomst, waarbij hij zowel rekening houdt met het lucht- als met het chromatische perspectief.
De productie van de Milanese schilder is ook rijk aan schilderijen die als onderwerp de bloemen hebben, niet langer beschouwd als een eenvoudig accessoire, een kleine kunst, ten dienste van de grote kunst zoals we hebben gezien met de evolutie van de kunstgeschiedenis, maar als een genre met een eigen duidelijke en decoratieve en symbolische waarde. Geboren uit vrouwelijk leven en schoonheid, kunnen de werken van Natalia Codevilla daarom niet worden gedefinieerd als stillevens of Vanitas, maar echte voorbeelden van impressionistische reproductie van de natuur die speelt met vormen, volumes en kleuren. Zoals u kunt zien in Fucsia in de wind van 2008 (dat doet denken aan het compositorische en chromatische systeem van de Swing uit 1767 van Jean-Honoré Fragonard en vandaag de dag in de Wallace Collection in Londen), in 2008 Great Girasoli, in Rose of the Rose Garden Monza uit 2012, in Yellow roses Joy uit 2018 en in Blue vase with white iris uit 2018, De romige penseelstreken die op het doek zijn ingeprent met dartingtinten lijken sterk op de bloemencomposities van Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), zonder echter het ritme en de proportie, het evenwicht en de harmonie te vergeten die de visitekaartje van Natalia Codevilla zijn.