Today I am very happy to present an artist I met a little over a year ago at the group exhibition Donna 2021, organised by Giulio Pettinato and the Castel Gandolfo Art Centre (September, Sala Nagasawa via Appia Antica, Rome): Marieke Samuels from Brabant, and more precisely from Etten-Leur. Right from the start, there was a spark for the Dutch artist’s work thanks to the strong but delicate personality and sensitivity that shines through: her female protagonists emerge like ancient frescoes from the support that is treated in an expressionistic and abstract manner by a mix of techniques. Delicate yet determined, the protagonists emerge from the canvas as if they were spiritual apparitions that have remained imprisoned for a long time: a contemporary and divine version of the Graces that scrutinise the observer, interrogating him. After having represented the artist in Rome and subsequently in a winter group exhibition in Appelscha, I had the pleasure of hosting her at the small Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde for almost the whole of 2022, gaining much favour and appreciation for her artistic poetics.
I would now like to give the floor to Marieke Samuels so that readers can get to know her better.
How and when was the artist born in you?
The artist was born gradually. It all started slowly with my first exhibition in 2007. I was invited by the grandmother of a classmate of my children, who organised exhibitions in her employer’s building. At her insistence, I agreed to exhibit my work. She thought my work was of quality. Gradually, more exhibitions followed. Then I was asked to teach and some gallery owners invited me to their galleries. So I was actually persuaded or convinced by the outside world to become an artist. It was not something I had in mind for myself. Today, I realise that I am not an average person and that I have an above-average creative ability. The outside world only saw it first….
Where do you get your inspiration from? Can you explain how you technically make a portrait?
I get inspired by seeing the work of other artists. I have also always been fascinated by beautiful female faces. Nature is a source of inspiration for my use of colour and texture.
My portraits on canvas start very intuitively with an abstract background. The use of colour and texture depends entirely on my mood. Then, when the background has become interesting enough, I try to discover a face in it. This also happens very intuitively. Then I sketch the face on the background with charcoal or pencil and in some cases directly with acrylic paint. I usually use photographic material as a reference to give a realistic look. Then I work on the face with as little paint as possible and think about what is needed for the finish in order to get a strong whole.
Your work is a mixture of expressionism and abstraction. Why this choice of style to enhance the female face?
I find abstract work more interesting than realistic work. It touches me sooner and also leaves more room for imagination. As an artist, I can also express my intuitions and feelings in abstraction and expressionism. And those are my greatest motivations to create.
How important is the mix of media and especially the expressionist choice of colours?
My intuition and feelings are the biggest motivators and I can express them well in the way I use paint or pastel. I allow myself quite a lot of freedom with many wild and impetuous actions, whereas when creating the face I am very controlled and precise. And my choice of medium allows me to do all these things. My use of colour is determined by my taste and mood. They are mostly earthy and natural colours. I actually work with a limited colour palette, but my colours mix beautifully with each other. That’s very important to me, because I let the colours flow into each other.
What are your plans after two years of uncertainty about the pandemic? It promises to be the year of Venus, beauty, and positive female energy.
My future plans are to continue painting and I hope to be able to sell my works. The latter I’d better let others do, because selling myself is not really my strong suit. I also think that teaching on a small scale is a nice addition to my work. I can express my passion for portraiture, and I also appreciate the social aspect.
I would like to sincerely thank Marieke Samuels for her time and, while waiting to have her as a welcome guest again at the Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, I would like to invite you to visit her website and her instagram page, as well as to recommend a visit to her atelier in Etten-Leur near Breda.
Oggi sono davvero contenta di presentare un’artista conosciuta poco più di un anno fa in occasione della Mostra collettiva Donna 2021, organizzata da Giulio Pettinato e dal Centro Arte Castel Gandolfo a cui ho potuto collaborare (settembre, Sala Nagasawa via Appia Antica, Roma): Marieke Samuels dal Brabante, e più precisamente da Etten-Leur. Per i lavori dell’artista olandese, fino da subito, è scoppiata la scintilla grazie alla forte ma delicata personalità e sensibilità che ne traspare: le sue protagoniste femminili emergono come antichi affreschi dal supporto che viene trattato in maniera espressionistica ed astratta da un mix di tecniche. Delicate ma determinate, le protagoniste emergono dalla tela come se fossero apparizioni spirituali rimaste a lungo imprigionate: una versione contemporanea e divina delle Grazie che scrutano l’osservatore interrogandolo. Dopo avere rappresentato l’artista a Roma e successivamente in una mostra collettiva invernale ad Appelscha, per quasi tutto il 2022 ho avuto il piacere di ospitarla presso la piccola Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde riscuotendo molti favori ed apprezzamenti per la sua poetica artistica.
Vorrei ora dare la parola a Marieke Samuels per dare modo ai lettori di conoscerla meglio.
Come e quando è nata l’artista che c’è in te?
L’artista è nata gradualmente. Tutto è iniziato lentamente con la mia prima mostra nel 2007. Sono stata invitata dalla nonna di un compagno di classe dei miei figli, che organizzava le mostre nell’edificio del suo datore di lavoro. Su sua insistenza, ho accettato di esporre i miei lavori. Pensava che il mio lavoro fosse di qualità. Gradualmente sono seguite altre mostre. Poi mi è stato chiesto se avessi voluto insegnare e alcuni galleristi mi hanno invitato nelle loro gallerie. Quindi, in realtà, sono stato persuasa o convinta dal mondo esterno a diventare un artista. Non è una cosa che avevo in mente per me stessa. Oggi mi accorgo di non essere una persona media e di avere una capacità creativa superiore alla media. Il mondo esterno l’ha visto solo prima…
Da dove trai ispirazione? Puoi spiegare come crei tecnicamente un ritratto?
Mi ispiro vedendo il lavoro di altri artisti. Mi hanno sempre affascinato anche i bei volti femminili. La natura è una fonte di ispirazione per il mio uso del colore e delle texture.
I miei ritratti su tela iniziano in modo molto intuitivo con uno sfondo astratto. L’uso del colore e della texture dipende interamente dal mio stato d’animo. Poi, quando lo sfondo è diventato abbastanza interessante, cerco di scoprirvi un volto. Anche questo avviene in modo molto intuitivo. Poi abbozzo il volto sullo sfondo con il carboncino o la matita e in alcuni casi direttamente con la pittura acrilica. Di solito uso del materiale fotografico come riferimento per dare un aspetto realistico. Poi elaboro il viso con la minor quantità di vernice possibile e considero ciò che è necessario per la finitura per ottenere un insieme forte.
Il tuo lavoro è un misto di espressionismo e astrazione. Perché questa scelta di stile per valorizzare il viso femminile?
Io stesso trovo il lavoro astratto più interessante di quello realistico. Mi tocca prima e lascia anche più spazio all’immaginazione. Quando lavoro come artista, posso anche esprimere le mie intuizioni e i miei sentimenti nell’astrazione e nell’espressionismo. E queste sono le mie più grandi motivazioni per creare.
Quanto è importante il mix di media e soprattutto la scelta espressionista dei colori?
La mia intuizione e i miei sentimenti sono i più grandi motivatori e riesco ad esprimerli bene nel modo in cui uso la pittura o il pastello. Mi concedo una discreta libertà con molte azioni selvagge e impetuose, mentre quando creo il viso sono molto controllato e preciso. E la mia scelta dei media mi permette di fare tutte queste sfaccettature. Il mio uso del colore è determinato dal mio gusto e dal mio umore. Si tratta principalmente di colori terrosi e naturali. In realtà lavoro con una tavolozza di colori limitata, ma i miei colori si mescolano magnificamente tra loro. Per me è molto importante perché lascio che i colori fluiscano l’uno nell’altro.
Dopo 2 anni di incertezza della pandemia, quali sono i tuoi piani futuri? Promette di essere l’anno di Venere, della bellezza e dell’energia femminile positiva.
I miei progetti futuri sono di continuare a dipingere e spero di riuscire a vendere le mie opere. Quest’ultimo è preferibile che sia fatto da altri, dato che vendere me stesso non è proprio il mio forte. Trovo inoltre che insegnare su piccola scala sia una bella aggiunta alla realizzazione del mio lavoro. Posso esprimere la mia passione per il ritratto e apprezzo anche l’aspetto sociale.
Vorrei ringraziare di cuore Marieke Samuels per il tempo che ci ha dedicato e, nell’attesa di averla ancora come gradita ospite presso la Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde, vorrei invitarvi a visitare il suo sito e la sua pagina istagram, oltre che a consigliarvi di visitarla direttamente nel suo Atelier ad Etten-Leur vicino a Breda.
Finalmente ci siamo lasciati alle spalle il gran caldo (almeno qui in Olanda) e possiamo concentrarci su nuovi progetti, nuove collaborazioni, nuove mostre e, al ritorno della rubrica Domanda all’artista (devo dire che mi era mancata e sono felice di riproporvela) in occasione dell’inserimento di due nuovi artisti nel progetto Arte italiana contemporanea in Olanda. Oggi vorrei presentarvi ufficialmente la pittrice bresciana Laura Zani, già presente alla Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde da aprile 2022 per la mostra sui ritratti Het portreit van de ziel. Conosciuta tramite un’amicizia milanese in comune (da Milonga Cornici in centro a Milano trovate sempre il meglio), la poetica di Laura mi ha subito catturata e fatta innamorare per la sua dolcezza e la sua eleganza nell’unire il mondo infantile-animale-vegetale ad un mondo profondamente surreale e simbolico grazie all’uso di inchiostri delicati a grandi campiture. Le opere di Laura Zani donano calma interiore e serenità e, proprio per questo sono tanto apprezzate e ricercate dai collezionisti americani, egiziani, italiani, belgi, tedeschi, cinesi ed olandesi. Ma non voglio indugiare oltre e vorrei passare la parola all’artista.
Laura Zani, Amelie with checked background, 2022, digital collage, 20×28 cm.Laura Zani, Black Wing, 2022, digital collage, 20×28 cm.Laura Zani, Chloé, 2019, coloured inks on paper, 21×30 cm.Laura Zani, Blue Fish, 2020, digital collage, 20×25 cm.Laura Zani, Pink wing, 2022, digital collage, 20×28 cm.Laura Zani, Little Mermaid, 2021, digital collage, 20×24 cm.Laura Zani, The Sunflower, 2022, digital collage, 20×28 cm.Laura Zani, Yellow Sea, 2021, digital collage, 20×28 cm.
Parlaci di te: quando Laura Zani ha iniziato a sentirsi un’artista?
Ho un’idea molto romantica dell’ artista che immagino individuo totalmente posseduto da una visione personale della realtà e immancabilmente originale sia nella produzione artistica che nella vita. Se paragono me stessa a questa figura idealizzata non riesco a sentirmi artista: la mia vita è ordinaria e i miei pensieri contemplano ogni aspetto della quotidianità. Ci sono momenti, però, in cui riesco a estraniarmi dalla realtà: mentre ricerco idee, quando sono rapita da una situazione particolare o sono esaltata da un successo, attimi molto intensi mentre realizzo i miei lavori. In quelle ore la percezione di me stessa muta e riesco a percepirmi artista. Ma poiché abitualmente prevale la mia visione romantica preferisco definirmi pittrice.
Cosa desidera ardentemente l’Artista che c’è in te? L’hai già realizzato?
L’artista che abita dentro me desidera comunicare emozioni positive allo spettatore. Ma non solo: cerca conforto e gioia nei gesti che creano l’opera, nel flusso delle idee che la generano.
Non nego di pensare di ottenere sempre maggiori riscontri e apprezzamento da parte del pubblico e della critica ma, certamente, non sono le mie priorità.
Penso di realizzare il mio desiderio ogni volta che leggo negli occhi dello spettatore gioia e serena curiosità oppure mentre ascolto o leggo parole di gratitudine per le emozioni positive suscitate dal mio lavoro.
Da cosa trai la maggiore ispirazione? Perché?
Traggo l’ispirazione dalle cose che amo: volti ed espressioni accattivanti che fanno immaginare emozioni latenti; la bellezza, che non trova paragoni, delle creazioni della natura – sia del mondo vegetale che animale; opere d’arte di maestri della pittura e dell’illustrazione.
E tutto ciò perché sento che appartengono al mio immaginario e su di essi si appoggia il mio benessere interiore.
Parleresti ai lettori della tua tecnica pittorica: dall’opera originale fino ad arrivare all’elaborazione che ne diventa un nuovo originale?
La genesi della mia produzione artistica segue due percorsi diversi: una è generata totalmente dalla fantasia senza appoggiarsi ad immagini reali – si tratta, nello specifico, dei lavori di illustrazione: trovata l’idea per la tavola, realizzo numerosi bozzetti e prove di colore per arrivare al lavoro definitivo.
L’altra è influenzata da immagini fotografiche. In questi casi mi servo delle fotografie per riprodurre le forme e i contrasti di luce mentre tendo ad inventare il contesto e a cambiare i colori al fine di utilizzare la mia palette personale.
Come mai la decisione di creare stampe fine art? Hai altri progetti per avvicinarti ancora di più al pubblico?
Ho deciso di produrre stampe fine art delle mie opere per rendere il mio lavoro maggiormente fruibile ad un vasto pubblico. Attraverso la stampa dei files ottenuti scansionando o fotografando i lavori originali, posso creare copie di ottima qualità e di varie dimensioni, anche diverse dagli originali, a prezzi economici.
Penso che per avvicinare il pubblico sia indispensabile la visibilità che, al momento, ricerco attraverso i social – Facebook e Instagram – e l’appoggio di gallerie d’arte. Ho in serbo, e questo è uno scoop, di aprire, a breve, uno studio con vetrine nel centro storico di Brescia, la mia città.
Vorrei davvero ringraziare di cuore Laura Zani per la sua infinita disponibilità. Da una persona meravigliosa come è lei, non può che scaturire un’arte meravigliosa.
Per seguire l’artista vi propongo il suo profilo Instagram e il suo sito web, oltre che invitarvi di persona alla Manzoni Kunst Galerie a Oosterwolde e sulle sue pagine Facebook ed Instagram.
Laura Zani, The Magpies, 2021, fine art print, 26×32 cm.Laura Zani, Spring, 2021, inks on paper, 41×31 cm.Laura Zani, The Bumblebee, 2021, fine art print, 23×33 cm.Laura Zani, Like a Flower, 2021, fine art print, 23×34 cm.
A grande richiesta riposto una critica d’arte che avevo scritto tempo fa: la poetica artistica di Natalia Codevilla, pittrice di talento di origini russe ma in stanza a Milano, evoca forti emozioni e per questo motivo piace molto agli appassionati d’arte. Oltre che in italiano, ripropongo lo scritto più sotto anche in inglese ed in olandese.
By popular demand, I am re-posting an art criticism I wrote some time ago: the artistic poetics of Natalia Codevilla, a talented painter of Russian origin but based in Milan, evokes strong emotions and is therefore very popular with art lovers. As well as in Italian, I am also proposing the article below in English and Dutch.
Op veler verzoek plaats ik opnieuw een kunstkritiek die ik enige tijd geleden schreef: de artistieke poëtica van Natalia Codevilla, een getalenteerde schilderes van Russische afkomst maar gevestigd in Milaan, roept sterke emoties op en is daarom zeer geliefd bij kunstliefhebbers. Behalve in het Italiaans, stel ik het onderstaande artikel ook voor in het Engels en het Nederlands.
Pur essendo un’artista poliedrica interessata a diverse tecniche, la parte più consistente della produzione artistica di Natalia Codevilla è stata eseguita a partire dall’inizio del XXI secolo con innumerevoli paesaggi naturalistici di valore impressionistico e dipinti floreali di chiaro carattere decorativo e simbolico.
L’artista milanese di origini russe abbandona definitivamente il disegno preparatorio per poter ricreare la realtà che la circonda attraverso il suo talento e le sue emozioni, la sua memoria storica e le immagini a lei care (come diceva Charles Baudelaire nel 1859 “qualsiasi luogo naturale non ha valore se non per la sensazione attuale che l’artista sa introdurre”), senza per questo rinunciare a un volume di forme dato dal colore stesso, proprio come nelle opere di Paul Cézanne (1839-1906) e Camille Pisarro (1830-1903 ), i due massimi esponenti del movimento impressionista del XIX secolo. È il colore che rende la profondità atmosferica dell’aria e dei soggetti presi in esame: grazie a una stesura rapida e precisa, ed in alcuni casi con l’uso di sottili velature, il colore si imprime sulla tela con tratti materici pulsanti e vivi, brevi e brillanti, che recuperano il senso dell’immediato e della realtà.
Nei suoi paesaggi russi e siberiani, mediterranei, americani, africani, cinesi e giapponesi, Natalia Codevilla riesce a ricreare il realismo e la verità ottica della natura con l’impressione della realtà, come si può vedere in Winter-Spring, melting snow del 2002 dove l’artista evoca chiaramente la tecnica di Claude Monet (1840-1926) ed in particolare la sua Impression: Soleil levant (1872, oggi al Musée Marmottan di Parigi): nella pittura della pittrice c’è la visione di un fenomeno naturale nato nei suoi aspetti impalpabili; il mondo reale viene così smaterializzato in una luminosità evanescente che lo rende più evocato che descritto.
Grazie alla sua esperienza e a tutto ciò che ha visto ed amato, direttamente e indirettamente, l’artista estrapola la memoria e la imprime sulla tela con un gesto rapido, quasi a macchia, che ricorda molto da vicino la tecnica della corrente dei Macchiaioli (seconda metà dell’Ottocento). Ne sono un esempio le tele con Paesaggio russo sul fiume Volga del 2005, Strada nel bosco, Autunno del 2012, Ruscello nel bosco del 2012, Paesaggio italiano con fiume del 2015, Paesaggio russo con prato di betulle del 2017, ed infine Sardegna, Mare in tempesta con barca a vela Liberty del 2018, in cui il fruscio delle fronde degli alberi e la potenza dell’acqua sono resi da piccole pennellate di materia macchiata.
Infine, in altre opere paesaggistiche, come nel Passo dello Stelvio del 2005, nei Giardini pubblici di Milano del 2008, nel Lago Hanghzou della primavera 2014 e nel Paesaggio russo con betulle e ninfee del 2015, Natalia Codevilla va oltre: per rendere al meglio i riflessi dell’acqua, l’evanescenza del cielo e la profondità delle montagne, l’artista procede attraverso velature leggere, sfumate e omogenee di ascendenza leonardesca, prendendo così in considerazione sia la prospettiva aerea che quella cromatica.
La produzione della pittrice milanese è anche ricca di dipinti che hanno come soggetto i fiori, non più considerati come un semplice accessorio, un’arte minore, al servizio dell’arte maggiore come abbiamo assistito con l’evoluzione della storia dell’arte, ma come un genere con un proprio chiaro valore decorativo e simbolico. Nate dalla vita e dalla bellezza femminile, le opere di Natalia Codevilla non possono quindi essere definite nature morte o Vanitas, ma veri e propri esempi di riproduzione impressionista della natura che gioca con forme, volumi e colori. Come si può vedere in Fucsia al vento del 2008 (che ricorda l’impianto compositivo e cromatico dell’Altalena del 1767 di Jean-Honoré Fragonard e oggi alla Wallace Collection di Londra), in Girasoli grandi del 2008, in Rosa del Roseto di Monza del 2012, in Rose gialle Joy del 2018 e in Vaso blu con iris bianco del 2018, le pennellate cremose impresse sulla tela con tocchi guizzanti ricordano da vicino le composizioni floreali di Claude Monet e Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), senza però dimenticare il ritmo e la proporzione, l’equilibrio e l’armonia che sono il biglietto da visita di Natalia Codevilla.
NATALIA CODEVILLA AND THE SEARCHFOR ATMOSPHERIC COLOUR
Although she is a multifaceted artist interested in various techniques, the bulk of Natalia Codevilla’s artistic production has been carried out since the beginning of the 21st century with countless naturalistic landscapes of impressionistic value and floral paintings of a clearly decorative and symbolic nature. The Milanese artist of Russian origin definitively abandoned the preparatory drawing in order to recreate the reality that surrounds her through her talent and her emotions, her historical memory and the images she holds dear (as Charles Baudelaire said in 1859 “any natural place has no value except for the current sensation that the artist knows how to introduce”), without renouncing the volume of form provided by the colour itself, just as in the works of Paul Cézanne (1839-1906) and Camille Pisarro (1830-1903 ), the two greatest exponents of the 19th century Impressionist movement. It is the colour that renders the atmospheric depth of the air and of the subjects examined: thanks to a rapid and precise application, and in some cases with the use of subtle glazing, the colour is impressed on the canvas with pulsating, vivid, short and brilliant strokes that recapture the sense of the immediate and of reality. In her Russian and Siberian, Mediterranean, American, African, Chinese and Japanese landscapes, Natalia Codevilla succeeds in recreating the realism and optical truth of nature with the impression of reality, as can be seen in Winter-Spring, melting snow of 2002 where the artist clearly evokes the technique of Claude Monet (1840-1926) and in particular his Impression: Soleil levant (1872, now at the Musée Marmottan in Paris): in the painter’s painting there is a vision of a natural phenomenon born in its impalpable aspects; the real world is thus dematerialised in an evanescent luminosity that makes it more evoked than described. Thanks to his experience and to all that he has seen and loved, directly and indirectly, the artist extrapolates memory and impresses it on the canvas with a rapid, almost blotchy gesture that closely resembles the technique of the Macchiaioli movement (second half of the 19th century). Examples of this are the canvases Russian Landscape on the Volga River from 2005, Road in the Woods, Autumn from 2012, Stream in the Woods from 2012, Italian Landscape with River from 2015, Russian Landscape with Birch Meadow from 2017, and finally Sardinia, Stormy Seawith Liberty Sailboat from 2018, in which the rustling of the tree branches and the power of the water are rendered by small brushstrokes of stained material. Finally, in other landscape works, such as Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in spring 2014 and Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, Natalia Codevilla goes further: in order to best render the reflections of the water, the evanescence of the sky and the depth of the mountains, the artist proceeds with light, shaded and homogeneous veils of Leonardo’s influence, thus taking into account both the aerial and chromatic perspective. The production of the Milanese painter is also rich in paintings with flowers as their subject, no longer considered as a simple accessory, a minor art, at the service of major art as we have witnessed with the evolution of art history, but as a genre with its own clear decorative and symbolic value. Born of life and female beauty, Natalia Codevilla’s works cannot therefore be defined as still lifes or Vanitas, but as true examples of impressionist reproduction of nature playing with shapes, volumes and colours. As can be seen in Fuchsia in the Wind of 2008 (reminiscent of the compositional and chromatic layout of Jean-Honoré Fragonard’s Swing of 1767, now in the Wallace Collection in London), in Large Sunflowers of 2008, in Rose of the Monza Rose Garden of 2012, in Yellow Roses Joy of 2018 and in Blue Vase with White Iris of 2018, the creamy brushstrokes imprinted on the canvas with darting touches are closely reminiscent of the floral compositions of Claude Monet and Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), but without forgetting the rhythm and proportion, balance and harmony that are Natalia Codevilla’s calling card.
NATALIA CODEVILLA EN DE ZOEKTOCHT NAAR ATMOSFERISCHE KLEUR
Hoewel zij een veelzijdig kunstenares is met belangstelling voor verschillende technieken, wordt het grootste deel van Natalia Codevilla’s artistieke productie sinds het begin van de 21e eeuw gerealiseerd met talloze naturalistische landschappen van impressionistische waarde en bloemschilderijen met een duidelijk decoratief en symbolisch karakter. De Milanese kunstenares van Russische afkomst heeft de voorbereidende tekening definitief achter zich gelaten om de haar omringende werkelijkheid te herscheppen door middel van haar talent en haar emoties, haar historisch geheugen en de beelden die haar dierbaar zijn (zoals Charles Baudelaire in 1859 zei: “elke natuurlijke plaats heeft geen waarde behalve de actuele sensatie die de kunstenaar weet in te voeren”), zonder afstand te doen van het vormvolume dat de kleur zelf biedt, zoals in het werk van Paul Cézanne (1839-1906) en Camille Pisarro (1830-1903 ), de twee grootste exponenten van de 19e-eeuwse impressionistische beweging. Het is de kleur die de atmosferische diepte van de lucht en van de onderzochte onderwerpen weergeeft: dankzij een snelle en precieze toepassing, en in sommige gevallen met gebruikmaking van subtiele glacis, wordt de kleur op het doek gedrukt met pulserende, levendige, korte en briljante streken die het gevoel van het onmiddellijke en van de werkelijkheid terugbrengen. In haar Russische en Siberische, mediterrane, Amerikaanse, Afrikaanse, Chinese en Japanse landschappen slaagt Natalia Codevilla erin het realisme en de optische waarheid van de natuur te herscheppen met de indruk van de werkelijkheid, zoals te zien is in Winter-Spring, smeltende sneeuw uit 2002 waar de kunstenares duidelijk de techniek van Claude Monet (1840-1926) oproept en in het bijzonder diens Impressie: Soleil levant (1872, nu in het Musée Marmottan in Parijs): in het schilderij van de schilder is er een visioen van een natuurverschijnsel geboren in zijn ontastbare aspecten; de echte wereld wordt zo gedematerialiseerd in een vluchtige helderheid die haar meer evocerend dan beschreven maakt. Dankzij zijn ervaring en alles wat hij heeft gezien en liefgehad, direct en indirect, extrapoleert de kunstenaar het geheugen en drukt het op het doek met een snel, bijna vlekkerig gebaar dat sterk lijkt op de techniek van de Macchiaioli beweging (tweede helft 19e eeuw). Voorbeelden hiervan zijn de doeken Russisch landschap aan de rivier de Wolga uit 2005, Weg in het bos, Herfst uit 2012, Beek in het bos uit 2012, Italiaans landschap met rivier uit 2015, Russisch landschap met berkenweide uit 2017 en tot slot Sardinië, Stormy Sea with Liberty Sailboat uit 2018, waarin het ruisen van de boomtakken en de kracht van het water zijn weergegeven door kleine penseelstreken van gebeitst materiaal. In andere landschapswerken, zoals Stelvio Pass in 2005, Milan Public Gardens in 2008, Hanghzou Lake in de lente van 2014 en Russian Landscape with Birch Trees and Water Lilies in 2015, gaat Natalia Codevilla verder: om de weerspiegelingen van het water, de vluchtigheid van de lucht en de diepte van de bergen zo goed mogelijk weer te geven, gaat de kunstenares te werk met lichte, schaduwrijke en homogene sluiers van Leonardo’s invloed, en houdt ze dus rekening met zowel het luchtperspectief als het chromatische perspectief. De produktie van de Milanese schilder is ook rijk aan schilderijen met bloemen als onderwerp, niet langer beschouwd als een eenvoudig accessoire, een minder belangrijke kunst, ten dienste van de grote kunst zoals we hebben gezien met de evolutie van de kunstgeschiedenis, maar als een genre met een eigen duidelijke decoratieve en symbolische waarde. De werken van Natalia Codevilla zijn geboren uit het leven en de vrouwelijke schoonheid en kunnen daarom niet worden omschreven als stillevens of Vanitas, maar als ware voorbeelden van impressionistische weergave van de natuur, spelend met vormen, volumes en kleuren. Zoals te zien is in Fuchsia in de wind uit 2008 (die doet denken aan de compositorische en chromatische indeling van Jean-Honoré Fragonards Swing uit 1767, nu in de Wallace Collection in Londen), in Grote zonnebloemen uit 2008, in Roos van de rozentuin van Monza uit 2012, in Gele rozenvreugde uit 2018 en in Blauwe vaas met witte irissen uit 2018, de romige penseelstreken die met penseelstreken op het doek zijn aangebracht, doen sterk denken aan de florale composities van Claude Monet en Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), maar zonder het ritme en de verhoudingen, het evenwicht en de harmonie te vergeten die Natalia Codevilla’s visitekaartje zijn.
We zijn nu bij het laatste interview dat gepland staat voor de rubriek Vraag aan de kunstenaar die sinds december 2020 de vijftien kunstenaars die deelnemen aan het project Italiaanse Hedendaagse Kunst in Nederland, ondersteund door de neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde, heeft willen onderzoeken en beter leren kennen: kunstenaars uit heel Italië, kunstenaars met stijlen, technieken, onderwerpen en artistieke wegen die sterk van elkaar verschillen, alleen maar om te laten zien hoe Veelzijdig, Complex en Veelzijdig Kunst is.
Vandaag hebben we als gast de jonge beeldende kunstenares Ilaria Sperotto uit Vicenza, bekend door gemeenschappelijke artistieke vriendschappen en voor wie ik groot respect heb voor de kunstwerken die zij maakt en waarin zij diep ingaat op de essentie van zijn geest en zijn onbewuste: de schilderijen zijn het resultaat van een expressieve artistieke poëtisch-abstracte instinctieve waarin de kleur en de penseelstreken het gevoel geven te worden gekatapulteerd in de primordiale psychische dimensie van emoties.
Reeds bekend in Italië, Zwitserland, Oostenrijk, Frankrijk en België, is Ilaria Sperotto vandaag aanwezig op het Nederlandse grondgebied met zes waardevolle werken van klein formaat tegen de prijzen “betaalbaar”.
We geven uiteindelijk het woord aan Ilaria Sperotto:
Velen hebben het u zeker gevraagd, maar het Nederlandse publiek weet niet hoe de kunstenares Ilaria Sperotto deze historische periode, die zeker de geschiedenisboeken zal ingaan, heeft beleefd en nog steeds beleeft: heeft de kunst u geholpen? Zijn er toekomstige projecten of is het nog te vaag om concreet iets te plannen?
Toen de pandemie in 2020 uitbrak, was dat voor mij een breekpunt, aanvankelijk heel moeilijk, onwerkelijk, ik was heel bang. Op een dag besloot ik dat ik moest herstellen, dat ik mijn droom moest hervatten om een normaal leven te leiden. Schilderen was in dit geval fundamenteel, bevrijdend! Door kleur liet ik mijn emoties los en begon ik me weer levend te voelen, te dromen! 2021 is een bijzonder jaar, een voortdurende vooruitgang. Ik neem momenteel deel aan het “Birma Paviljoen”, een internationaal postkunstproject in het Palazzo Zanardi Landi in Guardamiglio Lodi (Italië). Terwijl ik in september 2021 een dertigtal olieverfschilderijen zal tentoonstellen in het historisch centrum van Vicenza: ik zal deel uitmaken van de protagonisten van VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, de nieuwe editie van Fuori Fiera di Vicenzaoro. Ik heb plannen voor 2022, maar daar wil ik nu nog niet over praten.
Schildert u altijd en plein air zoals een hedendaags impressionist of heeft u ook momenten van persoonlijke nabewerking in het atelier? Vertel ons over je creatieve proces…
Met de pandemie en de lockdown moest ik me aanpassen aan de nieuwe situatie, vroeger schilderde ik uitsluitend en plein air, het landschap observerend en opnieuw interpreterend, nu schilder ik voornamelijk in het atelier. Mijn schilderijen komen voort uit mijn verbeelding, uit mijn onderbewustzijn, en dan breng ik ze over op doek. Het zijn visioenen, landschappen die niet bestaan.
Als men de oude impressionistische olieverfschilderijen vergelijkt met de meest recente metafysisch-abstracte werken, dan is er sprake van een grote stijlsprong. Wat veroorzaakte deze stilistische verandering?
Met de afsluiting gebeurde een onverwachte “klik”, in het verleden voelde ik me met olieverfschilderen nooit helemaal vrij, ik voelde me geketend en verankerd aan de invloeden van mijn meesters. Ik hield en hou van impressionistische schilderkunst, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat het helemaal van mij was. Pandemic stelde me in staat mezelf van binnen te verkennen, naar mezelf te luisteren. Mijn laatste werken zijn het resultaat.
U bent een veelzijdig kunstenaar: laten we het eens hebben over uw symbolistische keramiek. Wat inspireert je?
Keramiek is een wereld op zich, ik ben enorm gefascineerd door de aarde, door haar plasticiteit en ik hou ervan te experimenteren en te experimenteren. Sinds enkele jaren laat ik me vooral inspireren door het thema steden, mijn reizen, mijn studies. Een van de dingen die ze me op de architectuurfaculteit hebben geleerd is te kijken, de context te observeren, het landschap, het territorium. Om te verkennen met de blik, om je voor te stellen wat er niet meer is of nog niet is. Ook architectuur komt, net als kunst, voort uit de verbeelding. Stedenbouw zelf is in de eerste plaats een voorspelling. En dus probeer ik mijn zicht te vertroebelen, mijn blik te vertroebelen om verder te kunnen zien dan het zicht.
U bent altijd op zoek naar pure emotie: wat wilt u overbrengen op degenen die voor uw werken blijven hangen?
In mijn werk is schilderen, net als keramiek, instinctief, vol emoties en stemmingen die iedereen, in zijn eigen hart, kan lezen en interpreteren. Wat ik wil overbrengen is een empathische en intuïtieve emotie. Een essentie die niet gevonden moet worden in de materie buiten ons of buiten de werkelijkheid die door de zintuigen wordt waargenomen, maar in ons en in de innerlijke wereld waarin wij leven, waarbij wij leren verder te kijken dan het uiterlijk, voorbij het zichtbare, door de emotie die in de geest huist.
Ik dank Ilaria Sperotto oprecht voor de tijd die zij aan ons heeft gewijd en ik herinner de lezers eraan dat zij de kunstwerken van de jonge kunstenares online kunnen bekijken op www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ of naar de galerie kunnen komen om met eigen ogen de kwaliteit van de uitvoering van de voorgestelde olieverfschilderijen te zien.
We have now reached the last scheduled interview in Ask the artist column, which since December 2020 has been investigating and getting to know better the fifteen artists taking part in the Italian Contemporary Art in the Netherlands Project supported by the neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde: artists from all over Italy, artists with very different styles, techniques, subjects and artistic paths, demonstrating just how versatile, complex and multi-faceted art can be.
Today we have as our guest the young visual artist Ilaria Sperotto from Vicenza, whom I met through mutual artistic friendships and for whom I have great respect because of the works of art she creates, in which the essence of her own spirit and unconscious is explored in depth: her canvases are the result of an expressive, abstract and instinctive artistic poetics in which the colour and brushstrokes give the sensation of being catapulted into the primordial psychic dimension of emotions.
Already well known in Italy, Switzerland, Austria, France, and Belgium, Ilaria Sperotto is now present in the Netherlands with six valuable small format works at affordable prices.
Let us finally pass the word to Ilaria Sperotto:
You have certainly been asked this question by many, but the Dutch public does not know how the artist Ilaria Sperotto lived and still lives this historical period that will surely enter the history books: has art helped you? Are there any future projects or is it still too nebulous to concretely plan anything?
In 2020 when the pandemic started it was a braking moment for me, initially very difficult, surreal, I was very scared. Then one day I decided that I had to recover, I had to resume my dream of living a normal life. Painting in this case was fundamental, liberating! Through colour, I freed my emotions and began to feel alive again, to dream! 2021 is a special year, a continuous work in progress. I am currently participating in the “Burma Pavilion”, an international postal art project at Palazzo Zanardi Landi in Guardamiglio Lodi (Italy). While in September 2021 I will exhibit about thirty oil paintings in the historical centre of Vicenza: I will be part of the protagonists of VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, the new edition of Fuori Fiera di Vicenzaoro. I am planning 2022, but I prefer not to talk about it for now.
Do you always paint en plein air like a contemporary impressionist or do you have moments of personal reworking in the studio? Tell us about your creative process…
With the pandemic and the lockdown, I had to adapt to the new situation, in the past I used to paint exclusively en plein air, observing and reinterpreting the landscape, now I paint mainly in the studio. My paintings come from my imagination, from my unconscious, and then I transfer them to canvas. They are visions, landscapes that do not exist.
Looking at the old impressionist oil paintings and comparing them with the more recent metaphysical-abstract works, there has been a big stylistic leap. What triggered this stylistic change?
With the lockdown, an unexpected “click” happened. In the past, I never felt totally free with oil painting, I felt chained and anchored to the influences of my masters. I loved and adore Impressionist painting, but I never felt it was totally mine. Pandemic allowed me to explore myself inside, to listen to myself. My latest works are the result.
You are an all-round artist: let’s talk about your symbolist ceramics. What inspires you?
Ceramics are a world of their own, I am extremely fascinated by the earth, by its plasticity and I love to experiment. For several years now, I have been mainly inspired by the theme of cities, my travels, my studies. One of the things they taught me at the Faculty of Architecture is to look, to observe the context, the landscape, the territory. To explore with the gaze, to imagine what is no longer there or not yet there. Architecture, like Art, springs from the imagination. Urban Planning itself is first and foremost a prediction. And so, I try to blur my vision, to blur my look in order to see beyond the vision.
You are always looking for pure emotion: what do you want to convey to those who linger in front of your works?
In my work, painting, like ceramics, is instinctive, charged with emotions and moods that everyone can read and interpret in their own depths. What I want to convey is an empathic and intuitive emotion. An essence that is not to be found in the matter outside of us or beyond the reality perceivable with the senses, but within us and within the inner world in which we live, learning to look beyond appearance, beyond the visible, through the emotion that dwells in the mind.
I would like to thank Ilaria Sperotto for the time she has dedicated to us and remind readers that they can view the young artist’s works of art online at www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ or come to the gallery and see for themselves the quality of the oils on display.
Siamo ormai giunti all’ultima intervista in programma per la rubrica Domanda all’artista che, da dicembre 2020, ha voluto indagare e fare conoscere meglio i quindici artisti che partecipano al progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda, supportato dalla neo Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde: Artisti provenienti da tutta Italia, Artisti con stili, tecniche, soggetti e percorsi artistici molto differenti tra di loro proprio a dimostrazione di quanto l’Arte sia versatile, complessa e multi-sfaccettata.
Oggi abbiamo come ospite la giovane visual artist Ilaria Sperotto da Vicenza, conosciuta tramite amicizie artistiche in comune e per la quale nutro grande stima per le opere d’arte che realizza in cui si indaga a fondo l’essenza del proprio spirito e del proprio inconscio: le tele sono il traguardo di una poetica artistica espressivo-astratta istintiva in cui il colore e le pennellate date di getto danno la sensazione di essere catapultati nella dimensione psichica primordiale delle emozioni.
Già conosciuta in Italia, in Svizzera, in Austria, in Francia e in Belgio, oggi Ilaria Sperotto è presente sul territorio olandese con sei pregevoli opere di piccolo formato dai prezzi “affordable”.
Passiamo finalmente la parola ad Ilaria Sperotto:
Sicuramente te l’hanno chiesto in tanti ma il pubblico olandese non conosce come l’artista Ilaria Sperotto abbia vissuto e vive tutt’ora questo periodo storico che entrerà sicuramente nei manuali di storia: l’arte ti ha aiutata? Ci sono progetti futuri o è ancora troppo nebuloso per programmare concretamente qualcosa?
Nel 2020 quando è iniziata la pandemia per me è stato un momento di freno, inizialmente molto difficile, surreale, ero molto spaventata. Poi un giorno ho deciso che dovevo riprendermi, dovevo riprendere il mio sogno per vivere una vita normale. La pittura in questo caso è stata fondamentale, liberatoria! Attraverso il colore ho liberato le mie emozioni e ho riiniziato a sentirmi viva, a sognare! Il 2021 è un anno particolare, un continuo working progress. Attualmente sto partecipando al “Padiglione Birmania”, progetto internazionale di arte postale presso Palazzo Zanardi Landi a Guardamiglio Lodi (Italia). Mentre a settembre 2021 esporrò una trentina di quadri ad olio nel centro storico di Vicenza: farò parte dei protagonisti del VIOFF “A GOLDEN JOURNEY”, la nuova edizione del Fuori Fiera di Vicenzaoro. Sto progettando il 2022, ma preferisco non parlarne per ora.
Dipingi sempre en plein air come un’impressionista contemporanea oppure hai momenti di rielaborazione personale nello studio? Raccontaci il percorso del tuo processo creativo…
Con la pandemia e il lockdown ho dovuto adattarmi alla nuova situazione, nel passato dipingevo esclusivamente en plein air, osservando e reinterpretando il paesaggio, ora dipingo prevalentemente in studio. I miei quadri nascono dalla mia immaginazione, dal mio inconscio, successivamente li trasferisco su tela. Sono visioni, paesaggi che non esistono.
Guardando i vecchi lavori ad olio di stampo impressionista e mettendoli a confronto con le opere più recenti di stampo metafisico – astratto c’è stato un grande salto stilistico. Cosa ha scatenato questo cambio stilistico?
Con il lockdown è accaduto un “click” inaspettato, in passato con la pittura ad olio non mi sono mai sentita totalmente libera, mi sentivo incatenata e ancorata alle influenze dei miei maestri. Adoravo e adoro la pittura impressionista, ma non l’ho mai sentita totalmente mia. La pandemia mi ha permesso di esplorarmi dentro, ascoltarmi. I miei ultimi lavori ne sono il risultato.
Sei un’artista a tutto tondo: parliamo delle tue ceramiche simboliste. A cosa ti ispiri?
Le ceramiche sono un mondo a sé, sono estremamente affascinata dalla terra, dalla sua plasticità e adoro sperimentarmi e sperimentare. Da diversi anni mi ispiro principalmente al tema delle città, ai miei viaggi, ai miei studi. Una delle cose che mi hanno insegnato alla Facoltà di Architettura è guardare, osservare il contesto, il paesaggio, il territorio. Esplorare con lo sguardo, per immaginare ciò che non c’è più o non ancora. Anche l’Architettura, del resto come l’Arte, scaturisce dall’immaginazione. L’Urbanistica stessa è prima di tutto una previsione. Ed ecco che allora provo ad annebbiare la vista, offuscare lo sguardo per vedere oltre la visione.
Sei sempre alla ricerca dell’emozione pura: cosa vuoi trasmettere a chi si sofferma davanti alle tue opere?
Nei miei lavori, la pittura come la ceramica è istintiva, carica di emozioni e stati d’animo che ognuno, nel proprio intimo può leggere ed interpretare. Ciò che voglio trasmettere è un’emozione empatica e intuitiva. Un’essenza che non va individuata nella materia fuori di noi o al di là dalla realtà percepibile con i sensi, ma dentro di noi e dentro il mondo interiore in cui viviamo, imparando a guardare al di là dell’apparenza, oltre il visibile, attraverso l’emozione che alberga nella mente.
Ringrazio di cuore Ilaria Sperotto per il tempo che ci ha dedicato e ricordo ai lettori che potranno visionare on-line le opere d’arte della giovane artista sul sito www.criticoarte.org/galleria-gallery/ilaria-sperotto/ oppure venire in galleria ed osservare di persona la qualità esecutiva degli olii proposti.
Het is nu iets meer dan een jaar geleden dat ik de getalenteerde Ligurische beeldhouwer Claudio Caporaso ontmoette. Onze kennismaking ontstond bij toeval op social eind 2019, vlak voor het uitbreken van deze pandemie en mijn verhuizing naar Nederland: we waren allebei op zoek naar een professional in de kunstsector die geloofde in onze projecten en we waren het vanaf het begin eens. Het is moeilijk om bekwame beeldhouwers te vinden en daarom is in het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland op het ogenblik alleen hij aanwezig: zijn artistieke poëtica is figuratief en reëel, gevoelig en emotioneel, zonder vormveranderingen om zijn diepe boodschap te tonen waarin alle vrouwelijkheid van het lichaam wordt verheven in een voortdurend zoeken naar ruimtelijke dynamiek. Zijn werken kennen een opmerkelijk succes in Italiaanse galeries en in particuliere en openbare, Italiaanse en Duitse collecties.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Laten we nu overgaan tot het interview met Claudio Caporaso en hem beter leren kennen:
Hoe en wanneer werd beeldhouwer Claudio Caporaso geboren: wat inspireert u het meest en wat zou u aan het nageslacht willen doorgeven?
Mijn passie werd geboren toen ik een kind was. Ik stond daar altijd alleen met een “pennemes” en maakte mijn “beeldjes”. Het gaf me voldoening. Langzaam veranderde wat een hobby leek in een project voor de toekomst: ik schreef me in aan de kunstacademie in Massa en werd volwassen. Mijn inspiratiebron is altijd de natuur geweest: ik zie haar als de Moeder van ons allen, volmaaktheid en absolute schoonheid. De natuur heeft perfecte canons: zelfs iets lelijks, als je het goed bekijkt, heeft uiteindelijk een zekere schoonheid of blijkt op zijn minst nuttig te zijn. Wat mij beweegt is passie en gevoel: daar draait mijn kunst om. Ik wil het nageslacht de hoop nalaten dat kunst zal blijven leven. Ik wil dat ze begrijpen dat kunstenaar zijn zowel een beroep als een roeping is en dat men als kunstenaar dus niet kan improviseren. Het vergt inzet en toewijding, maar bovenal technische en expressieve vaardigheid. Kunst is vol betekenis en moet worden doorgegeven zonder dat woorden nodig zijn om het te vertellen. Hier, dit is wat ik hoop.
Kunt u het creatieve proces van uw werken beschrijven: hoeveel tijd verstrijkt er tussen het idee en de uitvoering?
Mijn werken ontstaan in de eerste plaats uit een gevoel, dat een emotie of een concept is, uit alles wat mij in elk geval heeft getekend. Nauwelijks een schets neergegooid, baant het idee zich een weg in mijn hoofd, eerst verward en geleidelijk meer en meer gestructureerd. Na dagen van mistige gedachten waarbij ik in een bijna angstige toestand geraak, wordt de tekening duidelijk. Op dat moment zie ik mijn werk al. Ik ben klaar om het laboratorium binnen te gaan en aan het werk te gaan. Ik begin direct met klei of was. En tot ik het afgewerkt zie ben ik in een roes en verlaat ik de studio niet. Elk werk heeft een andere tijdschaal, het kan dagen of weken duren alleen al voor het model, dan maak ik het rubber en ga het in brons gieten.
U beeldhouwt realistische figuratieve werken in zowel hout als brons, maar met welk van de twee materialen hebt u meer affiniteit en wat brengen ze u bij? Hoe kiest u het een of het ander voor uw hoofdthema’s?
Hoewel het materiaal dat ik het meest gebruik voor mijn beelden brons is, geef ik eigenlijk verreweg de voorkeur aan hout: het is een levend, natuurlijk materiaal en als je eraan werkt, weet je nooit wat je kunt verwachten, misschien een knoest, een nerf, een element dat je doet afwijken van het oorspronkelijke ontwerp. Werken met hout is een verrassing, je breekt je handen, het atelier vult zich met spaanders, net als mijn haar, en alles wordt één met mijn kunstwerk. Brons daarentegen is duidelijk statischer, maar vooral met het patina krijgt het een zeker levend iets. Ik gebruik hout voor delicatere thema’s, terwijl ik brons gebruik voor thema’s met een sterkere inhoud.
Laten we het eens hebben over een thema dat je na aan het hart ligt: vrouwen. Tussen eind 2019 en begin 2020 heeft u het project -DND- DO NOT DISTURB opgericht om geweld tegen vrouwen te bestrijden: zou u de lezers willen vertellen waar het project uit bestaat en hoe het wordt verwoord? Wat zijn de vooruitzichten voor 2021?
Het thema “vrouwen” is mij altijd dierbaar geweest. In de loop der jaren ben ik omschreven als de beeldhouwer van de vrouw, juist omdat mijn favoriete onderwerpen vrouwelijke voorstellingen zijn, opgesmukt met naturalistische elementen. De vrouw is voor mij een superieur wezen, verbonden met de volmaaktheid van de natuur. Het idee dat ze misbruikt of onderdrukt kan worden, maakt me kapot. Het idee dat zij in de loop der eeuwen nog geen volledige macht en gelijkheid met het mannelijk geslacht heeft bereikt, is onaanvaardbaar. Het project is geboren uit woede, uit de machteloosheid die je elke dag ervaart, zelfs na een TG. Kunst heeft altijd in dienst gestaan van de mensheid en toen bedacht ik dat DND een echt symbool van vrouwelijke verlossing kon worden. Met mijn vrouw, die altijd mijn curator en mijn muze is geweest, hebben wij DND opgericht: zij is de denker, degene die met woorden weet om te gaan, ik ben de werker, maar dan degene die mensen door hun handen laat dromen. Het project werd omarmd door grote mensen uit de wereld van cultuur, tv en sport en kwam geweldig van de grond, tot de vergrendeling in 2019. We waren van plan het in heel Italië te verspreiden, door middel van reizende tentoonstellingen en conferenties, we planden een inzamelingsactie om monumenten op te richten om mensen bewust te maken van de kwestie, en opnieuw de donatie van geld aan verenigingen die strijden voor vrouwenrechten over de hele wereld. Het is duidelijk dat het nu allemaal gestopt is, of liever gezegd, zo lijkt het, maar het belangrijkste is erin te geloven en de strijd niet op te geven. Het is waar dat er nu niets kan worden gedaan, maar DND gaat door, en alles wordt alleen maar uitgesteld. De productie groeit, evenals de belangstelling van galeries en verzamelaars. Velen hebben deze werken in hun privé-collectie willen opnemen, omdat zij het potentieel ervan inzien. Zodra de situatie zich voordoet, zal het project van start gaan.
U bent onlangs begonnen met de sculpturale cyclus genaamd IDENTITY, bronzen maskers met natuurlijke lijnen in voortdurende verandering: hoeveel sculpturen heeft u in gedachten voor deze cyclus met een diepe filosofische betekenis? Vertel ons…
Identiteit is een zeer groot en omvangrijk project, waarvan het onmogelijk is een getal te bepalen. Het staat nog in de kinderschoenen en moet nog volledig worden ontwikkeld. Het is een prachtig en conceptueel uitdagend project. Ik weet dat het een thema is dat al veel behandeld is in de filosofie, kunst en literatuur, maar ik vind het altijd zeer actueel. Zelfs onze identiteit lijdt onder het verstrijken van de tijd. Twee thema’s maken wezenlijk deel uit van het project: het Masker en het bijbehorende Sentiment. Masker heeft kleinere afmetingen en is de typische klassieke structuur, geluk, droefheid, woede, enz. Identiteit is in plaats daarvan groter en rijker aan details. In Identity is het het gezicht van de vrouw zelf dat verandert en zich ontvouwt, en verschillende vormen en betekenissen aanneemt. Zelfs de verwerking van de materialen is voor elk werk verschillend, coating, glans, mat effect, zijn ontworpen om de meest uiteenlopende reacties van het publiek op te roepen. Gerenommeerde Italiaanse galerijen hebben contact met mij opgenomen om ten minste één stuk van deze collectie in hun zalen te hebben.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
It is now just over a year since I met the talented Ligurian sculptor Claudio Caporaso. Our acquaintance came about by chance on social media at the end of 2019, just before the outbreak of this pandemic and my move to the Netherlands: we were both looking for an art professional who believed in our projects and we agreed from the start. It is difficult to find skilled sculptors and that is why in the Contemporary Italian Art project in the Netherlands only he is currently present: his artistic poetics is figurative and real, sensitive and emotional, without alterations of form to show his profound message in which all the femininity of the body is exalted in a constant search for spatial dynamism. His works are enjoying considerable success in Italian galleries and in private and public collections in Italy and Germany.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail.
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail
Identity III, patinated and polished bronze, 2021, 30x30x60 cm. Detail
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 42x20x22 cm.
Let us now move on to the interview with Claudio Caporaso and get to know him better:
How and when was sculptor Claudio Caporaso born: what inspires you most and what would you like to pass on to posterity?
My passion started when I was a child. I used to stand there alone with a “penknife” and make my “statuettes”. It gave me satisfaction. Little by little, what might have seemed like a hobby turned into a project for the future: I enrolled in art school in Massa and grew up. My inspiration has always been Nature: I see her as the Mother of us all, perfection and absolute beauty. Nature has perfect canons: even something ugly, if you look at it carefully, in the end it is beautiful or at least useful. What moves me instead is passion and feeling: my art gravitates around this. I want to leave posterity with the hope that art will live on. I want them to understand that being an artist is a job as well as a vocation and that, as such, you cannot improvise as an artist. You need commitment and dedication, but above all you need technical and expressive skills. Art is full of meaning and should be passed on without the need for words to describe it. This is my hope.
Would you describe the creative process of your works: how long does it take from idea to realisation?
My works are born first of all from a feeling, whether it is an emotion or a concept, from anything that has marked me in any case. I hardly ever write down a sketch, the idea makes its way through my mind, at first in a confused way and gradually becoming more and more structured. After days of foggy thoughts during which I get into an almost anxious state, the drawing becomes clear. At that point I can already see my work. I am ready to enter the workshop and start working. I start directly from clay or wax. And until I see it finished, I’m itching to get out of the studio. Each work has different timescales, it can take days or weeks just for the model, then I create the rubber and go and cast it in bronze.
You sculpt realistic figurative works in both wood and bronze, but which of the two materials do you have more affinity with and what do they convey to you? How do you choose one or the other for your key themes?
Although the material I use most for my statues is bronze, I actually much prefer wood: it is a living, natural material and, when you work with it, you never know what you can expect, maybe a knot, a grain, an element that makes you deviate from the initial design. Working with wood is a surprise, you break your hands, the studio fills with shavings, as does my hair, and everything becomes one with my work of art. Bronze, on the other hand, is clearly more static, but especially with the patina it acquires a certain something alive. I use wood for more delicate themes, and bronze for stronger themes.
Let’s talk about a topic that is dear to you: women. Between the end of 2019 and the beginning of 2020, you founded the project -DND- DO NOT DISTURB to combat violence against women: would you tell readers what the project consists of and how it is being organised? What does it foresee for 2021?
the theme of Women has always been dear to me, it’s true. Over the years, I have been called the sculptor of women, precisely because my favourite subjects are depictions of women, adorned with naturalistic elements. Woman for me is a superior being, associated with the perfection of Nature. The idea that she can be abused or subjugated devastates me. The idea that over the centuries she has not yet achieved full power and equality with the male sex is unacceptable. The project was born out of anger, out of the impotence that one experiences every day, even after watching the news. Art has always been at the service of humanity, so I thought that DND could become a real symbol of female redemption. With my wife, who has always been my curator and my muse, we set up DND: she is the thinking part, the one who knows how to do with words, I am the worker, but the one who makes people dream through their hands. The project was embraced by big names in culture, TV and sport and was taking off in a big way, until the lockdown in 2019. We were planning to take it all over Italy, through travelling exhibitions and conferences, we were planning a fundraising campaign for monuments to raise awareness of the issue, and we were planning to donate money to associations fighting for women’s rights around the world. Clearly, everything is at a standstill now, or so it might seem, but the important thing is to believe in it and not to give up. It is true that nothing can be done now, but DND is moving forward, and everything is only delayed. Production is growing, as is the interest of galleries and collectors. Many have wanted these works in their private collections, realising their potential. As soon as the situation unfolds, the project will take off.
You have recently started the sculptural cycle called IDENTITY, bronze masks with natural lines that are constantly changing: how many sculptures did you have in mind for this cycle with its profound philosophical meaning? Tell us…
Identity is a very large and vast project, of which it is impossible to define a number. It is still in its infancy and needs to be fully developed. It is a wonderful and conceptually challenging project. I know it is a theme that has already been dealt with extensively in philosophy, art and literature, but I still find it very topical. Even our identities are affected by the passage of time. Two main themes are part of the project: Mask and the matching Sentiment. Mask is smaller in size and is the typical classic structure, happiness, sadness, anger, etc. Identity, on the other hand, is larger and richer in detail. In Identity it is the woman’s face itself that changes and unfolds, taking on different shapes and meanings. The processing of the materials is also different for each work, with a patina, a gloss, a matte effect, all designed to elicit the most varied reactions from the public. Renowned Italian galleries have contacted me to have at least one piece from this collection in their rooms.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 54x18x20 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
Project -DND- DO NOT DISTURB, patinated and polished bronze on rough stone, 2021, 41,5x17x13 cm.
We luiden dit voorjaar 2021 in met het Chromatisch Excentrisme van Elisabetta Maistrello, geboren in Vicenza maar al lang woonachtig in Padua, die het kleurenpalet doet exploderen in haar vrouwenportretten. Met haar gevoeligheid en dank zij haar technische precisie is de kunstenares tot een picturale synthese gekomen van een onmiskenbare charme en geeft zij leven aan figuratieve werken met een sterke visuele en emotionele impact. Het weelderige gebruik van het materiaal, de zorgvuldige lichttrillingen en het snelle, instinctieve en expressionistische gebaar dat wordt gegeven door de perfecte combinatie van spatelbewegingen, beslissend en harmonieus, en lichte aanrakingen op de punt van het penseel, maken de artistieke produktie van Elisabetta Maistrello van een brede internationale reikwijdte. De Italiaanse kunstenaar, die al bekend was in Amerika, Rusland, China en Frankrijk, is nu ook op Nederlands grondgebied aanwezig met het project Hedendaagse Italiaanse kunst in Nederland, dat wordt ondersteund door Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde.
Maar laten we eindelijk overgaan tot het interview:
U bent een kind van de goudsmidswereld en, hoewel u zelf goudsmid bent, drukt u zich ook uit in de schilderkunst: hoe en wanneer is uw liefde voor de picturale kunst ontstaan, en in het bijzonder voor vrouwenportretten?
In één woord, atypisch. Ik ben wat je noemt een autodidact artiest. Ik heb altijd al een ader van kunst in mijn bloed voelen pulseren. Dankzij het familiebedrijf ademde ik van jongs af aan de kunst van het goudsmeden in en na verloop van tijd uitte deze creativiteit zich in de creatie van sieraden. Maar schilderen is mijn ware artistieke aard. Ik ging niet naar academies of kunstscholen; toch voelde ik een sterk verlangen om te gaan studeren, dus vertrouwde ik mezelf toe aan meester Vincenzo Ursoleo uit Vicenza en gedurende vier jaar was ik zijn leerling. Ik experimenteerde ook met het hyperrealisme van Luigi Pellanda, maar omdat ik meteen begreep dat dit niet mijn genre was, bracht ik toch veel ideeën mee naar huis voor wat mijn persoonlijke kunstvorm zou worden. Om het academisch tekort in te halen verslond ik veel kunstboeken, ik was op zoek naar mijn stilistische ader en bij het bestuderen van de groten uit het verleden realiseerde ik me dat sommigen me meer aanspraken dan anderen, ik moest begrijpen waarom. Mettertijd heb ik mijn stemming gevonden, mijn stijlcode die goed uitdrukt wie ik ben en wat ik met mijn werken wil communiceren. Ik heb mezelf altijd omschreven als een expressionist, een instinctieve en gebarenloze kunstenaar. Ik creëerde een neologisme dankzij mijn werken dat ik Chromatic Eccentrism noemde.
In uw schilderijen beeldt u de vrouw en haar veelzijdige ziel uit, maar wie inspireert u? Heb je modellen? Vertel ons over je protagonisten…
Het onderwerp dat mijn voorkeur geniet is het portret van een vrouw waarmee ik het gamma van emoties dat wij kennen, overbreng. Wanneer iemand naar een van mijn werken kijkt, is hij niet op zoek naar subliminale boodschappen, hij leest zichzelf zoals ik de emotie lees die mij ertoe bracht dat bepaalde gezicht te maken. In elk schilderij zit een verborgen ik die uit het onbewuste komt. Iedereen kan zich identificeren met wat hij voelt op het moment waarop hij het waarneemt en, het lijkt vreemd, maar het kan van de ene dag op de andere veranderen. Het is geen toeval dat ik altijd portretten schilder, je zou het als een obsessie kunnen omschrijven en daarom wilde ik wat onderzoek doen. Geleerden van de psyche hebben het gedefinieerd als een buitensporig verlangen om naar zichzelf te zoeken. Het kan echt een reis van mijn onbewuste zijn om te zoeken naar emoties die ik niet herken, delen van mij die tot nu toe verborgen zijn gebleven. Ik geloof dat elke kunstenaar, terwijl hij schildert, een weg in zichzelf aflegt, alles kan worden omschreven als een zelfportret van de ziel, zelfs een schilderij van een landschap, een abstract werk of een expressionistisch schilderij. Er zijn geen studies achter een van mijn schilderijen, geen bepaalde personages die mij inspireren of omstandigheden die mij kunnen verlichten. Ik schilder wanneer mijn instinct me daartoe aanzet, en het toeval wil dat instinct altijd uitgaat van het diepste Ego.
Laten we het eens hebben over uw schildertechniek, die zich voortdurend ontwikkelt, zoals blijkt uit uw laatste productie. Uw kunst is figuratief en u geeft de voorkeur aan de expressionistische manier: wat betekent de kleur voor u? Hoe kies je de kleuren voor je onderwerpen? Hoe breng je het aan?
Het belang van kleur wordt verklaard in de naam die ik voor mijn schilderstijl heb gekozen, “Chromatic Eccentrism”, een uitdrukking die de centrifugale stuwkracht van de penseelstreken combineert met de kracht van kleur. De penseelstreken zijn kort en dik, vaak materieel, en lijken op grote schaal te herinneren aan de delicate streken van de beitel, een gereedschap dat ik gebruikte in mijn vorige carrière als goud- en zilversmid. Ik heb de kenmerken van deze eeuwenoude kunst vertaald in de schilderkunst, waarbij ik de beitel heb omgevormd tot het fijne penseel dat het zwart van de ogen uitsnijdt en opgraaft, en het wit, dat in reliëf tevoorschijn lijkt te komen, de taak heb gegeven licht te geven aan de blik en aan de hele figuur. Met een snel gebaar en op een instinctieve manier breng ik kleur aan op het doek en geef vorm aan het vormloze. Hier is geen behoefte aan contourlijnen, behalve die welke nauwelijks worden aangegeven en die de schaduw van het gezicht vormen. Dan creëert het volume zichzelf. De kleur is ongevormd, zonder vorm, pasteus en hardnekkig op het doek, maar bijeengehouden door een kracht die haar in vorm dwingt en haar doet oprijzen uit de monochrome achtergrond, meestal licht, die onder en achter de figuur als een extra kleur kan worden waargenomen. Ik kies de kleur niet, het is de kleur die mij kiest in een onbewuste en instinctieve vorm.
Er is veel vraag naar uw portretten, zelfs in het buitenland. Heb je ooit een bepaalde opdracht gehad, misschien op een ander medium? Je zou een hedendaagse “Rosalba Carriera” kunnen worden…
Ik krijg veel verzoeken, maar niemand heeft ooit om bepaalde media gevraagd omdat ze bij mijn stijl van het moment blijven. Aan de andere kant ben ik degene die nooit stopt met experimenteren en het bestuderen van nieuwe technieken, tot op heden heb ik verschillende media gebruikt van canvas tot aluminium verglaasd en andere materialen. Het zou een grote eer zijn om een hedendaagse “Rosalba Carriera” te worden, zij is een artieste die ik zeer waardeer maar ik beschouw mezelf niet op haar zeer hoog niveau.
Je hebt het “Arte in Movimento” project opgericht om je kunst op straat te brengen. Kunt u de lezers vertellen waar het over gaat?
Het project is ARTE DA INDOSSARE, ARTE IN MOVIMENTO (KUNST OM TE DRAGEN, KUNST IN BEWEGING), dat staat voor een outfit die je draagt en vervolgens inlijst wanneer je voelt dat het tijd is om dat te doen. Het is geen kledingstuk maar een echt kunstwerk, handgeschilderd, gecertificeerd, genummerd en uniek (elke handgeschilderde afbeelding is uniek en wordt in geen enkel ander kledingstuk herhaald). Praktisch gezien wordt u, door een schilderij te dragen, een integrerend deel van het werk en wordt u, samen met mij, de promotor van ARTE IN MOVIMENTO: geen statisch kunstwerk dat aan de muur hangt, maar een kunstwerk dat op straat loopt, op straat, op de pleinen, waar u maar wilt. Dit idee werd geboren met de gedachte aan een emotionele verkoop, en om een symbolische waarde terug te geven aan de hedendaagse kunst.
Met dank aan de totale beschikbaarheid van Elisabetta Maistrello, herinner ik de lezers eraan dat zij de werken van de kunstenares ook kunnen zien op de website criticoarte.org Elisabetta Maistrello – Italiaanse kunst van ELisa Manzoni, en hieronder vindt u een video die het Art to Wear project laat zien.
High quality contemporary Italian art for any of your spaces. Dismiss
