Fabrizio Spadini, grafisch ontwerper, kunstleraar en illustrator uit Lombardije, woont sinds 2009 in Toscane: hier laat hij zich inspireren door het licht en de landschappen die hem ertoe aanzetten elke dag en plein air te schilderen, net zoals de leden van de groep Macchiaioli dat in de tweede helft van de negentiende eeuw deden. Bij het bekijken van de werken van de jonge kunstenaar wordt de toeschouwer getroffen en meegevoerd naar een verleden tussen het surrealistische en het realistische: elementen van de iconografie van de Japanse tekenfilmseries uit de jaren ’70 en ’80 worden op elegante wijze gecombineerd met de realistische stijl en sfeer van de negentiende-eeuwse schildertraditie. De nieuwe helden en fantastische iconen, nu in de collectieve verbeelding, materialiseren zich op een realistisch vlak: een ingebeelde en surrealistische toekomst gemaakt van wachtende sferen, onbeweeglijk en stil, mogelijk gemaakt door de snelle niet-materiële penseelstreek.
Voor zijn artistieke poëtica wordt hij al gewaardeerd in Italië, Engeland en Amerika, en hij maakt deel uit van het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland dat ondersteund wordt door Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde.







Laten we de kunstenaar Fabrizio Spadini beter leren kennen aan de hand van vijf vragen:
Veel mensen hebben u gevraagd waarom u negentiende-eeuwse kunst combineert met de fantastische personages van Japanse manga en anime en cultfilms/tv-series als Star Trek en Star Wars, zou u dat aan ons publiek willen uitleggen? Als je terug in de tijd kon gaan, met wie zou je dan je dag doorbrengen? En, fantaserend, als je in een stripboek kon komen welke zou je kiezen?
Ik geloof dat sommige verhalen die behoren tot de culturele verbeelding van de massa, overgebracht door film, televisie, science fiction literatuur, strips, aan de basis liggen van wat ons heden is. In feite vormen zij gevestigde culturele modellen die traditie zijn geworden, zoals de pre-industriële visuele beeldtaal van de 19e eeuw kan worden beschouwd als de kinderschoenen van de maatschappij van de eerste decennia van de 21e eeuw. Het naast elkaar plaatsen van deze “visuele en culturele wortels” door middel van picturale kunstgrepen lijkt mij een goede manier om mensen te doen nadenken over onze hedendaagsheid. Als ik terug in de tijd kon gaan, zou ik mijn dag doorbrengen met een boer uit het midden van de 19e eeuw, zo een die je kunt zien op een schilderij van Fattori, ik denk dat hij mij veel te leren zou hebben. Als ik in een stripboek zou kunnen staan, zou het een verhaal van Milo Manara zijn.
Hoe komt het dat de kunst tussen de 19e eeuw en de eerste decennia van de 20e eeuw de hoofdrol speelt in uw produktie? Hebt u er ooit aan gedacht te experimenteren met renaissance- of barokkunst, bijvoorbeeld de combinatie te maken van Japanse tovenaars en madonna’s, ook al zou het thema heiligschennis kunnen worden?
Stilistisch ben ik geïnteresseerd in de overgang en de evolutie van de schilderkunst tussen de negentiende en de twintigste eeuw. De verbreiding van de fotografie heeft de schilderkunst in staat gesteld zich los te maken van de zuiver mimetische weergave van de werkelijkheid en aangezien de referentiemodellen in mijn werken de grens tussen werkelijkheid en verbeelding bewandelen, vind ik het interessant om visueel in te gaan op de beeldtaal die zich in die historische periode heeft ontwikkeld. Ik ben van plan een reeks werken te maken over het thema van de “tovenaressen” van de Japanse animatie, maar dan in verband met een thema dat de vrouwelijke figuur in de eerste decennia van de twintigste eeuw op een bijzondere manier heeft beziggehouden, maar ik wil daar nu niet op vooruitlopen.
Hoe gaat u te werk wanneer het artistieke idee bij u opkomt: vertel ons alle geheimen van de creatie van uw werk…
Gewoonlijk noteer ik ideeën die verband houden met een onderwerp, een suggestie, maar vaak ontstaan er voor het lege doek nieuwe ideeën en werk ik bijgevolg vrij snel. Meestal maak ik geen voorbereidende tekening en schilder ik vrij. Als het onderwerp dan vorm krijgt, doe ik iconografisch onderzoek en zoek ik naar referenties die ik als leidraad voor het schilderij kan gebruiken. Ik luister vaak naar radiodrama’s of audioboeken terwijl ik werk. In plaats daarvan luister ik, als ik me wil opladen, naar themaliedjes van tekenfilms of filmsoundtracks die me op dat moment weer in de gemoedstoestand brengen die ik met mijn werk wil uitdrukken.
Reclusion thema: hoe is de kunstenaar Fabrizio Spadini omgegaan met de gedwongen sluitingen veroorzaakt door Covid-19 in 2020? Heeft kunst je geholpen om niet in de vergetelheid te raken door grootse nieuwe werken te creëren?
Eenzaamheid is nooit een probleem geweest voor mij en mijn werk. Ik heb getracht de verleiding te weerstaan om via mijn werken het heden op een didactische manier te willen vertellen. Ik ben geïnteresseerd in de relatie tussen de mens en de technologie, de kunstmatige intelligentie, de mens en de media; in die zin ondergaat de loop van de geschiedenis een versnelling waarvan wij ons pas over enkele jaren bewust zullen zijn, en achteraf zullen wij objectieve conclusies kunnen trekken, ten goede of ten kwade. De huidige situatie in verband met wat er sinds eind 2019 in de wereld gebeurt, schept veel verdeeldheid, het archetype van de “vijand” van de vreemdeling, de oorlogsretoriek, benadrukken deze aspecten alleen maar. Ik geef de voorkeur aan de kleuren van mijn werken, waarbij de “rode zone” verwijst naar de laatste zonnestralen in de schemering.
Heeft u plannen voor deze 2021? Ik weet dat u zich met Japanse Eksters zult bezighouden: welke is uw favoriet en hebt u de ideale omgeving al in gedachten?
In 2021 experimenteer ik met nieuwe verhaallijnen met het oog op komende tentoonstellingen en voorstellingen in 2022. In het bijzonder werk ik aan doeken op groot formaat in relatie tot de meesters van het begin van de twintigste eeuw. Hoewel ze niet echt een tovenares is, maar toch over ongekende krachten beschikt, is Lamu (of Lum Urusei Yatsura) absoluut mijn favoriet. Ik schilder momenteel een groot doek waarop ze staat afgebeeld in een Venetiaans carnaval bij nacht.
Ik dank Fabrizio Spadini dat hij zijn wereld en zijn artistieke gedachten met ons heeft willen delen. Ik nodig de lezers uit de aan hem gewijde pagina op de site criticoarte.org te bekijken: Fabrizio Spadini – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org).