Tag: international collections

Vraag aan de kunstenaar: Maurizio Brambilla

Posted on by criticoarte in Blog, blog-nl

Twaalf jaar zijn verstreken sinds ik het genoegen en de eer had de Milanese meester Maurizio Brambilla te ontmoeten: dank zij zijn leiding en zijn raad zette ik mijn eerste stappen op het gebied van de kunstkritiek, nog vóór ik het specialisatiediploma Geschiedenis en Kunstkritiek behaalde aan de Staatsuniversiteit van Milaan. Mijn eerste presentaties op solo- en groepstentoonstellingen, mijn eerste kritieken op de hedendaagse kunst en het opstellen van mijn eerste kunstcatalogi heb ik te danken aan Maurizio Brambilla die mij in twaalf jaar kwaliteitskunst heeft laten ademen, mij heeft opgevoed en mij heeft begeleid in een competitieve en moeilijke wereld. De jaren zijn voor mij voorbijgegaan en zij zijn ook voorbijgegaan voor de Meester, die de chromatiek van zijn artistieke poëtica volledig heeft omgegooid zonder zijn persoonlijk Magisch Realisme te verraden : in de nieuwe artistieke produktie begint de toeschouwer in feite aan een reis tussen het reële en het oneirische visioen naar een volkomen transcendente wereld. De Milanese kunstenaar is al aanwezig in privécollecties in Italië, Zwitserland, Frankrijk en Duitsland, en nu is hij klaar voor de Nederlandse markt: zijn werken zijn ondergebracht bij de neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde en nemen deel aan het project Hedendaagse Italiaanse Kunst in Nederland.

Maar laten we eindelijk de meester Maurizio Brambilla ontmoeten:

Wij kennen elkaar al vele jaren, maar pas onlangs heeft u zowel uw kleurenpalet, van intense en felle kleuren naar een meer spirituele monochromie, als uw schildertechniek, van olieverf naar geëmailleerde acryl, volledig veranderd: waaraan is deze radicale verandering te wijten? Vertel het ons.

Na jaren van schilderen bracht ik de magie van het voortdurend ontdekken met me mee. Was mijn vorige expressieve taal in staat om iedereen te bereiken door middel van een begrijpelijke figuratie, in mijn laatste productie van schilderijen heb ik de reflecties verdiept en probeer ik voortdurend picturaal de emoties/redeneringen over te brengen op de toeschouwer. Aanvankelijk lijkt alles een spel, maar als wij even stilstaan en deze eenvoudige beelden van mij aandachtig bekijken, vinden de emoties hun weg om uit onze gevangenis te ontsnappen en zij doen dat met een bagage van symbolen: zoals het oneindige “alfa en omega”, het dubbele paradijs, de natuur, de kunstgreep en de wedergeboorte, enz. Er is een continuïteit van onderwerpen/voorwerpen, maar ik heb veel kleuren verwijderd uit naam van het experiment en voor een stilistische groei, in termen van verfijning. De laatste jaren heb ik te maken gehad met een consequent verlies van coloristische waarheid: de nieuwe doeken zijn in feite bijna monochroom en spelen nog meer in op een introspectief en poëtisch aspect.

Uw werken zijn symbolisch en metaforisch. Wat is de diepe boodschap die u met zulke surrealistische en metafysische werken wilt overbrengen? Bent u niet bang dat het publiek van vandaag niet helemaal begrijpt wat u bedoelt?

Het verhaal is het fundament van de communicatie, de identiteit en het geheugen: het hedendaagse leven is het resultaat van het verlies van het verhaal. De schilderkunst biedt ons de mogelijkheid om opnieuw te beginnen, om uit te gaan van een aanknopingspunt, van een beeld, van een horizonlijn of een verdwijnpunt, van een kleur, van een nieuwe ordening van de vormen van het dagelijks leven. Om opnieuw te beginnen door te aanvaarden om te denken, om te fantaseren, om verbanden te leggen. In de schijnbare eenvoud van mijn composities en labyrinten is het sleutelwoord “emotie”.

Uw doeken zijn in detail bestudeerd en hebben subtiele historische en artistieke verwijzingen die echt heel actueel en eigentijds zijn. Hoe kies je de meest geschikte symboliek om op te nemen?

Het beeld is de bron die ons in staat stelt buiten de grenzen van de werkelijkheid te treden, een lokmiddel te gebruiken, een licht om een andere horizon te bereiken, uit te breiden naar een andere ruimte. Een keu wordt in mijn schilderijen de vertelling, van metaforen van het leven in het algemeen. Het sleutelwoord is visionair. Mijn onderwerpen komen voort uit de vormen en kleuren van een alledaagse werkelijkheid. Eenmaal bevrijd van het dagelijks gebruik en gezuiverd, worden zij herboren in een andere werkelijkheid, parallel aan de werkelijkheid zelf, en krijgen zij een andere betekenis. Mijn onderzoek wordt beheerst door de innerlijke blik. Een gedefinieerde of ongedefinieerde ruimte waaruit mijn beelden voortkomen, gemaakt met alledaagse voorwerpen (dozen, potten, parallellepipeda, kegels, labyrinten, bollen, papier) die hun eigen licht afgeven ondergedompeld in een mist die de compositie van het schilderij omhult. Mijn ideeën komen voort uit de alledaagse werkelijkheid, de vormen en de ton sur ton kleuren interesseren mij alleen wanneer zij iets totaal anders in mij oproepen of door een nieuw licht worden verlicht, diffuus in het creëren van een emotie van mijn ervaring en mijn verhaal.

Ik stel u een filosofische vraag die volgens mij al uw poëtica op basis van het Magisch Realisme kan verklaren: wat is voor u Harmonie?

In deze laatste jaren van mijn werk heb ik me ontdaan van de conventionele kleuren van de dingen en de figuren om het licht en de schaduwen belangrijker te maken en een bijna zwevende voorstelling te maken van de stilte, een verre nederzetting van de gedachte, het zijn wanneer alles al voorbij lijkt te zijn, wanneer het lawaai van de wereld niet meer komt en een adem van slechts een lettergreep het gebruikelijke kostbare goed is dat zich verzet. Zo zie ik in deze laatste werken graag de ontmoeting met een fragment van de wereld die zich voor onze ogen organiseert. Want het idee, het concept dat ik wil uitdrukken is leven en vitaliteit te geven aan deze picturale voorstellingen van mij. Vitaliteit is geen fysieke of organische eigenschap, het is het innerlijke geestelijke leven: de schilderkunst is niet de plaats van het niets maar de manifestatie van het bestaan.

Laten we het over de toekomst en projecten hebben. Hoe is de Groep van 6 – Eoykos die ik jaren geleden in Milaan heb mogen presenteren? Zijn er nieuwe data om in uw agenda te noteren?

De Groep van 6 – Eoykos ligt stil om de redenen die we allemaal kennen. De laatste tentoonstelling van de groep vond plaats in Annely Haute Savoie Frankrijk (stand nr. 74). We hopen weer te beginnen als alles bijna weer normaal is. Intussen verkocht ik in 2019/20 met veel voldoening nr. 2 schilderijen in het veilinghuis Ambrosiana Arte in Milaan. Wat mijn persoonlijke tentoonstellingen betreft, zal ik trachten deze tegen het einde van het jaar te organiseren: misschien Praag, Milaan en Mantua. Aan het einde van het jaar 2021 zal mijn IVe monografie met grote voldoening verschijnen, omdat zij de laatste drie jaar van mijn nieuwe manier van schilderen zal omvatten: de titel van de monografie zal zijn “Labyrinten en composities van de ziel”.

Ik dank Maestro Maurizio Brambilla hartelijk voor zijn medewerking en aandacht bij het beantwoorden van vragen. Ik wil de lezers erop wijzen dat zij altijd welkom zijn bij Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde en dat zij de werken van de Maestro ook online kunnen bekijken op www.criticoarte.org/galleria-gallery/maurizio-brambilla/. Werken van grote historische en picturale waarde, van hoge uitvoerende kwaliteit, tegen prijzen die werkelijk binnen ieders bereik liggen.

Ask the artist: Maurizio Brambilla

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ing

Twelve years have passed since I had the pleasure and the honour of meeting the Milanese master Maurizio Brambilla: thanks to his guidance and advice, I took my first steps in the field of art criticism even before I obtained my Master’s degree in Art History and Art Criticism at the Università Statale di Milano. I owe my first presentations at solo and group exhibitions, my first contemporary art criticism, and the drafting of my first art catalogues to Maurizio Brambilla, who in twelve years made me breathe quality art, and who brought me up and accompanied me in a competitive and difficult-to-manage world. The years have gone by for me and they have also gone by for the Master, who has completely revolutionised the colour scheme of his artistic poetics without betraying his personal Magic Realism: in his new artistic production, the observer begins a journey between reality and oneiric vision towards a completely transcendental world. The Milanese artist is already present in private collections in Italy, Switzerland, France and Germany, and is now ready for the Dutch market: his works are in fact hosted at the neo Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde and take part in the Contemporary Italian Art in Holland project.

But let us finally get to know Maurizio Brambilla:

We have known each other for many years, but it is only recently that you have completely changed both your colour palette, from intense and bright colours to a more spiritual monochrome, and your painting technique, from oil to enamelled acrylic: what is this radical change due to? Tell us.

After years of painting, I brought with me the magic of continuous discovery. If my previous expressive language was able to reach everyone through comprehensible figuration, in this latest production of paintings I have deepened my reflections and am constantly trying to communicate emotions/reasoning pictorially to the viewer. At first it all seems like a game, but if we pause and look closely at these simple images of mine, the emotions find their way out of our prison, and they do so carry a baggage of symbols: such as the infinite “alpha and omega”, the double paradise, nature, artifice and rebirth, etc. There is a continuity of subjects/objects, and they can be seen in the pictures. There is a continuity of subjects/objects, but I have removed many colours in the name of experimentation and for stylistic growth, in terms of refinement. In recent years, I have faced a consistent loss of colouristic truth: the new canvases are in fact almost monochrome and play even more on an introspective and poetic aspect.

Your works are symbolic and metaphorical. What is the profound message you want to convey with such surreal and metaphysical works? Aren’t you afraid that today’s audience will not fully understand your intention?

Narrative is the foundation of communication, identity, and memory: contemporary life is the result of the loss of narrative. Painting offers us the possibility to start again, to start from a starting point, from an image, from a horizon line or a vanishing point, from a colour, from a new arrangement of everyday forms. To start again by accepting to think, to fantasise, to establish connections. In the apparent simplicity of my compositions and labyrinths, the key word is ’emotion’.

Your canvases are studied down to the smallest detail and have subtle historical and artistic references that are very current and contemporary. How do you choose the most suitable symbology to include?

The image is the resource that allows us to leave the limits of reality, to exploit a cue, a light to reach another horizon, to expand into another space. A cue becomes in my paintings the narration, of metaphors of life in general. The key word is visionarity. My subjects emerge from the shapes and colours of an everyday reality. Once freed from everyday use and purified, they are reborn in another reality, parallel to reality itself, taking on a different meaning. My research is governed by the inner gaze. A defined or undefined space from which my images emanate, made with everyday objects (boxes, jars, parallelepipeds, cones, labyrinths, spheres, papers) that give off their own light, immersed in a Po Valley fog that envelops the composition of the painting. My ideas are born from everyday reality, and I am interested in tone-on-tone shapes and colours only when they evoke something completely different within me or are illuminated by a new light, diffused in creating an emotion from my own experience and history.

I would like to ask you a philosophical question that I believe can explain all your poetics based on Magic Realism: what does Harmony mean to you?

In these last few years of work, I have cleaned myself of the conventional colours of things and figures to make light/shadows more important and to render an almost suspended representation of silence, a distant settlement of thought, being there when everything seems to have already passed, when the noise of the world no longer reaches us, and a barely audible breath is the usual precious good that resists. This is how I like to see in these latest works the encounter with a fragment of the world that is organised before our eyes. Because the idea, the concept I want to express is to give life and vitality to these pictorial representations of mine. Vitality is not a physical or organic attribute; it is the inner spiritual life: painting is not the place of nothingness but the manifestation of existence.

Let’s talk about the future and projects. How is the Group of 6 – Eoykos, which I had the opportunity to present years ago in Milan, progressing? Are there any new dates to mark in your diary?

The Group of 6 Eoykos is at a standstill for the reasons we all know. The last exhibition of the group took place in Annely Haute Savoie France (stand n° 74). We hope to start again when everything is almost back to normal. In the meantime, I sold in 2019/20 n° 2 paintings at the Ambrosiana Arte Auction House in Milan with much satisfaction. As for my solo exhibitions, I will try to organise them by the end of the year: perhaps Prague, Milan, and Mantua. At the end of 2021, my fourth monograph will be published with great satisfaction because it will include the last three years of my new way of painting: the title of the monograph will be “Labyrinths and Compositions of the Soul”.

I sincerely thank Maestro Maurizio Brambilla for his collaboration and attention in answering questions. I would like to remind readers that they are always welcome at the Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde and can view the Maestro’s works online at www.criticoarte.org/galleria-gallery/maurizio-brambilla/. Works of great historical and pictorial value, of high executive quality, at prices truly within everyone’s reach.

Domanda all’artista: Maurizio Brambilla

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ita

Sono passati dodici anni da quando ho avuto il piacere e l’onore di conoscere il maestro milanese Maurizio Brambilla: grazie alla sua guida e ai suoi consigli ho intrapreso i primi passi nel campo della critica d’arte ancora prima della laurea specialistica in Storia e critica dell’arte ottenuta all’Università Statale di Milano. Le prime presentazioni alle mostre personali ed in quelle collettive, le prime critiche d’arte contemporanea, la redazione dei primi cataloghi d’arte le devo a Maurizio Brambilla che in dodici anni mi ha fatto respirare Arte di qualità, mi ha cresciuta ed accompagnata in un mondo competitivo e di difficile gestione. Sono passati gli anni per me e sono passati anche per il Maestro, il quale ha completamente rivoluzionato la cromia della sua poetica artistica non tradendo il suo personale Realismo Magico: nella nuova produzione artistica, l’osservatore inizia difatti un viaggio tra il reale e la visione onirica verso un mondo completamente trascendentale. L’artista milanese è già presente in collezioni private in Italia, Svizzera, Francia e Germania, ed ora è pronto per il mercato olandese: le sue opere sono ospitate di fatti alla neo Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde e prendono parte al progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda.

Ma passiamo finalmente a conoscere in maestro Maurizio Brambilla:

Ci conosciamo da tanti anni ma solo ultimamente hai cambiato completamente sia la palette dei tuoi colori, da cromie intense e brillanti ad una monocromia più spirituale, sia la tecnica pittorica, da olio ad acrilico smaltato: a cosa è dovuto questo radicale cambiamento? Raccontaci.

Dopo anni di pittura ho portato con me la magia della scoperta continua. Se il mio linguaggio espressivo precedente riusciva a raggiungere chiunque attraverso una figurazione comprensibile, in questa mia ultima produzione di quadri ho approfondito delle riflessioni e cerco costantemente di comunicare pittoricamente allo spettatore delle emozioni/ragionamenti. Inizialmente tutto sembra un gioco ma, se ci soffermiamo e osserviamo attentamente queste mie semplici immagini, le emozioni trovano la strada per evadere dalla nostra prigione e lo fanno recando un bagaglio di simboli: come l’infinito “alfa e omega”, il doppio paradiso, la natura, l’artificio e la rinascita, ecc. C’è una continuità di soggetti/oggetti ma ho rimosso molti colori nel segno della sperimentazione e per una crescita stilistica, in termini di raffinatezza. Negli ultimi anni affronto una consistente perdita della verità coloristica: le nuove tele sono infatti quasi monocromatiche e giocano ancora di più su un aspetto introspettivo e poetico.

Le tue opere sono simboliche e metaforiche. Qual è il messaggio profondo che vuoi trasmettere con opere così surreali e metafisiche? Non hai timore che l’odierno pubblico non comprenda sino in fondo il tuo intento?

La narrazione è il fondamento della comunicazione, dell’identità e della memoria: la vita contemporanea, è il frutto della perdita della narrazione. La pittura ci offre la possibilità di ricominciare, di ripartire da uno spunto, da un’immagine, da una linea di orizzonte o da un punto di fuga, da un colore, da una nuova disposizione delle forme della quotidianità. Ricominciare accettando di pensare, di fantasticare, di stabilire connessioni. Nell’apparente semplicità delle mie composizioni e labirinti, la parola chiave è “emozione”.

Le tue tele sono studiate nei minimi dettagli e hanno sottili riferimenti storici ed artistici che sono davvero molto attuali e contemporanei. Come scegli la simbologia più adatta da inserire?

L’immagine è la risorsa che ci permette di uscire dai limiti della realtà, di sfruttare un richiamo, una luce per arrivare verso un altro orizzonte, espandersi in un altro spazio. Uno spunto diventa nei miei quadri la narrazione, di metafore della vita in generale. La parola chiave è visionarietà. I miei soggetti emergono dalle forme e dai colori di una realtà quotidiana. Una volta liberati dall’uso quotidiano e purificati, essi rinascono in un’altra realtà, parallela alla realtà stessa, assumendo un significato diverso. La mia ricerca è regolata dallo sguardo interiore. Uno spazio definito o non definito da cui si sprigionano le mie immagini, fatte con oggetti anche quotidiani (scatole, barattoli, parallelepipedi, coni, labirinti, sfere, carte) che sprigionano una luce propria immersi in una nebbia padana che avvolge la composizione del quadro. Le mie idee nascono dalla realtà quotidiana, le forme e i colori tono su tono mi interessano se non nel momento in cui evocano dentro di me qualcosa di completamente diverso o illuminato di luce nuova, diffusa nel creare un’emozione del mio vissuto e della mia storia.

Ti pongo una domanda filosofica che credo possa spiegare tutta la tua poetica fondata sul Realismo Magico: cos’è per te l’Armonia?

In questi ultimi anni di lavoro mi sono ripulito dai colori convenzionali delle cose e delle figure per rendere più importante la luce/ombre e rendere una raffigurazione quasi sospesa del silenzio, un insediamento lontano del pensiero, l’esserci quanto tutto appare già trascorso, quando il rumore del mondo ormai non giunge più e un respiro appena sillabato è il solito bene prezioso che resiste. Così mi piace vedere in questi ultimi lavori l’incontro con un frammento di mondo che si organizza sotto i nostri occhi. Perché l’idea, il concetto che voglio esprimere è quello di dare vita e vitalità a queste mie rappresentazioni pittoriche. La vitalità non è un attributo fisico o organico, è la vita spirituale interiore: la pittura non è il luogo del nulla ma la manifestazione dell’esistenza.

Parliamo di futuro e di progetti. Come procede il Gruppo dei 6 – Eoykos che ho avuto modo di presentare anni fa a Milano? Ci sono nuove date da segnare in agenda?

Il Gruppo dei 6 Eoykos è fermo per le ragioni che tutti sappiamo. L’ultima esposizione del gruppo si è svolta ad Annely Alta Savoia Francia (stand n° 74). Speriamo di ripartire quando tutto ritornerà quasi alla normalità. Nel frattempo, ho venduto nel 2019/20 n° 2 quadri alla Casa d’Asta Ambrosiana Arte a Milano con molta soddisfazione. In merito alle mie mostre personali cercherò di organizzarle entro la fine dell’anno: forse Praga, Milano e Mantova. A fine anno 2021 uscirà la mia IV monografia con molta soddisfazione perché verranno inseriti gli ultimi tre anni di questo mio nuovo modo di dipingere: il titolo della monografia sarà “Labirinti e Composizioni dell’Anima“.

Ringrazio di cuore il Maestro Maurizio Brambilla per la collaborazione e l’attenzione nel rispondere alle domande. Ricordo ai lettori che saranno sempre i benvenuti alla Manzoni Kunst Galerie di Oosterwolde e potranno visionare on line le opere del Maestro anche su www.criticoarte.org/galleria-gallery/maurizio-brambilla/. Opere di grande valore storico e pittorico, di alta qualità esecutiva, a prezzi davvero alla portata di tutti.

Vraag aan de kunstenaar: Elisabetta Maistrello

Posted on by criticoarte in Blog, blog-nl

We luiden dit voorjaar 2021 in met het Chromatisch Excentrisme van Elisabetta Maistrello, geboren in Vicenza maar al lang woonachtig in Padua, die het kleurenpalet doet exploderen in haar vrouwenportretten. Met haar gevoeligheid en dank zij haar technische precisie is de kunstenares tot een picturale synthese gekomen van een onmiskenbare charme en geeft zij leven aan figuratieve werken met een sterke visuele en emotionele impact. Het weelderige gebruik van het materiaal, de zorgvuldige lichttrillingen en het snelle, instinctieve en expressionistische gebaar dat wordt gegeven door de perfecte combinatie van spatelbewegingen, beslissend en harmonieus, en lichte aanrakingen op de punt van het penseel, maken de artistieke produktie van Elisabetta Maistrello van een brede internationale reikwijdte. De Italiaanse kunstenaar, die al bekend was in Amerika, Rusland, China en Frankrijk, is nu ook op Nederlands grondgebied aanwezig met het project Hedendaagse Italiaanse kunst in Nederland, dat wordt ondersteund door Manzoni Kunst Galerie in Oosterwolde.

Maar laten we eindelijk overgaan tot het interview:

U bent een kind van de goudsmidswereld en, hoewel u zelf goudsmid bent, drukt u zich ook uit in de schilderkunst: hoe en wanneer is uw liefde voor de picturale kunst ontstaan, en in het bijzonder voor vrouwenportretten?

In één woord, atypisch. Ik ben wat je noemt een autodidact artiest. Ik heb altijd al een ader van kunst in mijn bloed voelen pulseren. Dankzij het familiebedrijf ademde ik van jongs af aan de kunst van het goudsmeden in en na verloop van tijd uitte deze creativiteit zich in de creatie van sieraden. Maar schilderen is mijn ware artistieke aard. Ik ging niet naar academies of kunstscholen; toch voelde ik een sterk verlangen om te gaan studeren, dus vertrouwde ik mezelf toe aan meester Vincenzo Ursoleo uit Vicenza en gedurende vier jaar was ik zijn leerling. Ik experimenteerde ook met het hyperrealisme van Luigi Pellanda, maar omdat ik meteen begreep dat dit niet mijn genre was, bracht ik toch veel ideeën mee naar huis voor wat mijn persoonlijke kunstvorm zou worden. Om het academisch tekort in te halen verslond ik veel kunstboeken, ik was op zoek naar mijn stilistische ader en bij het bestuderen van de groten uit het verleden realiseerde ik me dat sommigen me meer aanspraken dan anderen, ik moest begrijpen waarom. Mettertijd heb ik mijn stemming gevonden, mijn stijlcode die goed uitdrukt wie ik ben en wat ik met mijn werken wil communiceren. Ik heb mezelf altijd omschreven als een expressionist, een instinctieve en gebarenloze kunstenaar. Ik creëerde een neologisme dankzij mijn werken dat ik Chromatic Eccentrism noemde.

In uw schilderijen beeldt u de vrouw en haar veelzijdige ziel uit, maar wie inspireert u? Heb je modellen? Vertel ons over je protagonisten…

Het onderwerp dat mijn voorkeur geniet is het portret van een vrouw waarmee ik het gamma van emoties dat wij kennen, overbreng. Wanneer iemand naar een van mijn werken kijkt, is hij niet op zoek naar subliminale boodschappen, hij leest zichzelf zoals ik de emotie lees die mij ertoe bracht dat bepaalde gezicht te maken. In elk schilderij zit een verborgen ik die uit het onbewuste komt. Iedereen kan zich identificeren met wat hij voelt op het moment waarop hij het waarneemt en, het lijkt vreemd, maar het kan van de ene dag op de andere veranderen. Het is geen toeval dat ik altijd portretten schilder, je zou het als een obsessie kunnen omschrijven en daarom wilde ik wat onderzoek doen. Geleerden van de psyche hebben het gedefinieerd als een buitensporig verlangen om naar zichzelf te zoeken. Het kan echt een reis van mijn onbewuste zijn om te zoeken naar emoties die ik niet herken, delen van mij die tot nu toe verborgen zijn gebleven. Ik geloof dat elke kunstenaar, terwijl hij schildert, een weg in zichzelf aflegt, alles kan worden omschreven als een zelfportret van de ziel, zelfs een schilderij van een landschap, een abstract werk of een expressionistisch schilderij. Er zijn geen studies achter een van mijn schilderijen, geen bepaalde personages die mij inspireren of omstandigheden die mij kunnen verlichten. Ik schilder wanneer mijn instinct me daartoe aanzet, en het toeval wil dat instinct altijd uitgaat van het diepste Ego.

Laten we het eens hebben over uw schildertechniek, die zich voortdurend ontwikkelt, zoals blijkt uit uw laatste productie. Uw kunst is figuratief en u geeft de voorkeur aan de expressionistische manier: wat betekent de kleur voor u? Hoe kies je de kleuren voor je onderwerpen? Hoe breng je het aan?

Het belang van kleur wordt verklaard in de naam die ik voor mijn schilderstijl heb gekozen, “Chromatic Eccentrism”, een uitdrukking die de centrifugale stuwkracht van de penseelstreken combineert met de kracht van kleur. De penseelstreken zijn kort en dik, vaak materieel, en lijken op grote schaal te herinneren aan de delicate streken van de beitel, een gereedschap dat ik gebruikte in mijn vorige carrière als goud- en zilversmid. Ik heb de kenmerken van deze eeuwenoude kunst vertaald in de schilderkunst, waarbij ik de beitel heb omgevormd tot het fijne penseel dat het zwart van de ogen uitsnijdt en opgraaft, en het wit, dat in reliëf tevoorschijn lijkt te komen, de taak heb gegeven licht te geven aan de blik en aan de hele figuur. Met een snel gebaar en op een instinctieve manier breng ik kleur aan op het doek en geef vorm aan het vormloze. Hier is geen behoefte aan contourlijnen, behalve die welke nauwelijks worden aangegeven en die de schaduw van het gezicht vormen. Dan creëert het volume zichzelf. De kleur is ongevormd, zonder vorm, pasteus en hardnekkig op het doek, maar bijeengehouden door een kracht die haar in vorm dwingt en haar doet oprijzen uit de monochrome achtergrond, meestal licht, die onder en achter de figuur als een extra kleur kan worden waargenomen. Ik kies de kleur niet, het is de kleur die mij kiest in een onbewuste en instinctieve vorm.

Er is veel vraag naar uw portretten, zelfs in het buitenland. Heb je ooit een bepaalde opdracht gehad, misschien op een ander medium? Je zou een hedendaagse “Rosalba Carriera” kunnen worden…

Ik krijg veel verzoeken, maar niemand heeft ooit om bepaalde media gevraagd omdat ze bij mijn stijl van het moment blijven. Aan de andere kant ben ik degene die nooit stopt met experimenteren en het bestuderen van nieuwe technieken, tot op heden heb ik verschillende media gebruikt van canvas tot aluminium verglaasd en andere materialen.
Het zou een grote eer zijn om een hedendaagse “Rosalba Carriera” te worden, zij is een artieste die ik zeer waardeer maar ik beschouw mezelf niet op haar zeer hoog niveau.

Je hebt het “Arte in Movimento” project opgericht om je kunst op straat te brengen. Kunt u de lezers vertellen waar het over gaat?

Het project is ARTE DA INDOSSARE, ARTE IN MOVIMENTO (KUNST OM TE DRAGEN, KUNST IN BEWEGING), dat staat voor een outfit die je draagt en vervolgens inlijst wanneer je voelt dat het tijd is om dat te doen. Het is geen kledingstuk maar een echt kunstwerk, handgeschilderd, gecertificeerd, genummerd en uniek (elke handgeschilderde afbeelding is uniek en wordt in geen enkel ander kledingstuk herhaald). Praktisch gezien wordt u, door een schilderij te dragen, een integrerend deel van het werk en wordt u, samen met mij, de promotor van ARTE IN MOVIMENTO: geen statisch kunstwerk dat aan de muur hangt, maar een kunstwerk dat op straat loopt, op straat, op de pleinen, waar u maar wilt. Dit idee werd geboren met de gedachte aan een emotionele verkoop, en om een symbolische waarde terug te geven aan de hedendaagse kunst.

Met dank aan de totale beschikbaarheid van Elisabetta Maistrello, herinner ik de lezers eraan dat zij de werken van de kunstenares ook kunnen zien op de website criticoarte.org Elisabetta Maistrello – Italiaanse kunst van ELisa Manzoni, en hieronder vindt u een video die het Art to Wear project laat zien.

Domanda all’artista: Elisabetta Maistrello

Posted on by criticoarte in Blog, Blog ita

Inauguriamo questa Primavera 2021 con l’Eccentrismo Cromatico di Elisabetta Maistrello, vicentina di nascita ma residente a Padova da molto tempo, che fa esplodere la tavolozza dei colori nei suoi ritratti femminili. Con la sua sensibilità e grazie alla precisione tecnica, l’artista è arrivata ad una sintesi pittorica di innegabile fascino che dà vita ad opere figurative di forte impatto visivo ed emotivo. L’uso sontuoso della materia, le attente vibrazioni luminose ed il gesto rapido, istintivo ed espressionistico dato dalla perfetta combinazione di spatolate, decise ed armoniose, e di leggeri tocchi in punta di pennello, rendono di ampio respiro internazionale la produzione artistica di Elisabetta Maistrello. Già conosciuta in America, in Russia, in Cina, in Francia ed in Spagna l’artista italiana è oggi presente sul territorio Olandese con il progetto Arte Italiana Contemporanea in Olanda sostenuto dalla Manzoni Kunst Galerie a Oosterwolde.

Ma passiamo finalmente all’intervista:

Sei figlia d’arte del mondo orafo e, pur essendo orafa anche tu, ti esprimi anche nella pittura: come e quando è nato l’amore per l’arte pittorica e particolarmente per il ritratto femminile?

In una parola, atipico. Sono quella che si definisce un’artista autodidatta. Ho sempre sentito nel sangue una vena d’arte che pulsava. Ho respirato l’arte orafa grazie all’azienda di famiglia fin da piccina e con il tempo questa creatività l’ho espressa nella creazione di gioielli. Ma è la pittura la mia vera natura artistica. Non ho frequentato accademie o scuole d’arte; eppure, ho sentito forte il desiderio di intraprendere degli studi, così mi sono affidata al Maestro vicentino Vincenzo Ursoleo e per quattro anni sono stata una sua allieva. Ho sperimentato anche l’iperrealismo di Luigi Pellanda ma, capendo sin da subito che non era il mio genere, mi sono comunque portata a casa tanti spunti per quella che sarebbe diventata la mia forma personale d’arte. Per sopperire alla mancanza accademica ho divorato un sacco di libri d’arte, ero alla ricerca della mia vena stilistica e studiando i grandi del passato mi rendevo conto che alcuni mi risuonavano dentro più di altri, dovevo capire il perché. Con il tempo ho trovato il mio mood, il mio codice stilistico che esprime bene chi sono e cosa voglio comunicare con le mie opere. Mi sono sempre definita un’espressionista, un’istintiva e gestuale. Ho creato un neologismo grazie alle mie opere che ho chiamato Eccentrismo Cromatico. 

Nelle tue tele rappresenti la donna e la sua anima multi sfaccettata ma chi ti ispira? Hai delle modelle? Raccontaci delle tue protagoniste…

Il soggetto che prediligo è il ritratto di donna con cui trasmetto la gamma di emozioni a noi note. Quando una persona osserva una mia opera non cerca messaggi subliminali, legge sé stessa come io leggo l’emozione che mi ha spinto a fare quel volto particolare. In ogni dipinto c’è una me celata che esce dall’inconscio. Ognuno può immedesimarsi con ciò che sente nell’attimo in cui la osserva e, sembra strano, però potrebbe cambiare da un giorno all’altro. Non è un caso che dipinga sempre ritratti, potrebbe essere definita un’ossessione e per questo motivo ho voluto fare delle ricerche. Gli studiosi della psiche ne hanno dato una definizione affermando che il ritratto sia un desiderio smodato di ricerca del sé. Può davvero essere un viaggio del mio inconscio il cercare emozioni che non riconosco, parti di me ad oggi celate. Credo che ogni artista mentre dipinge percorre una strada dentro sé stesso, tutto può essere definito un autoritratto dell’anima, anche un quadro di un paesaggio, un opera astratta o un dipinto espressionista. Non ci sono studi dietro un mio quadro, nessun personaggio in particolare che mi ispiri o circostanze che mi possano illuminare. Dipingo quando l’istinto me lo richiede e guarda caso l’istinto parte sempre dall’Io più profondo.

Parliamo della tua tecnica pittorica che è in continua evoluzione come dimostra la tua ultima produzione. La tua arte è figurativa e prediligi la maniera espressionistica: cosa significa per te il colore? Come scegli i colori per i tuoi soggetti? Come lo stendi?

L’importanza del colore è dichiarata nel nome stesso che io ho scelto per il mio stile pittorico, “Eccentrismo cromatico”, espressione che unisce la spinta centrifuga delle pennellate alla potenza del colore. Le pennellate sono brevi e spesse, spesso materiche, e sembrano richiamare su larga scala i colpi delicati del cesello, strumento che io ho usato nella mia carriera precedente di orafa dell’oro e dell’argento. Ho tradotto nel campo pittorico le caratteristiche di quest’arte millenaria trasformando il cesello nel pennello fine che incide e scava il nero degli occhi, e lasciando al bianco, che sembra emergere in rilievo, il compito di donare luce allo sguardo e all’intera figura. Con gesto rapido e in modo istintivo, applico tocchi di colore sulla tela, dando forma all’informe. Qui non c’è bisogno di linee di contorno, se non di quelle appena accennate che costituiscono l’ombra del viso. Poi il volume si crea da sé. Il colore è sfatto, senza forma, pastoso e tenace sulla tela, ma tenuto insieme da una forza che lo costringe in forma e lo fa emergere dallo sfondo monocromo, per lo più chiaro, che si intravede sotto e dietro la figura come un colore aggiuntivo. Non scelgo il colore è il colore che sceglie me in una forma inconscia ed istintiva.

I tuoi ritratti sono molto richiesti anche oltre oceano. Ti è mai capitata una commissione particolare, magari su un supporto diverso? Potresti diventare “Rosalba Carriera” contemporanea…

Richieste ne ricevo moltissime ma mai nessuno ha mai chiesto supporti particolari perché si attengono al mio stile del momento. D’altro canto, sono io che non smetto mai di sperimentare e studiare tecniche nuove, ad oggi ho utilizzato vari supporti dalla tela all’alluminio vetrificato e ad atri materiali. Sarebbe un grande onore diventare “Rosalba Carriera” contemporanea, è un’artista che apprezzo molto ma non mi ritengo al suo altissimo livello.

Hai fondato il progetto “Arte in Movimento” per portare sulla strada la tua arte. Racconteresti ai lettori di cosa si tratta?

Il progetto è ARTE DA INDOSSARE, ARTE IN MOVIMENTO. Rappresenta un outfit che indossi e poi incornici quando senti che è il momento di farlo. Non è un indumento ma una vera e propria opera d’arte, dipinta a mano, certificata, numerata e unica (ogni immagine dipinta a mano è unica e non si ripete in nessun altro capo). Praticamente indossando un dipinto si diventa parte integrante dell’opera e promotrici assieme a me di ARTE IN MOVIMENTO. Non un’opera statica appesa solo ad una parete ma un’opera che cammina per le strade, nelle vie, nelle piazze; ovunque tu voglia. Questa idea è nata pensando a una vendita emozionale, e a restituire un valore simbolico all’arte contemporanea.

Ringraziando la totale disponibilità di Elisabetta Maistrello, ricordo ai lettori che potranno visionare le opere dell’artista anche sul sito criticoarte.org Elisabetta Maistrello – Italian art by ELisa Manzoni (criticoarte.org), e qui sotto troverete a vostra disposizione un video che mostra il progetto Art to Wear.